Jeff Nichols toont met Mud wederom dat hij één van de beste ‘nieuwe’ Amerikaanse filmmakers is. Na het zeer interessante Shotgun Stories en het geweldige Take Shelter (in mijn top 3 vorig jaar) komt ie nu met een rustig en poëtisch coming-of-age-verhaal over liefde, vrijheid, obsessie, vergeving en opoffering, waarin Matthew McConaughey na o.a. Killer Joe wederom toont dat ie zoveel meer kan dan altijd maar z’n shirt uittrekken. Alhoewel hij dat in Mud ook weer doet.…
Een film die ik al een tijdje geleden zag, maar vanwege de vrij beperkte bioscooprelease nog niet eerder recenseerde, en nu was ik al bijna vergeten dat Nicholas Cage de hoofdrol speelde. John Cusack en Vanessa Hudgens herinnerde me ik nog wel uit deze wat rustige (en af en toe saaie) seriemoordenaar-thriller. Opvallend: ze weten de spanning – op een niet al te hoog niveau – er wel vrij constant in te houden, ondanks dat…
Neil Jordans Byzantium is misschien geen TOPfilm, maar wel een veel aangenamer verrassing dan ik vooraf dacht. En juist in deze tijd van Twilight en True Blood is het goed dat er weer eens (rustig) gefocust wordt op bijvoorbeeld de gevolgen van het onsterfelijk zijn en het creëren van een poëtisch (duister) sprookje, en niet op de bloederigheid. Maar dat zal ook de reden zijn dat ie zo kort in de bioscoop draaide, wat overigens niet…
Zoals Red in 2010 een flinke verrassing was, daar stelde dit bijna verplichte tweede deel ook zeker niet teleur. Al waren m’n verwachtingen vooraf niet al te hoog, ik kreeg wel exact de combinatie van actie en humor waar ik zin in had. En misschien kan Bruce Willis z’n Die Hard-franchise beter voorgoed inruilen voor deze, want Live Free or Die Hard en A Good Day to Die Hard hadden net zo goed door die ‘Luc-Besson-lopende-band-productiemaatschappij’ gemaakt kunnen worden (denk Transporter, Colombiana, Taken, Taken 2), terwijl deze…
Voor liefhebbers van gruwelijk-grof-en-goed-in-beeld-gebracht geweld is Maniac waarschijnlijk de nummer 1-film van het jaar. Daarnaast zit de film cinematografisch behoorlijk goed in elkaar en voelde ik aan het begin van de film wel een interessante ’test’ van m’n geweten, want ik wilde me wel mee laten voeren in de nachtelijke jachtpartijen die Elijah Wood in Maniac uitvoert. Maar uiteindelijk is Maniac toch vooral ook één grote les in ONSUBTILITEIT, zowel in hoe het geweld wordt…
Tot driekwart redelijk overdonderend vermakelijk, maar uiteindelijk viel World War Z toch wel tegen. Mogelijk dat m’n teleurstelling iets van doen heeft met m’n voorliefde voor dit soort apocalyptische films, en dat ik – ook door de aanwezigheid van Brad Pitt en regisseur Marc Forster – meer verwachtte dan enkel een wannabe blockbuster. Alhoewel dat “wannabe” er waarschijnlijk wel af kan, want ondanks dat de geldschieters – die zo’n 200 miljoen (!) dollar hebben opgehoest voor…
Now You See Me is als film een beetje een magic trick die aan het einde wordt uitgelegd en dat je dan eerst wat verbaasd en verrast zult zijn, maar als je terughaalt hoe de truc precies ging, ga je je waarschijnlijk afvragen of er niet valsgespeeld is. Vertaald naar film: Now You See Me lijkt zo’n film die je mogelijk vaker wilt zien om te kijken of je bepaalde twists aan ziet komen (want die…
Disconnect gaat over de gevaren die gepaard gaan met onze steeds digitaler wordende identiteit, maar omdat dit zo’n hedendaags onderwerp is, is het jammer (en mogelijk ook wel onvermijdelijk) dat de boodschap wat gedateerd aanvoelt. Daarnaast wordt deze boodschap ook weinig subtiel aangeboden, terwijl de film qua nuance juist wel bovengemiddeld scoort. Het acteerwerk trekt de film ook boven zichzelf uit, waarbij vooral Jason Bateman en Marc Jacobs opvallen. Want heb ik wat scherpte gemist…
Toen ik op de aftiteling zag dat Nicolas Winding Refn deze film opdroeg aan cultheld Alejandro Jodorowsky, werd ik nog meer gesterkt in m’n interpretatie dat Only God Forgives wel eens één van de interessantste en ‘diepste’ films van het jaar zou kunnen zijn. Want waar mijn interpretatie van deze film wel degelijk te koppelen valt aan de diepere laag die z’n voorganger Drive bevatte, wil ik iedereen waarschuwen die met hoge ‘Drive-verwachtingen’ naar deze…
The Iceman vertelt het vrijwel ongelooflijke maar waargebeurde verhaal van Richard Kuklinski, één van de beruchtste Amerikaanse huurmoordenaars ooit. Regisseur Ariel Vromen heeft voor een vrij straightforward plot gekozen, zonder al te veel opsmuk, waar ik wel iets van kritiek op kan hebben, maar het hierdoor nog sterker neergezette realisme werkt daardoor mogelijk nog beter. Al had hij wat mij betreft ook een andere keuze mogen maken. En naast een meer dan verrassende cast, ook in…
Nee, deze deed het helaas niet helemaal voor mij. Mogelijk waren m’n verwachtingen voor de nieuwe Danny – Shallow Grave, Trainspotting, A Life Less Ordinary, 28 Days Later, Millions, The Beach, Sunshine, Slumdog Millionaire, 127 Hours – Boyle wel wat té hoog, maar volgens mij stelde hij me eerder nooit teleur. Niet dat Trance een mislukte film is, want vermakelijk is ie zeker, maar voel je niet iets té duidelijk dat Boyle deze film draaide als…
Allereerst: ik ben geen trekkie, dus me pissig maken om de veranderingen die J.J. Abrams heeft doorgevoerd in het ‘alternatieve’ universum waar zijn Star Trek-franchise zich afspeelt, die deren mij niet. Ik houd wel van Abrams’ vrij simpele popcorn-entertainment, maar moet ook zeker toegeven dat ik na Star Trek Into Darkness lang niet zo weggeblazen was als na het eerste deel van zijn reboot. Maar vermakelijk is ie zeker, met vooral gruwelijk veel heftige actie. Misschien…