Er zijn weinig films die het publiek (en de recensenten) zo verdelen als Rubber, een film die op het meest basale vlak gaat over een autoband on a killing spree door Amerika, gemaakt door Quentin – Mr. Oizo – Dupieux. Inderdaad: WTF..?????? Maar Rubber gaat inderdaad over een autoband – op de aftiteling “Robert” genoemd – die ergens in een Amerikaanse woestijn tot leven komt, ontdekt dat ie niet alleen zichzelf in beweging kan brengen, maar…
Ik heb een beetje een ambivalent gevoel bij Steven Soderberghs Contagion. Aan de ene kant weet hij een sfeer neer te zetten die ik nog altijd ‘voel’, en dat is best knap. Aan de andere kant liep ik ook de zaal uit met een “Hey, waar was nou ’t spektakel?“-gevoel. En achteraf gezien is dat deels kritiek, maar ook deels een compliment. Soderbergh gaat namelijk niet voor de standaard Hollywood-formulefilm, en daardoor voelt de film…
Ondanks dat de aandacht tijdens het laatste Cannes-festival naar die andere Deense regisseur ging (die met Melancholia overigens ook één van de beste films van ’t jaar afleverde, naar mijn bescheiden mening), daar ging Nicolas Winding Refn wel even met de regieprijs aan de haal voor het geweldige Drive, afsluiter van het PAC-festival afgelopen zondag. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met m’n praise voor deze film, maar misschien is het grootste compliment…
Uit betrouwbare bron weet ik dat ik Morvern Callar nog altijd moet zien, en als die film uit 2002 cinematisch net zo verrassend/overdonderend is als deze nieuwe van Lynne Ramsay, dan weet ik het nog zekerder. Want damn!, wat blijft deze film op een indrukwekkende manier hangen. Hij werd afgelopen zondag als derde film vertoond tijdens het PAC-festival, waar ik de vierde film bewust heb laten schieten vanwege m’n vermoeidheid, maar mogelijk kon ik me daardoor…
Ryan Gosling, George Clooney, Philip Seymour Hoffman, Paul Giamatti, Evan Rachel Wood, Marisa Tomei en Jeffrey Wright in één film, dat is natuurlijk sowieso smullen van het acteerwerk. Dat George Clooney kan regisseren was natuurlijk al duidelijk (na Confessions of a Dangerous Mind en Good Night, and Good Luck (ik heb Leatherheads niet gezien)), en hier levert ie ook een gedegen politieke thriller af. Maar ondanks dat de film heerlijk voorbij vloog was ik niet flabbergasted achteraf,…
Nu kan ik wéér gaan typen hoe geweldig het is om weer zo’n klassieker te ‘ontdekken’, maar dat is inmiddels zó’n waarheid dat het bijna een cliché begint te worden, dus laat ik daarvoor waken. The Big Sleep toont wederom dat er halverwege de vorige eeuw in Hollywood lang niet zulke preutse films werden gemaakt als ik altijd vermoedde, en Howard Hawks toont tevens wederom dat hij één van de echt grote regisseurs van zijn…
Wat heerlijk om na een paar mindere films een onverwachte topper als Hanna te zien. Een soort sprookje (check de trailer hieronder) over een meisje dat door haar vader is opgevoed in de bossen van Finland, maar op haar 16e besluit om uit te gaan zoeken wie ze eigenlijk is, en waarom haar vader haar zo ontzettend goed heeft bijgebracht in diverse talen en vechtkunsten. Compleet met een CIA-agent/evil witch, een liefhebbende maar niet-volmaakte vader,…
Het opvallende aan Trust is het dunne lijntje tussen deze film GEWELDIG en één van de belangrijkste films van het jaar vinden én ‘m níet voelen en dan de vrij duidelijke minpunten zien. Ik neem aan dat je deze film veel heftiger en ‘eerder’ zult voelen als je de weerzinwekkende ervaring van de hoofdrolspeelster uit deze film deelt (of kent uit je directe omgeving), en dan mag ik mezelf natuurlijk zeer gelukkig prijzen dat ik…
Wacht, voordat ik m’n teleurstelling ga uiten dat ik er net achter kom dat er alweer een deel II in de steigers staat wil ik graag melden dat ik stevig heb genoten van Snabba Cash, een Zweedse thriller over een gastje van eenvoudige komaf die er zó graag bij wil horen dat hij zich – tot eigen verbazing – iets te snel en diep mee laat voeren in de wereld van de internationale drugshandel. Het…
Deze snoeiharde Koreaanse thriller is bij vlagen visueel spectaculair, lomp hard, erg vet en gewoon wel goed gemaakt. En ik wilde bijna typen: “Wat lijkt het me toch heerlijk om in een land te wonen waar je zo lomp kunt zijn en toch geloofwaardig kunt blijven”, maar dat zou betekenen dat ik het heerlijk zou vinden om in een land te wonen waar orgaanhandel e.d. geen ver-van-mijn-bed-show zou zijn, en dat bedoel ik natuurlijk niet.…
Stel je voor: je loopt als cowboy een saloon binnen en dan ineens kom je Yul Brynner tegen; één van de coolste gasten die ooit op het witte doek te zien was (onder andere in The Magnificent Seven). Hij stoot je aan en daagt je niet veel later uit voor een duel. Het loopt je waarschijnlijk dun door je broek, maar als er ‘getrokken’ wordt knal jij hem keihard overhoop, omdat je sneller bent…? Of…
Als behoorlijk groot fan van Stanley Kubrick, maar vooral van zijn films, kwam ik deze laatst ergens tegen. Eén van z’n eerste films, gemaakt toen ie 25-26 was en op een bijstandsuitkering in New York woonde. En waar The Killing, die hij een jaar later zou maken, een stuk imposanter en ‘volwassener’ lijkt, zie je hier al z’n enorme talent doorschemeren. Toch vond ik het verschil met The Killing, en zeker ook met Paths of…