En wéér kan ik een fijne klassieker van m’n lijstje afstrepen, en wederom was ik erg blij verrast. Niet alleen dat het eigenlijk helemaal niet echt een western is (wat ik dacht), maar vooral vanwege de nogal ‘onvoordelige’ rol van onze eigen Humphrey Bogart. Hij is niet alleen een enorme loser, maar ook nog eens een paranoïde klootzak. En dat was ie ook al voordat ze de ‘schat’ uit de titel vonden… Het is 1925,…
Yes, wederom was het heerlijk om een classic te ontdekken. Ditmaal was ’t High Noon uit 1952, over een marshall die vanuit eer en nobiliteit besluit een stadje te redden van een outlaw, ook al zijn de bewoners zwak en makkelijk te manipuleren. Zou dat kritiek op onze maatschappij zijn, of een teken dat we altijd helden nodig blijven hebben die wél op durven te staan tegen onrecht, hoe ‘zwak’ de grote massa ook is..?…
Vanaf het moment dat ik de titel van deze film voor het eerst hoorde dacht ik al: “Die gaan we maar niet al te serieus nemen”. Maar toch word ik wel moe van het typen van dingen als: “Heb lage verwachtingen, en hij is vermakelijk. Verwacht ook maar iets, en hij valt tegen”, want dan zou ik me dus neergelegd hebben bij de gedachte dat zomer-blockbusters niet ‘goed’ mogen zijn, en dat wil ik niet.…
Waarom ik deze niet in de bioscoop gezien heb weet ik niet, maar gisteravond zag ik ‘m onderuitgezakt op m’n bank en in 2D: HEERLIJK..! Ja, ik heb zeker genoten van Rango, waarvan ik bang was dat ie misschien wat te kinderachtig was (waarom ik dat dacht weet ik niet echt, misschien omdat m’n neefje van 8 zo enthousiast over deze film was), maar achteraf vraag ik me meer af of deze wel geschikt is…
Het enige moment dat ik niet heerlijk ‘immersed’ was in de wereld van True Grit was toen ik me hetzelfde bedacht als dat ik een dag eerder bij 127 Hours deed: wat is het toch gaaf als je in een land zo’n mooie natuur hebt dat je zo’n film gewoon op kunt nemen, met zulke geweldige wijdse shots (kudos naar Roger Deakins, weer), zonder echt gebruik te hoeven maken van cgi. En welke invloed heeft…
Als ik had geweten dat Jonah Hex is geschreven door ‘Neveldine & Taylor’ had ik ‘m misschien toch links laten liggen. Alhoewel: met Josh Brolin, John Malkovich én Megan – soft-focus & t-t-t-t-t-taille – Fox had ik niet verwacht dat het een film zou zijn die ik zó snel vergat/wilde vergeten. Neveldine & Taylor ken je mogelijk als schrijvers van Crank, Crank 2 en Gamer, alle drie stompzinnige actiefilms, die helaas toch allemaal een redelijk…