En wéér kan ik een fijne klassieker van m’n lijstje afstrepen, en wederom was ik erg blij verrast. Niet alleen dat het eigenlijk helemaal niet echt een western is (wat ik dacht), maar vooral vanwege de nogal ‘onvoordelige’ rol van onze eigen Humphrey Bogart. Hij is niet alleen een enorme loser, maar ook nog eens een paranoïde klootzak. En dat was ie ook al voordat ze de ‘schat’ uit de titel vonden… Het is 1925,…
Damn, wat blijft die muziek in m’n hoofd hangen..! En als ik zo op IMDb de reacties van mensen op Small Town Murder Songs zie, dan merk ik dat ik er nog altijd niet boven kan staan, als simpele mainstream-kijkers een karakterstudie als Small Town Murder Songs gaan afzeiken omdat ze niet begrijpen wat de makers met deze film wilden, en het dan maar gaan gooien op “’n slecht plot, saaie karakters en de slechtste…
Zes jaar geleden verraste Miranda July mij behoorlijk met Me and You and Everyone We Know, een lieve rare film over het maken van een connectie met een ander persoon. Nu komt deze behoorlijk veelzijdige kunstenares met The Future, die mij in eerste instantie “Zit ik nu naar performance art te kijken..?” deed denken, maar uiteindelijk toch wel erg mooi is. Denk aan Me and You and Everyone We Know meets Synecdoche, New York meets…
Micheal Winterbottom laat zich niet beperken tot één of enkele genres. Waar hij een jaar geleden nog imponeerde met een film op basis van een schijnbaar onverfilmbaar boek (The Killer Inside Me), eerder de Manchester-muziekscene op geweldige wijze toonde (24 Hour Party People), maar tussendoor ook z’n maatschappelijke betrokkenheid liet zien met documentaires als In This World, The Road to Guantanamo en The Shock Doctrine, daar komt ie nu met The Trip, een film die…
Yes, wederom was het heerlijk om een classic te ontdekken. Ditmaal was ’t High Noon uit 1952, over een marshall die vanuit eer en nobiliteit besluit een stadje te redden van een outlaw, ook al zijn de bewoners zwak en makkelijk te manipuleren. Zou dat kritiek op onze maatschappij zijn, of een teken dat we altijd helden nodig blijven hebben die wél op durven te staan tegen onrecht, hoe ‘zwak’ de grote massa ook is..?…
Als behoorlijk groot fan van Stanley Kubrick, maar vooral van zijn films, kwam ik deze laatst ergens tegen. Eén van z’n eerste films, gemaakt toen ie 25-26 was en op een bijstandsuitkering in New York woonde. En waar The Killing, die hij een jaar later zou maken, een stuk imposanter en ‘volwassener’ lijkt, zie je hier al z’n enorme talent doorschemeren. Toch vond ik het verschil met The Killing, en zeker ook met Paths of…
Het zou wat van ‘krantenkopgeilheid’ getuigen als ik zou zeggen dat een film over een bomaanslag in een Belgisch winkelcentrum blew me away. En uiteindelijk deed 22 mei dat ook niet, want de film is – ondanks grote thema’s als schuld, pijn, vergeving – veel te ‘persoonlijk’ om dat wegblazen nodig te hebben. Ik denk er alleen aan, omdat ik vrijwel de gehele film erg diep in de film zat, wat mijn kijkervaring enorm en…
Vanaf het moment dat ik de titel van deze film voor het eerst hoorde dacht ik al: “Die gaan we maar niet al te serieus nemen”. Maar toch word ik wel moe van het typen van dingen als: “Heb lage verwachtingen, en hij is vermakelijk. Verwacht ook maar iets, en hij valt tegen”, want dan zou ik me dus neergelegd hebben bij de gedachte dat zomer-blockbusters niet ‘goed’ mogen zijn, en dat wil ik niet.…
Zet Tim Blake Nelson (uit o.a. O Brother, Where Art Thou?, maar ook regisseur van Leaves of Grass), Pruitt Taylor Vince (met die altijd bewegende ogen, uit o.a. Natural Born Killers) en Jeffrey Tambor (Pollock, The Hangover, Slipstream…) bij elkaar, en je zou zo een hele vette ‘American indie’ kunnen maken. Voeg daar Ashley Judd, Patrick – Grey’s Anatomy – Dempsey, Mehki Phifer en nog wat onbekende acteurs aan toe, gooi daar de regisseur van…
Uit een mini-steekproef concludeerde ik zojuist dat ik zeker niet de enige ben die deze film in 1994 gemist heb. En dat is best opmerkelijk, want ik zag deze film gisteravond en ik ben nog steeds onder de indruk van de acteerprestatie van Linda Fiorentino. Of mogelijk ben ik wel meer onder de indruk van de ‘bitcherigheid’ van haar karakter, want ik kan me niet herinneren dat ik ooit een groter K#$%IJF in een film…
Okay, Rio is niet gemaakt door Pixar, en dat merk je direct. Want ondanks de geweldige kleuren, de mooie beelden/animatie en lieve diertjes, lijkt ‘men’ toch vooral met de esthetische en technische kant bezig te zijn geweest, en hebben ze weinig tot geen aandacht besteed aan ’t verhaal. Dat is namelijk zo simpel, dat ik vermoed dat Rio simpelweg gewoon een kinderfilm is, die het vooral goed zal doen in de doelgroep 4-10. Kort ’t…
Ja, Andy Serkis is geweldig in z’n motion captured rol als Caesar, de chimpansee die uiteindelijk een groep apen aanvoert in hun poging te ontsnappen aan de mensen die hen gevangen houden. Maar hoe eng is het dat een voornamelijk computer generated karakter het interessantse karakter is in een film, met de meeste diepgang en dramatische ontwikkeling? Aan het eind van de film juichte zo’n beetje iedereen voor de apen. Zou de in Hollywood debuterende…