Het ‘head of the Film & TV festival‘ op SXSW bezigde tegen het premièrepubliek (waar ik als lucky bastard onderdeel van was) hetzelfde als wat ik wel eens tegen klanten bij de videotheek zei vroeger: “Hoe f&*#ing jaloers ben ik op jullie, dat jullie deze film nog voor het eerst mogen gaan zien.” Want inderdaad: Julio Torres’ Problemista is zó volstrekt uniek, creatief én geweldig leuk (naar mijn mening althans), dat ik ‘m graag weer…
And now for something completely different ja, want na twee behoorlijk indrukwekkende en ‘zware’ films (L’immensità en Till) was het tijd voor wat lichter vermaak. En boy o boy, ik was behoorlijk aangenaam verrast door deze heerlijke quatschfilm. Ik had al opvallend veel goede dingen gehoord, en deze game-verfilming boeide me dus ook van begin tot eind. Zeker nadat ik door die eerste scène al direct wist dat ik alle ‘reason‘ aan de kant moest…
Allereerst: Till is een behoorlijke must-see voor iedereen die nog nooit van de naam “Emmett Till” heeft gehoord. Ik kende z’n naam al een stuk langer, maar wist niet veel over de verschrikkingen die hem zijn overkomen. Wat ik wel wist, is dat z’n naam veelvuldig werd gebezigd als het over raciale schofterigheid ging, als in: dat zijn dood een heftig negatieve mijlpaal in de ‘recente’ Amerikaanse geschiedenis was, dat bleek wel rondom berichtgevingen over…
De maker van Respiro (2002, met Valeria – Rain Man, Hot Shots! – Golino) lijkt met L’immensità vooral af te willen/moeten rekenen met z’n eigen (christelijke?) opvoeding in het Rome van de jaren 70 van de vorige eeuw. Waarbij hij Penélope Cruz voornamelijk in het Italiaans laat acteren, al hoorde ik er wel degelijk ook wat Spaans tussendoor. Maar gaat het verhaal nu over Penelope’s nogal onderdrukte rol als moeder, of toch voornamelijk over haar dochter,…
Wat 65 waarschijnlijk vooral toont is dat John Krasinski een goede regisseur is. 65 is namelijk geregisseerd door het schrijversduo dat Krasinksi’s A Quite Place (en ook deel II daarvan) schreef, maar is als film echt een behoorlijke aanfluiting. Ik zag ‘m in een drive-in bioscoop in New Braunfels, Texas (mijn eerste drive-in-ervaring ooit overigens..!), maar we waren serieus best blij dat zich op zo’n vijftig kilometer van de Stars & Stripes Drive-In een prachtig…
Zo, zal die ‘SXSW’-melding in de titel vermelden bij elke recensie van films die ik op dat geweldige festival zag dit jaar, want zéker dat dit mijn beleving beïnvloed heeft. Ik zag dit vierde deel in de John Wick-franchise (de delen 2 en 3 heb ik niet gezien, omdat ik niet mega-enthousiast was over het originele eerste deel) namelijk tijdens de officiële (verrassings)wereldpremière in Austin, Texas op 13 maart jongsleden. Een onvergetelijke ervaring, mede omdat…
Voor z’n regiedebuut (!) is hoofdrolspeler Michael B. Jordan zo ‘slim’ geweest om de Rocky-/Creed-formule gewoon vrij strak te volgen. Maar wat nog veel wijzer is geweest, is om Jonathan – White Boy Rick, Lovecraft Country (tv), The Last Black Man in San Francisco, Devotion – Majors te casten als z’n tegenspeler. Ik las ergens de heerlijke one-liner “Majors delivers a knock-out performanceI“, en hoe leuk die ook gevonden is, ik zou dat nog wat…
M. Night Shyamalan stond ooit bekend om z’n ’twist-films’ (denk The Sixth Sense, Unbreakable, Signs), maar inmiddels focust hij zich vooral op dat andere kenmerk in zo goed als al z’n films: gewone mensen die in ongewone situaties keuzes moeten maken voor ‘het grotere goed’. En dat gegeven is ook de basis van Knock at the Cabin, een verfilming van Paul Tremblays The Cabin at the End of the World uit 2018. Dus nee, dit is…
Alleen voor Cate Blanchetts acteerprestatie is Tár al ‘verplicht voer’ voor iedereen die film serieus neemt. Maar als film levert Todd – In the Bedroom, Little Children – Field ook een geweldige film af, waarin het vooral knap is hoe deze volgens mij zowel voor- als tegenstanders van ‘cancel culture’ munitie kan verschaffen. En dat maakt dit meesterwerk – dat qua sfeer en opzet zeker ook aan Aronofsky’s Black Swan doet denken – misschien wel…
Okay, net voor het einde van de tweede maand heb ik volgens mij al de meest opvallende van het hele jaar gezien ;). En nee, het opvallendste is niet dat dit géén Nicolas Cage-film is. En het opvallendste is ook niet dat deze film dus op een WAARGEBEURD verhaal gebaseerd is. Voor mij was het opvallendste, dat Elizabeth Banks, die we vooral van haar acteerwerk kennen (denk Zack and Miri Make a Porno, The Hunger…
Sow hey, die Schotse Charlotte Wells debuteert even met een melancholisch meesterwerk zeg. Wat je overigens totaal niet af moet schrikken hoor, want Aftersun is ook een heerlijke ‘herinnering’ aan een zomer waarin onze hoofdpersoon met opvallende, maar ook fijne gevoelens aan terugdenkt. Iets dat natuurlijk ontzettend goed werkt op zaken als pijnlichaam, ego, e.d., waardoor dit voor velen ook makkelijk mee-/invoelbaar zal zijn. En dat levert dus een film op met een tweetal prachtige…
Direct na de heerlijke ‘after the credits’-scène van Ant-Man and the Wasp: Quantumania merkte ik dat ik voor ’t eerst Scorsese’s theme park-vergelijking over Marvel-films écht begreep. Aan de andere kant direct gevolgd door: “Ja master-of-cinema (én boomer), daar heb je helemaal gelijk in. Maar theme parks zijn niet voor niets ook mega-populair hè, dus dit is wel degelijk vermakelijk, misschien ook wel juist omdat je na afloop vrijwel alles direct weer mag vergeten…” En…