Met Somewhere heeft Sofia Coppola gekozen voor een film die beter past in het land van haar voorouders dan in de ‘plastic-fantastic’ wereld waar de film zelf gezet is: Hollywood. Maar is het nu Lost in Translation-light, of was Lost in Translation juist een wat Hollywoodsere variant van Somewhere…? In Somewhere lopen we mee in het ogenschijnlijk geweldige leven van Johnny Marco, een rol van Stephen Dorff. Hij woont in Chateau Marmont, die Hollywood-versie van…
Vorige week zag ik Cyrus, gemaakt door de Duplass-broers. Die deed me wel wat, en daarom was ik blij dat ik gisteravond hun debuutfilm – The Puffy Chair – kon kijken. Om meerdere redenen raakte deze rauwe en eerlijke film me wel. En het interessante aan The Puffy Chair wordt ook geïllustreerd door de gruwelijk uiteenlopende reacties op IMDb… Tegenover de enorm positieve reacties (deels samengevat in een review van ‘self-proclaimed’ Cassavetes-expert Ray Carney, die…
Ja, na tien seconden in deze nieuwe Woody Allen wist ik het al: ik ben blij dat hij elk jaar een film maakt… De sfeer wordt natuurlijk al gezet door het lettertype van de begincredits, maar ook door de manier waarop de karakter geïntroduceerd worden. En als dan de ‘narrator’ ook nog een zin van uit Shakespeares Macbeth aanhaalt: “Life is … full of sound and fury, signifying nothing.“, dan weet je dat je weer…
Op het DVD-hoesje stond ‘ultieme familiefilm’, en toen m’n 6-jarige nichtje heel lief vroeg of ik een filmpje mee wilde nemen met sneeuw en de kerstman besloot ik dat ik haar wel wijs kon maken dat Richard Gere de kerstman is (we maken kids wel véél meer wijs, toch?). Zo was het dus dat ik op eerste Kerstdag een film zag die al bijna een jaar op DVD uit is, maar waar ik nooit zo’n…
Toen mij laatst om mijn oordeel inzake de “beste animatiefilm van 2010” werd gevraagd, dacht ik met Despicable Me gewoon goed en safe te zitten. Maar nu ik How to Train Your Dragon heb gezien, ben ik blij dat mijn oordeel toen niet zo heel belangrijk was (was ’n lijstje van Film1), want dan had ik nu last van m’n geweten gehad… Haha, NOT..! Niet dat How to Train Your Dragon niet een stuk ‘beter’…
Als je ‘quirky’ op Wikipedia opzoekt, dan krijg je een korte uitleg van dit bijvoeglijk naamwoord, maar je zou net zo goed een verwijzing naar Cyrus kunnen krijgen, een aparte ‘indie comedy’ met John C. Reilly, Marisa Tomei, Catherine Keener en in de titelrol Jonah Hill. Een beetje een weirde film (ook om te recenseren), maar ik was wel degelijk aangenaam verrast… Regisseurs Jay en Mark Duplass maakten in het ‘indie circuit’ al eerder naam…
Hahahahaaaaaa, wat een slechte film was dit. Maar wel bewust slecht. En misschien heb ik daarom wel zo genoten. Toen ik de trailer zag dacht ik al: “Ja, laat maar komen..!”, en gisteravond was ie in de sneak. De 8,5 op IMDb is behoorlijk overdreven (hij heeft waarschijnlijk alleen nog maar op ‘fantastische filmfestivals’ voor fans gedraaid), maar ik vond ‘m wel erg vermakelijk. Geen cliché wordt vergeten in Tucker & Dale vs Evil, maar…
Na twintig seconden dacht ik al: “Shit, waarom ben ik nooit in het Chelsea Hotel geweest, toen ik in NY was?“. Na afloop van deze documentaire van Abel Ferrara dacht ik dat nog altijd, maar dacht ik vooral ook: “Okay, was dát effe een ‘in-crowd’ documentaire…“. Abel Ferrara ken je van films als Bad Lieutenant en King of New York. Zeer rauwe, diepzinnige en eerlijke films. Chelsea on the Rocks is ook eerlijk en af…
Leuk om een ‘grote’ film met Charlton Heston, Gena Rowlands, Beau Bridges, John Cassavetes en vele anderen uit 1976 nu pas te zien. Raar ook om te zien dat deze film zo werd afgebrand toentertijd, en op IMDb ook maar een 5,9 krijgt. Ik werd namelijk lekker meegezogen in Two-Minute Warning, mede dankzij de strakke editing en ook gewoon omdat ie heerlijk ouderwets spannend was. Tijdens het kijken, en ook nu ik er aan terug…
Wow, not a movie to put on when feeling a little ‘fluee..! Nadat ik afgelopen zondag makkelijk door The Karate Kid was gefietst, ondanks m’n lichte griep, zette ik daarna Fish Tank op. Het DVD-menu zag er nog best vrolijk uit, en aangezien ik geen zin had in iets zwaars, besloot ik ‘m toch maar te kijken. En ondanks dat het dus wél een fucking rauwe realistische (lees: zware) film was, moest ik ‘m toch…
Ik kan met een fijn gevoel van nostalgie zeggen dat ik de originele The Karate Kid uit 1984 nog in de bioscoop heb gezien. Waarschijnlijk was ik toen 10, of misschien net 11 (onze bioscoop was niet zo snel), en ik weet nog hoe geweldig stoer ik me voelde na het zien van die film. Echt wel dat ik die kraanvogel ook kon. Ergens ben ik overigens wel blij dat ik dát nooit heb hoeven…
Misschien niet de beste film van ’t jaar, maar mogelijk wel de beste acteerprestatie: Robert Duvall in Get Low, een mooie film over een kluizenaar op zoek naar vergiffenis… Nee, verlossing. Ik hoor je denken: “Oeh, is het zo’n zware film?“, maar dat valt mee, want naast Robert Duvall en Sissy Spacek zien we ook Bill Murray in een ‘kleine’ maar leuke rol. En had ik al verteld dat het gebaseerd is op een waargebeurd…