Ja, ik vond de eerste Iron Man eigenlijk heel vet en ook best goed. Iron Man 2 is vooral een deel twee, of zoals Yogurt in Spaceballs over een vervolg spreekt: “… 2: the search for more money”. Bummer..! Waar ik in deel 1 nog volledig mee kon gaan in het redelijk absurde gegeven dat iemand een apparaat in z’n borstkas inbouwt wat hem niet alleen het leven redt, maar ook in staat stelt om…
In de recensie van Millennium 1 zei ik al dat ik bang was dat té hoge verwachtingen bij de volgende delen wel eens gevaarlijk kon zijn, en bij deel 2 was dat helaas ’t geval. Ondanks dat ie soms best spannend was, kreeg ik toch vooral een Harry Potter-gevoel… Ik ben van mening dat de zeven Harry Potter-boeken waarschijnlijk drie goede films op hadden kunnen leveren. Als in: de delen 2, 4, 5 en 6…
Sow, gisteren een flinke verrassing in de sneak; Fatih Akins nieuwste: Soul Kitchen. Het is zeker geen Gegen die Wand of Auf der andere Seite, maar wel een zeer vermakelijk bij elkaar geraapt zootje… En dat bedoel ik zowel positief als negatief. Waar Gegen die Wand en Auf der andere Seite vol zaten met tragiek, daar is Soul Kitchen toch vooral bedoeld als komedie. Natuurlijk wel een komedie met een snufje Griekse tragedie, maar de…
Misschien komt het doordat m’n vasten voorbij is, en ik op zondagavond nogal eens wat gaar ben, maar waarschijnlijk is Everybody’s Fine gewoon precies zo’n film die mij hard kan raken. Een film over een vader die erachter komt dat de relatie met z’n kinderen een stuk ingewikkelder (en anders) is dan hij altijd heeft gedacht raakt me sowieso vaak al. En als deze me al zo hard raakt, zal ik dan het origineel van…
Van de creatieve geest die onder andere Delicatessen en Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (Amélie dus ;-) ) maakte, komt nu Micmacs à tire-larigot, kortweg Micmacs. Wat een geweldig creatieve film is dít..! De film was zo “overdonderend”, dat ik ‘m nog eens een keertje rustig en alleen moet kijken. Ik keek ‘m vrijdagavond met wat vrienden onder het genot van wat halve liters Lieshoutse godendrank, en dat was niet de ideale setting. Zeker omdat…
Hè, jammer… Helaas deed The Soloist het niet voor me. Zou het komen doordat ik ‘m ’s avonds laat best moe in bed heb gekeken, of is de film toch niet zo interessant als het verhaal erachter…? The Soloist gaat over Nathanial Ayers, een real-life cello-speler die in z’n tweede jaar op Juilliard stemmen begint te horen en een bepaalde vorm van schizofrenie lijkt te ontwikkelen. Aan het begin van de film ontmoet LA Times-columnist…
Toen ik dinsdag nét voor de sneak begon hoorde dat het Kick-Ass zou zijn, bekroop me zo’n “Oh, dan had ik vanavond dus beter wél iets nuttigs kunnen gaan doen“-gevoel. En misschien komt het door dát gevoel dat ik uiteindelijk best hard heb genoten van deze rare film… Kick-Ass gaat over een tiener die vindt dat ‘gewone mensen’ ook wel eens op kunnen staan tegen onrecht, want waarom zijn er niet eerder mensen op het…
Op mijn opmerking: “Bij White Lightnin’ voelt Requiem for a Dream aan als een film met hoop” werd bij de videotheek nogal heftig gereageerd. En ik moet ook zeggen: die opmerking was niet héél erg goed onderbouwd, maar het toont wel aan hoeveel indruk White Lightnin’ op mij heeft gemaakt. White Lightnin’ gaat over real-life ‘dancing outlaw‘ Jesco White, een jongen/man die al vanaf z’n pre-tiener-dagen verslaafd is aan het snuiven van alle vloeistoffen waar…
Not Quite Hollywood: The Wild, Untold Story of Ozploitation! opende voor mij een wereld die ik helemaal niet kende: die van de Australische exploitatie-(B-)films. En meteen werd ik weer jaloers: waarom hebben wij niet zo’n rijke geschiedenis aan lekker foute grindhouse-achtige exploitatiefilms? Niet veel later maakte die jaloezie plaats voor blijdschap, toen ik erachter kwam dat je sommige van de films in deze documentaire dan wel nergens kunt huren, ze zijn wel ergens op Internet…
Een horrorfilm met Timothy Olyphant en Radha Mitchell heeft natuurlijk al direct alle schijn tegen. En dat het een remake van een Romero-film uit de jaren 70 is spreekt natuurlijk ook niet vóór de film. Toch ben ik niet volledig negatief… Mogelijk komt het doordat mr. Romero ook als ‘executive producer’ op de aftiteling vermeld staat, want ergens gaf de film me wel een klein beetje het gevoel dat de betere (oude) Romero-films me ook…
Na 6,5 week niet drinken was dit de film die ik als eerste zag mét een paar baco’s achter de kiezen, en ik vond ‘m VET ;-) . The Boondock Saints uit 1999 is natuurlijk een redelijke culthit geworden. Een vette film die níet door Robert R. of Quentin T. gemaakt is was in die tijd sowieso al gaaf natuurlijk. Maar nu zijn we 10-11 jaar verder, en komt Troy Duffy met een sequel op…
Nick Cassavetes toont met My Sister’s Keeper wederom een geweldig drama-regisseur te zijn, want ja: ik voelde één of twee keer een traan over m’n wang rollen tijdens het kijken van deze film. Nee, echt geen drie keer..! Net als in The Notebook weet Cassavetes Jr. weer erg knap verschillende tijdlijnen door elkaar te laten lopen. Het knappe is dat je dus één lijn volgt, dan overgaat in een flashback, en dan misschien pas 20…