Nu vertelde Aronofsky in een interview ook wel dat het zijn bedoeling was met deze film, maar het viel mij dus nogal op dat het lang geleden is dat ik zoveel vocht over m’n wangen voelde ‘stromen’ tijdens een film. En dan geen cyring out loud-‘stortbuien’, maar meer zo’n doorlopende miezerregen. De reden? Aronofsky weet (wederom) iemand zo genuanceerd neer te zetten, als gewoon een man van (veel) vlees en bloed, zonder potentiële zieligheid te…
Pamela Anderson, de vrouw wier prachtige uiterlijk ook mijn late puberteit behoorlijk ‘opfleurde’, is inmiddels 55, en besloot een paar jaar geleden om het verhaal over haar eigen leven eens in eigen hand te nemen, door het zelf te vertellen. Aan de hand van duizenden uren aan zelfgeschoten beelden vertelt ze – onder regie van biografiedocumentairemaker Ryan (Serena, Ask Dr. Ruth) White – veelvuldig over zaken waarover wij vooral via bladen als Panorama en Telegraaf…
Steven Spielberg wordt dit jaar 77. Maar als je dan naar enkele van die leuke en zelfbewuste ‘grapjes’ in The Fabelmans kijkt, dan lijkt hij nog altijd die kwajongen waar deze semi-autobiografische coming-of-age film ook grotendeels over gaat. Eindelijk vond deze ‘master of cinema‘ dat ie klaar was om z’n eigen verhaal te vertellen, en wat mogen wij filmliefhebbers daar blij mee zijn… Een behoorlijk lange zit (alhoewel: Spielbergs leven van 7 tot 18 jaar…
Eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn: het ‘scherpste’ aan deze Netflix-film is de titel. De rest van de interraciale dynamiek waaraan You People z’n ‘bestaansrecht’ zou moeten ontlenen is namelijk eerder cringy dan interessant. En met de titel snijden ze overigens ook nergens doorheen hoor, dus qua scherpte kun je deze film direct vergeten. Ondanks de aanwezigheid van een shitload aan topacteurs, ook in bijrolletjes. Denk dat de film gebaseerd is op een twee-…
Een Duitstalige film over een oorlog die nog 30 jaar ‘ouder’ is dan de Holocaust, waarvan gisteren bekend werd dat een kwart van de NLse jongeren twijfelt of dat überhaupt wel ooit heeft plaatsgevonden, maar die op dezelfde dag dus negen (!!!!) Oscarnominaties in de wacht sleept en gewoon op Netflix te zien is..??? Dat is een omschrijving van Im Westen nichts Neues, die ik gisteravond eigenlijk veel te laat opzette, en dus ook de…
Babylon is een nogal opvallende, risicovolle en bombastische terugblik op het Hollywood van bijna 100 (!!) jaar geleden, waarbij sommige kijkers (althans, in de zaal waar ik ‘m zag) volgens mij niet door hadden dat dat exorbitante, flamboyante en mega-decadente gedrag dat Damien – La La Land, Whiplash – Chazelle ons toont wel degelijk gemeengoed was in die tijd. Chazelle schotelt ons – in dit wat lastig balancerende epos – een geweldige poel van verderf…
Check de poster en je zult waarschijnlijk direct begrijpen dat mijn grootste ‘kritiek’ op dit schijnbaar waargebeurde verhaal – over de eerste Afro-Amerikaanse marinepiloot in de geschiedenis – die wat rare/opvallende mix van stijlen is. Net als deze poster er veel te ‘fleurig’ uit ziet, past de soundtrack ook niet helemaal. En natuurlijk is dat deels mijn ‘gewenning’ aan conventies, maar omdat ik zo’n gewenning niet zomaar uit kan zetten, beïnvloedde dat mijn beleving dus…
Die “It was all going fine till he chopped off all his fingers”-uitspraak van Colin Farrells karakter in Martin – In Bruges, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – McDonaghs nieuwste film zal ik waarschijnlijk nooit vergeten. Niet alleen omdat het ’t plot van deze heerlijk-heftig duistere komedie direct samenvat, maar ook omdat het de meelijwekkende social ignorance van dat karakter zo goed zet. Ik ben Farrell serieus wat empathischer gaan bekijken door deze film: alsof hij…
Dat de nieuwste van Scott – Hostiles, Crazy Heart, Black Mass – Cooper voor mijn gevoel ‘ineens’ op Netflix verscheen, dat lijkt meer te zeggen over het totaal uit elkaar gesplinterde ‘filmreleaselandschap’ dan over de film zelf. Ik was overigens aangenaam verrast toen ik deze ‘Edgar Allan Poe-origin story‘ gisteren ineens zag ‘staan’. Een film waarin Cooper zijn ‘hoe maak ik de duisterste kanten van de mensheid (bijna) vergeefbaar?’-thematiek combineert met die gothic horror-sfeer, zo…
Qua ‘vader-trots-thematiek’ perfect passend bij Weird: The Al Yankovic Story (die ik net hiervoor zag), maar verder is de enige overeenkomst dat beide films zich in de Verenigde Staten afspelen. Armageddon Time is namelijk het semi-autobiografische verhaal van regisseur James – Two Lovers, The Immigrant, Ad Astra – Gray, waarin we leren hoe hij als roodharig Joods jochie opgroeide in Queens, New York, begin jaren 80 van de vorige eeuw. Mooi grijs over de gradatie…
Haha, wat een ouderwets heerlijke klote-bullshit was dít zeg. Exact wat ik nodig had na een paar dagen grieperige sufheid en een vriend op bezoek kwam om film te kijken. Nu heb ik vroeger een cassettebandje met muziek van ‘Weird Al’ Yankovic redelijk grijsgedraaid, dus mogelijk moet je wel van Yankovic’ overduidelijke en herkenbare quatsch houden, om hiervan te kunnen genieten. Al wordt die quatsch hier wel aardig aangevuld met een shitload aan grote namen…
En daar issie weer, m’n jaarlijkse lijstje met beste films die ik afgelopen jaar gezien heb (en ook in 2021 of 2022 uit zijn gekomen; hierdoor viel een topper als Nine Days (2020) bijvoorbeeld af). Wederom best lastig en raar om kunstwerken te ordenen, maar toen ik zojuist door de ruim 100 films die ik afgelopen jaar gezien heb heen scrolde, wilde ik er wel 40 selecteren. Opvallend ook dat de vijf documentaires die ik…