Als je film gewoon ziet als vermaak dan zul je Daybreakers wel vet vinden, zeker als je van blood & gore houdt. Ook is het wel eens verfrissend te zien dat er ook hele vette special fx make up e.d. gemaakt wordt zónder de hulp van Greg Nicotero. Als je echter ook maar iets dieper van film wilt genieten, dan is Daybreakers natuurlijk best een slechte film. Ook al heb ik er ’s nachts wel…
Ik zit me nu af te vragen: “Moet ik ’n excuus verzinnen waarom ik deze film gezien heb, of zal ik het maar gewoon gooien op het ‘ik moet alles gezien hebben’-syndroom?“. Ik kan natuurlijk ook zeggen dat het nooit erg is om Katherine Heigl anderhalf uur lang te zien, maar waarom heb ik 27 Dresses dan wijselijk wél links laten liggen? Wat me “aantrok” in The Ugly Truth was de hoop dat het een…
Hoppa, de eerste film met 2010 als releasejaar in m’n lijstje… Bij gebrek aan beter (in de sneak zou Nine gaan draaien, waar ik wel ooit zin in heb (Penelope, Nicole, Daniel Day L., etc.), maar niet met teveel stoere sneakgangers) ging ik afgelopen dinsdag naar Edge of Darkness, zo’n film waarvan ik dacht: “Ja, die moet ik wel zien, maar ik verwacht eigenlijk niet zo’n goede film…”. En ik moet zeggen: ik dacht best…
De enige overeenkomsten tussen Abel Ferrara’s Bad Lieutenant en deze film van Werner Herzog met een grotendeels vergelijkbare titel is dat het gaat over een aan drugs verslaafde politieagent en dat beide films geproduceerd zijn door Ed Pressman. Mogelijk dat hij het idee had om een remake te maken (waar Ferrara natuurlijk terecht PISSED over was), maar Herzog heeft ergens opgemerkt dat hij deze film uit 1992 nooit heeft gezien. En als je dan The…
Opmerkelijk dat ik het woord “predicament” nooit eerder heb gebruikt in een recensie, maar bij het Oostenrijkse Revanche kan ik het niet laten… Vorig jaar terecht genomineerd voor een Oscar voor beste buitenlandse film, die echter naar het Japanse Departures ging… Revanche gaat over Alex, een ex-gevangene die werkt als manusje-van-alles in een bordeel en verliefd is op een Oekraïens hoertje. Dat gevoel is wederzijds, waardoor – als hij besluit om een bank te gaan…
Als de regisseur van Being John Malkovich en Adaptation een film gaat maken met een kind in de hoofdrol dan weet je dat de scheidslijn tussen fantasie en werkelijkheid dun zal worden. En zoals voor vrijwel elk kind (en voor sommige volwassenen nog steeds ;)) is het voor Max helemaal geen probleem dat die lijn zo dun is dat ie niet voelbaar is. Het resultaat: een voor mij nog onbekend sprookje, ook al weet ik…
Het enige dat ik van deze film wist was dat ie best een vette poster had. Dat had m’n verwachtingen bij deze film aardig positief beïnvloed, maar uiteindelijk liet de film me toch niet helemaal bevredigd achter. Een beetje té ongenuanceerd, helaas… Michael Caine is Harry Brown, zoals de begincredits terecht vermelden. Hij is een gepensioneerde ex-marinier die op het punt staat z’n vrouw te verliezen. Een vrouw, waarvoor hij z’n pijnlijke verleden weg heeft…
Op deze film zat ik dan echt te wachten, want ik had eigenlijk alleen maar goede dingen gehoord over deze nieuwe Robin Williams-komedie, gemaakt door niemand minder dan Bobcat Goldthwait, die je vooral kunt kennen als Zed in Police Academy 2, 3 én 4. Hij was die schreeuwende weirdo… Helaas moet ik concluderen dat als je Robin Williams weer eens in een goede film wilt zien, dat je dan beter Shrink kunt kijken (die met…
Na het wat luchtigere Burn After Reading komen de broertjes Coen nu weer met het ’n stuk diepere A Serious Man, zeer waarschijnlijk qua setting behoorlijk autobiografisch. Het gave aan deze film is dat het weer een puzzel met zoveel lagen is, dat het voor mij op dit moment eigenlijk nog niet mogelijk is om écht de kracht van deze film te begrijpen. En daarnaast was de film ook nog eens erg vermakelijk… In A…
Natuurlijk is The Imaginarium of Doctor Parnassus vooral de laatste film van Heath Ledger; hij stierf tijdens de productie van deze film. Maar het is ook de nieuwste van Terry Gilliam, dus als er iemand een creatieve manier kan verzinnen om met zo’n verlies in een film om te gaan, dan is hij het wel. En ik moet zeggen: dat is ook zeker wel gelukt. Maar toch vind ik het erg jammer dat ik me…
Woodstock was voor mij altijd omgeven met tal van mysteries, dat de magie alleen maar groter maakte. Het kijken van een film die wat meer de achtergronden bij zoiets laat zien kan “gevaarlijk” zijn, omdat mijn “fantasie” toch wel erg mooi was, maar Taking Woodstock nuanceerde en versterkte mijn gevoel juist meer dan dat het iets van de magie weghaalde. En ik kreeg door deze film echt gruwelijk veel zin in het nieuwe festivalseizoen… Taking…
Jack Black in een komedie van Harold Ramis, kan dat goed gaan? Nou, eigenlijk niet… Maar de film is dan ook weer zo fout (ik wilde “slecht” typen), dat ik mezelf toch betrapte op een paar lachmomenten. Of kwam dat door ’t bier? Year One gaat over twee oermannen die worden verstoten door hun stam en dan op “wereldreis” gaan, omdat er toch meer moet zijn dan alleen hun oerwoud? Niet veel later komen ze…