Allereerst: The Woman King is best wel een must-see voor iedereen met een interesse in (ons) onbekende geschiedenis, en eigenlijk verplicht voer voor mensen met wittesuperioriteitsgevoelens. En dan benoem ik allertweet ook direct het ‘jammere’ aan deze film: ze leken niet door te hebben hoe belangrijk het is/was om aan het begin al keihard te roepen, dat dit wel degelijk gebaseerd is op waargebeurde feiten. Want doordat dit gedurende de film onduidelijk blijft, is het…
Dat toffe, creatieve ideeën geen Hollywood-budgetten, -scenaristen of -studio’s nodig hebben, dat bewijst dit Litouws-Frans-Belgische, dystopische gen-tech-gone-wrong scifi-sprookje vrij gemakkelijk. Al is Vesper wel volledig Engelstalig hoor, met Eddie – Vice, White Boy Rick, Deadpool 2, Happy-Go-Lucky – Marsan als ‘lokkertje’ in de zeer lompe, grootste (menselijke) bijrol. Gaaf hoe deze best ook feministische film herkenbare “Hoe veilig is die GMO?“-angst vrij mysterieus inzet, waardoor het lang voor extra spanning zorgt. En daardoor kreeg ik…
Yes, dat was weer eens een fijne verrassing, deze overduidelijke ‘schrijversfilm’ van actor-turned-director B.J. – The Office US (tv) – Novak. Met fu#%ing goed geschreven en megascherpe dialogen voert Novak met Vengeance een soort contra-analyse uit inzake de gigantische polarisatie in Amerika (en daarbuiten?), maar dan verpakt als thriller-komedie. Okay, mogelijk wilde Novak iets teveel wijze observaties in één film stoppen, maar dat kan ook mijn lichte jaloezie zijn die aan het typen is… Maar…
Qua arbeidsverhoudingen en ander sociaal commentaar is Emily the Criminal verrassend scherp en in your face, en als creditcardfraude-misdaad-thriller is ie ook bovengemiddeld goed. En dat laat deze Aubrey-Plaza-in-een-serieuzere-rol-film wel boven het ‘lekker tussendoortje’-oordeel uitkomen. Met iemand in de tweede hoofdrol die me eigenlijk te bekend voor kwam, één verrassende cameo in een scène die de (net zo grote?) witteboordenschofterigheid toont, een redelijk intelligent(e) (uitgedachte) crimineel, en een scheidslijn die wel erg dun is… Het verhaal…
Allereerst: Blonde is een erg opvallende en ook bijna hels-heftige vertelling, die daarin wel wat raakvlakken heeft met Elvis. Ik vond Blonde bloody indrukwekkend, maar wil wel wat voorbehouden maken. Zeker omdat niet iedereen deze film trekt en/of aan kan, verwacht ik. Mensen met bijvoorbeeld een abortus-trauma, die raad ik deze film niet aan. Maar ook mensen die niet mee willen/kunnen gaan in heftig depressive en/of suicidal tendencies vermijden deze film beter. Okay, nu die serieuze mededelingen…
Nom de tju, wat gaat die S.S. Rajamouli volledig LOS met het Indiase mega-epos Rise Roar Revolt, kortweg RRR. Sterk gezette motivaties, ontluikende vriendschap, loyaliteit, schaamte, familie, tradities: vele thema’s komen voorbij in dit ruim drie uur durende actie- en CGI-spektakel. En dan besluit Rajamouli om ruim voorbij halverwege de film met een best lange flashback naar de jeugd van één van onze (echt bestaand hebbende!!) helden te gaan, waarmee zijn motivatie nóg duidelijker wordt…
Wat een heerlijk modern-scherpe film is Don’t Worry Darling geworden zeg. Waarmee de vergelijkingen met (het overigens totaal andere) Bodies Bodies Bodies van ‘ons eigen’ Halina Reijn nog niet ‘op’ zijn, want ook dit is de tweede regieklus van een actrice: Olivia – Tron, Drinking Buddies – Wilde. Na het heerlijk hilarische Booksmart zet ze nu wel een erg grote stap ‘vooruit’, door volgens mij een film te maken waar iedereen die denkt dat anderen…
Damn, als je het over doorbraken van Nederlandse regisseurs in Hollywood hebt, dan moet je Bodies Bodies Bodies dus gaan vergelijken met Paul Verhoevens Flesh+Blood (uit 1985). En uit die (overigens nutteloze en ook onmogelijke) vergelijking komt deze hippe ‘whodunnit’/slasher-horror van Halina – Instinct – Reijn waarschijnlijk wel als winnaar naar voren. Volgens Reijn zelf “een fabel over wat er gebeurt als je stopt met reflecteren“, maar dan wel geschreven door scenaristen die zó hedendaags…
Let op: deze Franse horrorkomedie begint met een behoorlijk slecht half uur met veel cringe-momenten. Máár: daar blijken uiteindelijk best grappige verklaringen voor (en/of verrassende uitwerkingen op te leveren). Al moet ik ook eerlijk zeggen, dat hoe ‘gedurfd’ deze opzet ook is, dit is niet wat ik bedoel als ik meld dat ik risico-nemende-films vaak net wat extra waardeer. Ik dacht er in dat eerste half uur namelijk wel kort aan de zaal te verlaten……
Combineer het regiedebuut van een stuntman met een immens oeuvre (van Avatar tot Pineapple Express en van Argo via Django Unchained tot John Wick) – waarin wel bovengemiddeld veel vampieren-/horrorfilms te vinden zijn – met de flauwe stonedheid van Snoop – The Beach Bum, Dolemite Is My Name – Dogg, en je hebt het behoorlijk lompe Day Shift. Waarin de hoofdrol overigens vertolkt wordt door Jamie – Ray, Django Unchained – Foxx, met Dave Franco,…
Terugdenkend aan deze nieuwste van Jordan – Get Out, Us – Peele (ik zag ‘m vorige week al in een voorpremière) valt het me vooral op, hoeveel verschillende thema’s eraan te koppelen lijken, waarbij me nog niet duidelijk is (mogelijk wordt het dat wel nooit) wat hij nou precies wil vertellen. Daarmee past ie best goed in dat verloop van Get Out (heel vet en vrij safe qua ‘publieksvermaak’) en Us (heel creepy maar al ‘publieksverdelend’), want…
Qua setting is Prey totaal losgetrokken van alle andere Predator-films, al zitten er wel genoeg ‘verplichte’ (en leuke) hints naar dat origineel met Arnold Schwarzenegger en Carl Weathers uit 1987. Maar waar dat een testosteron-bom was, waar het Amerikaanse military industrial complex waarschijnlijk een harde plasser van kreeg, daar geeft Dan – 10 Cloverfield Lane – Trachtenberg dat buitenaardse roofdier hier een plek in een feministisch native American coming-of-age-verhaal, met een geweldige nieuwe naam in de…