Vooraf wist ik enkel dat Colman – Candyman, Rustin – Domingo een schijnbaar Oscarnominatie-waardige performance afleverde in deze film. En door de titel wist ik dat het een gevangenisfilm was. Maar wat ik niet wist, was dat de film een waargebeurd verhaal vertelt, waarin buiten Domingo en een niet-te-‘voorkomen’-acteur-in-zulke-verhalen enkel (ex-)gevangenen voornamelijk zichzelf spelen. Waarbij de persoon die Domingo speelt in de film zelf (als cameo-karakter) een handtekening komt vragen aan ‘zichzelf’. Sing Sing biedt…
Afgelopen jaar waren er weinig films waar ik zo naar uitkeek als naar Robert – The Northman, The Lighthouse, The VVitch – Eggers’ nieuwste vampierfilm met miss Depp in de hoofdrol. En waar ik na afloop nog een lichte “Huh, zó eng was dit toch niet?” voelde, lijkt de film na wat contemplatie toch steeds interessanter te worden. Al moeten er nog wat thema’s beter ‘landen’ bij mij, want doordat ze dat niet deden, was…
Traditiegetrouw zag ik gisteravond een film die onderstaande lijst in de war had kunnen gooien. Maar ik laat Robert Eggers’ nieuwste graag nog wat verder ‘indalen’ (m’n recensie volgt ook volgend jaar pas ;)), dus die zie je hieronder niet al te duidelijk terug in mijn top 15 van 2024. Omdat het zo’n opvallend goed horrorjaar was, gaf dat me ook een soort van excuus om ‘al die films’ (m.u.v. Demi Moore’s comeback-topper) op één…
Yes, ondanks de nogal opvallende reacties op Francis Ford Coppola’s decennialange megafilmproject – de marketeers gebruikten “WTF is this film..?“-achtige citaten uit recensies om de film te promoten – bleek het deels ook exact de utopiaanse koortsdroom die ik verwachtte. Megalopolis was voor mij inderdaad een soort Synecdoche, New York meets Cloud Atlas, maar daar typte ik na afloop ook direct “…meets Brazil, maar dan op paddo’s of wiet” achteraan. Waarbij ik wel moet melden…
Een Litouwse animatie zonder enige dialoog die waarschijnlijk een Oscarnominatie gaat ontvangen, also known as Straume. Hier uitgebracht onder het wat makkelijkere Flow, wat ook het wonderschone, kleine thema van de film is. Overleven en meegaan in het ritme van de natuur, zonder al te veel hyper-individualistisch drama dat wij als mensen wél graag hanteren, maar wat mogelijk ook wel het lot van onze diersoort in deze animatie heeft veroorzaakt. Ja, dit is zo’n film…
Ergens is Clints wat ‘klassieke’ wereldbeeld behoorlijk bewonderenswaardig. Inmiddels is hij 94 (!), maar als verhalenverteller zit er weinig tot geen sleet op de beste man. Dat is ook de reden dat Juror #2 een behoorlijk opvallend, maar moreel gezien ook goed grijs-twijfelachtig, rechtbankplot bevat. Met een worstelend hoofdkarakter dat het ook noodzakelijk maakte dat het begin van de film bijna beangstigend perfect was. Maar toen ik na afloop hier wat cynisch “dat was bijna…
Wauw, was dit even een andere film dan ik verwachtte, en ook een film die behoorlijk veel over ‘identiteit’ wil zeggen, zonder dat alles voor je ingevuld wordt. En dat toont in elk geval de hand van een filmmaker met léf, die ook goed weet hoe humor in zo’n film juist kan helpen om ‘ons’ mee te blijven laten gaan met een best verward hoofdkarakter: een man die niet lekker in z’n vel zit, maar…
Door de komst van allerlei streamingdiensten, die ook allemaal voldoende content moeten hebben om iets aan te kunnen bieden, lijkt ook mijn kritische blik ietwat veranderd. Elevation is namelijk een film die op bijvoorbeeld Apple TV of Netflix best wel eens een verrassing kan zijn, maar waarvoor een bioscooprelease nét wat te ‘groot’ is. Of althans: mijn verwachtingen bij een bioscoopfilm zijn toch nog altijd een stuk hoger, dan bij films die vroeger als straight-to-video…
Ik denk dat als je een film twee avonden achter elkaar kijkt, gevolgd door de originele aflevering waarnaar deze behind-the-scenes-bij-SNL-film zelf toewerkt, dat je mijn ENTHOUSIASME rondom Saturday Night wel kunt voelen. Maar waar ik eigenlijk al nooit ‘objectief’ kan (en zeker ook niet wil) blijven in m’n recensies, zal in deze mijn persoonlijke smaak nóg aanweziger zijn. De reden: mijn leven kenmerkt zich niet vanwege grootse dromen of ambities, maar zolang ik weet heb…
Yes, Kneecap is net zo VET (ook voor tieners) als dat ie cultuurhistorisch belangrijk is. En dat is een combinatie die je mij nooit eerder hebt zien typen. Ik zag ‘m in een voorpremière – met uitleg van een Iers-Nederlandse stand-up comedian die wel wat nuttige ‘achtergrondgeschiedenis’ verschafte – en wist zoals meestal vooraf vrijwel niets verder. Dus mijn grootste verbazing was niet dat Michael – 12 Years a Slave, Frank, X-Men: Apocalypse, The Killer…
Yes, I was entertained..! Maar uiteindelijk ook wel wat teleurgesteld. Denzel steelt zo’n beetje elke scène waarin hij zit, Mescal is overtuigend maar geen Crowe en Pascals karakter is interessanter dan de film ‘m ruimte gaf. Waarmee ik direct bij m’n grootste kritiek op Gladiator II kom: de film bevat enkele zeer ‘grootse’ thema’s, maar het scenario (en zeker enkele dialoog-scènes) lijkt de kwaliteit te missen om die thema’s te kunnen dragen. Of de thema’s…
Yes, soms verschijnen er dus wel pareltjes op streamingdiensten als Amazon Prime of Apple TV (Netflix is daar vooralsnog ‘a smidge‘ succesvoller in), want wat genoot ik gisteravond hárd van deze Aubrey Plaza- (maar vooral Maisy Stella- en Percy Hines White-) film. Waarbij ik me direct afvraag of ik jongeren moet waarschuwen voor de prachtige, bijna (te) perfecte dialogen en verliefdheid in de film. Want het waren zulke romantische utopieën die mijn beeld van een…