Allereerst: ik zag bij de aftiteling pas dat dit een remake is van Den skyldige uit 2018, dus mijn ervaring werd nergens beïnvloed door hoe goed die Deense film was. Het (mogelijk dientengevolge) niet al te hoge IMDb-cijfer hield me initieel wat tegen om deze Netflix-film te kijken, maar ik was uiteindelijk dus best onder de indruk van deze Antoine – Training Day, The Magnificent Seven – Fuqua-film, met een over-aanwezige Jake Gyllenhaal in de…
Edgar – Baby Driver, Shaun of the Dead – Wrights nieuwste is conceptueel geweldig uitgevoerd, bevat een cast die nog indrukwekkender is dan dat de soundtrack cool is en recreëert de Swinging Sixties in Londen op heerlijke wijze. Maar terugdenkend aan het verhaal bekruipt me steeds sterker het gevoel, dat het plot (af en toe) belangrijker was dan de logica. En dat wringt nogal. Zeker omdat de film ook herinneringen aan (de originele) Suspiria en…
Op zondagavond heb ik vaker zin in simpele films, en met deze prequel van het best vermakelijke Army of the Dead kreeg ik ongeveer wat ik wilde. Die 6,4 op IMDb verraste me zojuist totaal niet, want ondanks dat Army of Thieves een best rustige vertelling hanteert met een romantische twist waar het ook best fijn bij inleven is (mogelijk doordat de hoofdrolspeler ook de regie op zich nam?), creëert de film vooral een hoop…
Ben volgens mij niet de enige die deze weken lichtelijk overdreven moe ben, maar dat is zeker deels de reden dat ik deze Poolse Oscarinzending niet echt ‘binnen’ kon laten komen. Na het zien van de mysterieuze trailer was ik namelijk super-benieuwd naar deze overduidelijke aanklacht tegen (of satire op) moderne, rijke Polen en hun oppervlakkige/asociale levens. Wel gaaf hoe makers Malgorzata Szumowska en Michal Englert (In The Name Of, Cialo) een melancholische ‘dreamscape‘-sfeer weten…
Ja, The French Dispatch is zeer duidelijk een Wes Anderson-film. Maar misschien wel té duidelijk? Het is ook een hommage aan journalisten met lef (vooral die van The New Yorker in de jaren 50/60), een ode aan verhalen vertellen, met een knipoog naar de Nouvelle Vague. De film zit echter ook zó vol met Andersons (soms aandoenlijke, soms over-aanwezige) poppenkaststijl, met ontzettend veel leuke beeld- en taalvondsten, dat het niet raar is als je de…
Best lullig, dat het beste aan Venom: Let There Be Carnage de ’tijdens-de-credits-scène’ na afloop is. Want waar ik tijdens de start van het waarschijnlijke eindgevecht nog licht positief “Oh, best een snel, afgerond relaas, zonder onnodig veel gevechten.” dacht, bekruipt me nu steeds meer cynisme, en is die gedachte omgevormd tot “Slechts een aflevering in een voor mij als Marvel-fan behoorlijk nutteloze serie…” Want ondanks een redelijke topcast is dit bedenksel van Todd –…
Misschien wel het meest opmerkelijke aan deze ‘erotische nonnen’-film is dat het verhaal helemaal niet uit Paul Verhoevens (gezond rebellerende) anti-christendom-hoofd komt, maar gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, dat zich afspeelde rond 1620. Soms dus wél handig om vooraf iets meer over een film te weten (ik vermijd bij ‘belangrijke’ films graag alle informatie vooraf), want ik dacht best lang: “Jaaaaaaaaaa hoor, daar gaat ie weer, lekker bewust shockeren zodat mijn katholieke ouders deze…
Met een aardig gelaagde drievoudige vertelling van één verhaal/evenement kun je behoorlijk veel projecteren op Ridley Scotts nieuwste epos. Dat hij een meester is in het tonen van lompe zwaard- en lansgevechten, dat wisten we allang natuurlijk (van Gladiator, maar ook van z’n debuutfilm uit 1977), maar hier verfilmt hij een waargebeurd, middeleeuws verhaal, verteld vanuit drie perspectieven. En dat deze perspectieven geschreven zijn door het Oscargenomineerde schrijversduo achter Good Will Hunting én Nicole –…
Omdat ik mijn ‘goede-film-boog’ niet altijd gespannen wil houden, was het zaterdagavond tijd voor een lekker simpele Netflix-film. En daaraan voldeed Kate – met Mary Elizabeth Winstead in een Jason Statham-achtige Crank-rol – best behoorlijk. Zeker omdat ik met een vriendin keek en we geen zin hadden om perfect op te moeten letten. Al zorgde het vele roze neon en de aanstekelijke soundtrack er wel voor dat we een stuk meer naar en in het…
Ik vond het een aardige verrassing, dat een behoorlijk onder-de-radar-vertoonde film als De Veroordeling maar liefst vier van de belangrijkste Gouden Kalveren won dit jaar (in een wat mij betreft sterk jaar voor de NLse film (denk aan De Oost en De slag om de Schelde)). Maar na het zien van deze ontzettend kwaadmakende film, past dat ongeziene wel erg goed bij de gaslighting-achtige tactiek van de ogenschijnlijk échte bad guy in de film. Maar gelukkig…
Waar ik direct na afloop nog dacht: “Natuurlijk moet je in een Van Warmerdam-film niet letten op mogelijk overdreven jaren 70-huizen, ouderwetse kapsels en een beetje kneuterigheid in de decors.” Maar toen ik de aftiteling van Nr. 10 zag, bekroop me wel steeds meer het gevoel, dat die wat budgetloos-aandoende kluchtigheid van het eerste deel mogelijk bedoeld is om het tweede deel van de film naar nog grotere epische proporties te contrasteren en/of dramatiseren. Want…
Er zit iets ironisch in het feit, dat een film – waarvan de première vanwege een wereldwijde pandemie meerdere keren is uitgesteld – zelf over een villain gaat die een wereldwijde pandemie wil veroorzaken. Maar daardoor kreeg ik bij Daniel Craigs prachtig-emotionele afscheid van deze legendarische rol ook de wat absurde gedachte, dat het bijna lijkt alsof producent Barbara Broccoli achter de coronapandemie zit. Want voor iemand die in een corona-complot gelooft: weet je zeker dat…