Colectiv (a.k.a. Collective – 2019)

Het is bijna letterlijk ongelooflijk wat er in deze Oscargenomineerde documentaire allemaal aan de kaak gesteld wordt. En ook te zien is, want de inkijk die schrijver, regisseur, cameraman én producer Alexander Nanau ons als kijkers geeft, maakt dat de film bijna aanvoelt als een gescripte misdaad-thriller. Wat waarschijnlijk ook de reden is, dat deze film (na Honeyland vorig jaar!) niet alleen als documentaire genomineerd is, maar ook als Beste Internationale Film… Het verhaal In…

Judas and the Black Messiah (2021)

Kijk Judas and the Black Messiah en je begrijpt direct waarom de gevestigde orde (lees: oude witte mannen als Trump en de Republikeinse Partij) er in Amerika alles aan doet om de Black Lives Matter-beweging in de criminele hoek te drukken. Judas and the Black Messiah toont namelijk de (toenmalige?) schofterigheid van de over-racistische FBI en haar directeur J. Edgar Hoover (Martin Sheen), en hoe zij de Black Panther-partij eerst probeerden te criminaliseren, en in…

Bad Trip (2021)

Bad Trip is deels gescript als over-simpele buddy comedy, maar voor een net zo groot gedeelte een verborgen-camera-show, waarin de makers de grenzen van sullig- en goorheid opzoeken, die bij mij wonderwel goed werkte. Zó goed zelfs, dat ik mezelf een paar keer echt hardop hoorde lachen, maar naderhand ook nog een ‘gewoon’ tv-programma keek en dat eigenlijk niet vertrouwde, omdat ik dacht dat daar mogelijk ook mensen voor de gek gehouden werden. Gelukkig zijn de…

Groomed (2021)

Weet niet zeker of ik moet beginnen met vertellen dat ik documentairemaker Gwen van de Pas persoonlijk ken, met melden hoe vaak ik de tranen over m’n wangen voelde rollen tijdens het kijken van haar ongelooflijk indrukwekkende documentaire (vijf of zes keer), of met de mix van gevoelens die Groomed bij me opriep, maar mensen: kijk deze documentaire! Want elk voorkomen en/of tijdig onderbroken groom-proces – door het herkennen van de signalen – kan letterlijk…

Nomadland (2020)

“Zijn dat wel acteurs?“, hoorde ik iemand denken tijdens het kijken naar Chloé – The Rider – Zhao’s Nomadland, met de meest ‘pure’ Amerikaanse actrice in decennia: Frances McDormand. En wat bleek: de film bevat maar een paar professionele acteurs, wat het bijna antropologische en/of documentaire karakter van de film extra versterkt. En dat levert een heerlijke ‘onthaast-film’ op, waarin het echte leven zowel figuurlijk als letterlijk wordt gevangen. Die menselijkheid maakt van Nomadland ook…

Time (2020)

Het Oscargenomineerde Time kroop zo subtiel onder m’n huid – door juist niet ‘kwaadmakend onrecht’ in je gezicht te gooien – dat aan het eind de tranen best rijkelijk vloeiden in huize Filmofiel. Wat mogelijk het sterkste is aan deze documentaire, is dat het niet gaat om iemand die onterecht veroordeeld is (de misdaad is wel degelijk gepleegd, dus niks geen makkelijk-kwaadmaken-scoringsdrift hier), maar meer gaat over hoe een gezin omgaat met het gemis van…

Ema (2019)

Na het luisteren naar deze Cineville-podcast keek ik vol enthousiasme uit naar dit experimenteel Chileense dans-drama van Pablo – No, Jackie – Larraín. En inderdaad: deze risicovolle maar ook vette film maakte zoveel indruk, dat ik twee dagen later nog altijd met een bewonderende glimlach terugdenk aan die eigenzinnige wervelwind in de hoofdrol, die  conventies nogal hard onder de spreekwoordelijke (patriarchale) ballen trapt, én een goede spiegel voorhoudt. En dan klinkt en ziet alles (er)…

Retfærdighedens ryttere (a.k.a. Riders of Justice – 2020)

Waar ik eergisteren zag hoe Another Round een overduidelijke Thomas Vinterberg-film was, is Riders of Justice overduidelijk een film van de maker van Adam’s Apples: Anders Thomas Jensen. En daar stoppen de overeenkomsten met Another Round zeker niet, want beide Deense films featuren Mads Mikkelsen in de hoofdrol, al is z’n rol hier wel een stuk stoerder. Maar wat mij het meeste opviel, was dat Riders of Justice veel meer óók een psychologisch drama is.…

Druk (a.k.a. Another Round – 2020)

Overduidelijk een film van de maker van Jagten (en Festen), die behoorlijk wat indruk maakte, maar waarbij ik toch wat twijfelde tussen “Verheerlijkt de film alcohol niet teveel?” en “Damn, het verliezen van die ‘jeugdige hoop’ voel ik ook wel behoorlijk stevig, so maybe you should grow up Filmofiel!” (ja, soms praat ik in het Engels tegen mezelf ;)). Waarbij Mads Mikkelsen wederom toont misschien wel Europa’s beste acteur te zijn, en m’n interesse in…

Drunk Stoned Brilliant Dead: The Story of the National Lampoon (2015)

Als fan van Saturday Night Live is de nuancering, die deze National Lampoon-documentaire toont, een enorm goede toevoeging aan mijn ‘fanschap’. Maar gelukkig is de ‘rivaliteit’ tussen deze grootmachten ook slechts een zijlijntje. Wat Drunk Stoned Brilliant Dead vooral is: een duidelijke, vrij straightforward reportage over de ontstaansgeschiedenis van een scherp-kritisch, humoristisch maandblad (waarin niets ’te ver’ kon gaan), dat zó succesvol werd dat niet alleen communicatiegoeroe Marshall McLuhan positief over ze was, maar ze…

Raya and the Last Dragon (2021)

Net na het zien van deze nieuwste en prachtig vormgegeven Disney-animatie dacht ik: “Ja, meer dan vermakelijk en geweldige visuals, maar is het verhaal niet wat té formule-achtig?“, maar nog geen dag later nuanceer ik dat toch wel graag naar het 100% positieve. Raya and the Last Dragon biedt namelijk niet alleen ontzettend veel ‘family fun‘, maar ook een cultuurrijkdom en vooral flink wat thema’s die zó ‘waar’ zijn, dat mijn (mannelijk?) cynisme die wat…

The United States vs. Billie Holiday (2021)

De Oscarwaardige performance van Andra Day in de titelrol maakt The United States vs. Billie Holiday sowieso ‘verplicht voer’ voor filmfans, maar ik was toch enigszins teleurgesteld door Lee – Precious, The Butler – Daniels’ film zelf. Deels omdat de film heel duidelijk in dit tijdsgewricht ‘past’, want hij kan zo in het rijtje Judas and the Black Messiah, Ma Rainey’s Black Bottom en One Night in Miami, maar die drie films waren drama-technisch toch…