Ik hoorde van iemand dat ze deze bij beste of grootste verrassingen van het jaar vond horen. Maar ben nu dus wel zeker, dat zij nóg makkelijker valt voor shock & awe-films dan ik dat al doe. “Bodies Bodies Bodies meets Get Out!” is namelijk wel een aardige oneliner om deze film te duiden, maar dan gebruik je wel twee films die in hun specifiekere genre allebei beter zijn. Al was mijn eerste, lekker directe…
Voordat ik de bioscoop betrad, hoorde ik nog hoe een mede-bezoeker “succes” (of “sterkte”) werd gewenst door iemand die Joker: Folie à Deux al eerder had gezien. Dat bevestigde de negatieve audioflitsen die ik eerder die dag op de radio voorbij hoorde komen, en zorgden dus voor aardig ‘ingetogen verwachtingen’ bij dit vervolg op die megavette (maar verhaaltechnisch ook best weer vergeten) Joker-film uit 2019. Maar wat bleek: ik zat vrij snel redelijk diep ‘in’…
Voor iedereen die moeite heeft met hoe de wereld (continu) verandert, en zich inmiddels wel eens hardop afvraagt wat ie nog wél mag zeggen of denken, raad ik deze documentaire (met Will – Anchorman, Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga, Saturday Night Live (tv), Stranger Than Fiction – Ferrell en Harper – SNL-schrijver – Steele) ten zeerste aan. Het volgende schoot namelijk continu door m’n hoofd: “Ja, je kunt zo makkelijk ‘problemen’ voorkomen,…
Ik weet dat ik best wel eens over-enthousiast kan zijn met m’n “holy wauws” en “holy fucks“, maar ik zou ze graag allemaal terugnemen om de impact van de volgende “HOLY FUCK.!!” te vergroten, want ik denk niet dat deze uitspraak eerder zó op z’n plaats was. Deze nieuwe van Coralie – Revenge (!!) – Fargeat is namelijk vlijmscherp, verontrustend, ‘goor’ én mega-vet, en dan ook nog gezet in dromenland: Los Angeles en Hollywood. Waardoor…
In de categorie: “Ik kijk veel, zodat jij niet alles hoeft te zien“, presenteer ik deze keer het opzichtig ongeïnteresseerd ogende Slingshot, een desillusionaire poging tot een interessant science-fiction-drama, dat vooral de basisregel van ‘drama’ vergeet: zorg dat je de essentie van de film in één (of max. twee) zinnen uit kunt leggen. Lukt dat niet interessant genoeg, dan is je verhaal mogelijk niet interessant genoeg om te verfilmen. Het lijkt alsof de makers het…
Doen ze het gewoon wederom, maar nu met een beginnend puber..! Ik werd vooraf al door een bevriende GZ Psycholoog getipt, die vooral verbaasd was hoe haar 8-jarige dochter en haar vriendinnetje het verhaal best goed leken te begrijpen, terwijl zij – vanuit haar normaliter zeer kritisch-professionele houding – zó enthousiast was dat ze deze film mogelijk wel als inspiratie- of referentiemateriaal bij systeemtherapie (a.k.a. gezinstherapie) in wil gaan zetten. En inderdaad: ik voelde me…
Zag deze film in het ’topfilms van 2024′-lijstje van een collega-recensent staan, en toen ik na afloop ontdekte dat deze Canadese film afgelopen maart op SXSW haar wereldpremière beleefde, trok m’n hoofd direct de conclusie dat dit inderdaad zo’n geweldige festivalfavoriet is. Ik was namelijk gruwelijk onder de indruk van deze film; zowel van debuterend filmmaker Ally Pankiw en haar prachtige en pijnlijk gelaagde script, maar ook van hoofdrolspeelster Rachel – Bodies Bodies Bodies, Bottoms…
Ruim tien jaar geleden verraste Jeremy Saulnier mij al snoeihard met Blue Ruin, dus dat hij schrijnend onrecht met ballen durft aan te (laten) pakken, dat wist ik al. Combineer dat met geweldig gedetailleerde (en wat jaloersmakende) dialogen, een scherpte inzake door mannelijk testosteron beïnvloede pissing contests, een behoorlijk opvallende muziekkeuze (to say the least), een hoofdrolspeler die me keihard achterover deed slaan en eigenlijk twee al vrijwel volwaardige drama’s/films in één, en je begrijpt…
36 Jaar na Beetlejuice is Tim Burton terug met ’n heerlijk vermakelijk vervolg, dat zeker in de aankomende herfstmaanden waarschijnlijk een aardig publiek zal trekken. Ik vond Beetlejuice Beetlejuice een fijne ride met een aantal geweldig creatieve vondsten, waardoor ik na een paar minuten wel over die nogal stevige Addams Family-vergelijking heen was. Al vind ik het nog altijd raar dat ze dezelfde actrice hebben gekozen die als Wednesday in de gelijknamige tv-serie een nogal vergelijkbaar karakter…
Weet je, soms is het fijn als een film net zo ‘onbelangrijk’ is, als dat ie slecht is. Dan vind ik het namelijk niet zo erg om er géén recensie over te schrijven. Maar een film, geschreven, geregisseerd, betaald én ‘voorgegaan’ door Jerry Seinfeld met een shitload aan comedians in de cast (denk Bill Burr, Maria – Borat 2, Bodies Bodies Bodies – Bakalova, de halve Saturday Night Live (tv)-cast, Sarah – Trump-impersonator – Cooper,…
Oh wauw, wat een interessante ervaring was Zoë Kravitz’ regiedebuut zeg..! Een bij vlagen ietwat ongemakkelijke setting – ik voelde zeker ook Don’t Worry Darling-vibes (maar dan nog iets subtieler) – die in de zaal al behoorlijk intrigeerde, maar die me na afloop nogal wat kanten op deed vliegen qua “Damn, wat zit hier allemaal in verwerkt??“-gedachten. En daarin zag ik een behoorlijk scherp-cynische blik op ‘ons mannen’, maar ik kon er ook voldoende ‘perennial…
Een paar weken na z’n release besloot ik gisteravond M. Night Shyamalans laatste maar eens te kijken. Met lage verwachtingen liep ik de zaal in, wat waarschijnlijk ook de voornaamste reden was dat ik nog geen twee uur later met een aardige glimlach de zaal weer verliet. En ja, het verhaal bevat wel een paar opvallende acties – die iets te ‘bedacht’ overkomen – maar in dat denken heeft Shyamalan wat mij betreft nergens voor…