Yes, na een aantal jaren afwezigheid is ie terug: een top-zoveel lijstje van het jaar. Om de inmiddels meest cliché-duiding van het jaar erbij te halen: het was een “raar jaar” ja. Qua films was het echter ook een bijzonder jaar, waarbij het me opviel dat ik een flink aantal films “Kunst” heb genoemd. Of dat mijn voorkeur afgelopen jaar was, of dat er inderdaad meer en/of betere films worden gemaakt die buiten de conventionele…
Mede doordat de release van Soul door corona meermaals verplaatst werd, kwam ie bij mij eigenlijk op een perfect moment binnen. De mooie boodschap past namelijk geweldig bij Kerst, en ik moet eerlijk zeggen: ik kon er enorm veel op projecteren. Als verhaal over een al dan niet gestorven jazzmuzikant volgen we zijn titulaire ‘ziel’, waardoor er tal van gave thema’s aangehaald kunnen worden. Dit geeft de film een menselijkheid waar veel live action-films jaloers…
Al bij z’n regiedebuut (Confessions of a Dangerous Mind) gaf regisseur George Clooney eerlijk toe, dat hij graag leentjebuur speelde bij andere films en/of regisseurs. En dat heeft ie voor het present- en post-apocalyptische The Midnight Sky wederom overduidelijk gedaan. Waarmee het een beetje Interstellar meets Gravity meets Moon meets Ad Astra is geworden, waarbij Clooney zelf ook scenarist Mark L. Smith’ eerdere The Revenant als inspiratiebron noemde. Met andere woorden: The Midnight Sky is…
Onmisbaar voor elke serieuze filmkijker, if you ask me. Niet alleen omdat Chadwick – Black Panther, Da 5 Bloods – Boseman hierin z’n laatste (en beste!) rol speelde, voordat ie op 43-jarige leeftijd helaas overleed, en ook niet enkel vanwege Viola Davis’ powerhouse-performance, maar ook vanwege de pijnlijk prachtige thematiek in dit ogenschijnlijk vrij ‘kleine’ verhaal. Want ook al duurt deze Netflix-film slechts anderhalve uur, wat de film onderhuids laat voelen is zóveel. En dan…
El Father Plays Himself is een indrukwekkend portret van een vader-zoon-relatie, gecombineerd met de dynamiek van een filmset, waar de grens tussen werkelijkheid en film bewust wordt vervaagd. En dat levert een documentaire op die zóveel menselijkheid bevat, dat ik iets wil dat ik normaliter vaak verafschuw: een vervolg. Ben namelijk erg benieuwd hoe het nu tussen die twee is, zeker nadat de specifieke film – La Fortaleza – internationaal is uitgebracht (hij werd onder…
Soms heb ik de neiging, om teveel van m’n eigen ‘mind’ te projecteren op een film (of in dit geval: documentaire/concertregistratie). Maar als iets zo perfect ‘kloppend’ aanvoelt als American Utopia, dan vind ik het lastig om mijn enorm rijke beleving niet keihard van de daken te schreeuwen. Want David Byrne, voormalig frontman van Talking Heads, lijkt een groot deel van zijn carrière mijn (huidige?) ‘levensvisie’ te verkondigen: dat we allemaal wat verloren rondrennen in…
Wederom een gameverfilming van Paul W.S. – Mortal Kombat, Resident Evil – Anderson, dus dan weet je waarschijnlijk wel al genoeg, want voor originaliteit moet je bij die andere Paul (Thomas) – There Will Be Blood, Inherent Vice – Anderson zijn. Monster Hunter is beetje Mad Max meets Stargate meets Narnia meets Lord of the Rings meets Jarhead meets game-escapisme. Waarvoor Anderson wederom samenwerkte met Milla – Resident Evil, The Fifth Element – Jovovich, die…
Sow, als zo’n film op mij al zo’n indruk maakt, hoe stevig zal deze wel niet aankomen bij vrouwen/meiden die persoonlijk met abortus te maken hebben gehad? Waarbij ik overigens ook direct moet melden, dat Never Rarely Sometimes Always (de titel typen geeft me alweer licht kippenvel) een hele ‘kleine’ film is, waarin ogenschijnlijk helemaal niet zo veel gebeurt (beetje in lijn met The Assistant, al is dat een totaal andere film). Maar de kracht…
Weet niet zeker of het door die aanhoudende non-sociale coronawereld komt, of dat ik altijd hard geraakt wordt door documentaires over kunstenaars die het ‘gewone leven’ eigenlijk niet aan kunnen, maar deze – over komedie-held en Saturday Night Live-veteraan John Belushi – ontroerde me echt enorm. Naast een prachtige kijk in zijn leven (bij sommigen mogelijk enkel bekend als Jake uit film/band The Blues Brothers), aan de hand van interviews met ongelooflijk veel bekenden (check…
Freaky is eigenlijk gewoon een mix van Friday the 13th, Freaky Friday en The Hot Chick, oftewel: lekkere foute bodyswitch-quatsch met een paar onverwacht lompe scènes, een zeer ongemakkelijke romantische scène en twee hoofdrolspelers die hard hun best doen. Plus Alan Ruck, die hier exact de lullige leraar speelt waardoor Ferris Bueller ooit een dagje vrij nam; Ruck speelde in 1986 Ferris’ beste vriend Cameron..! Tja, als ik een goede film had willen zien, dan…
Allereerst: er is geen film-/documentairemaker die zoveel invloed op m’n eigen letterlijke ontdekking van de wereld heeft gehad als Werner Herzog. Zo ging ik voor een belangrijk deel raften op de Urubamba-river in Peru vanwege Michael Shannon’s ervaring in My Son, My Son, What Have Ye Done, terwijl m’n interesse in Peru en de Amazone zeker wel versterkt werd door Fitzcarraldo en Aguire, der Zorn Gottes. Dus toen ik hem in Fireball: Visitors from Darker…
The Assistant toont vooral de schofterigheid van een wereld die op maximale (onderlinge) concurrentie is gebaseerd, waardoor een wegkijkcultuur ontstaat, waardoor degenen aan de top alle vrijheid ‘krijgen’ hun onbeschaafdheid uit te venten. Geconcretiseerd in #metoo, en daarmee de (betere) indie-tegenhanger van Bombshell, waarin de boodschap vrij letterlijk in je gezicht werd geduwd. Regisseur Kitty Green vertrouwt jou als kijker veel meer, waardoor je de gelegenheid krijgt om zelf – net als de geweldig vertolkte…