Allereerst: ik zat eigenlijk helemaal niet op een vierde Toy Story-deel te wachten. Achteraf gezien ben ik blij dat van mijn verwachting zo’n 85-90% volledig onjuist bleek: Toy Story 4 ‘vermoordt’ de eerdere trilogie inderdaad, maar uit die metaforische dood ontstaat nu een quadrilogie die vooral Woody nóg meer laat leren, en daarmee nog menselijker maakt? Net als vooral deel 2 veel meer een film over vriendschap en onvermijdelijke stappen die ‘we’ in het leven moeten…
Yes, wat een (h)eerlijk regiedebuut van één van m’n favoriete actrices: Olivia Wilde. En ook al zou je Booksmart makkelijk/lui af kunnen doen als een Superbad-for-Girls (toevallig is één van de hoofdrolspeelsters ook de zus van Jonah – Superbad, The Wolf of Wall Street – Hill), het is vooral een Superbad-by-Girls geworden, want naast een vrouwelijke regisseuse zijn de vier schrijvers ook allemaal van het vrouwelijk geslacht. Dat levert dus een heerlijk fris ander perspectief…
Zoals je mogelijk weet, zijn mijn recensies altijd ontzettend persoonlijk. Zó persoonlijk zelfs, dat ik wel eens commentaar krijg van andere recensenten, dat ik ‘de regels’ (??) niet volg. Nu interesseert me dat eigenlijk geen barst (ik schrijf ze ook niet om bij een clubje te mogen horen natuurlijk), maar Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese raakte mij op zoveel (privé-)vlakken, dat het bijna ondoenlijk is onderscheid te maken tussen wat enkel…
Long Shot mixt de progressiviteit van films als Vice (al was die Adam McKay-/Christian Bale-film initieel niet zo liberal bedoeld), de scherpte van series als House of Cards, de stupiditeit van Trump (al is de film ‘partijtechnisch’ ook wel wat verwarrend) en de stonede humor van Seth Rogen. Het meest opmerkelijke – naast de perfecte mannenfantasie die Charlize Theron speelt – is dat dit wonderwel redelijk in balans blijft, waardoor Long Shot als één van de leukste…
Waarom ik nu twee tienerfilms achter elkaar recenseer, beats me, maar waar ik van De Libi nog best goed kon genieten – zonder tot de doelgroep te behoren – daar was dat bij Five Feet Apart iets lastiger. Denk dat m’n nichtje van 14 deze film één van de beste van het jaar kan vinden, maar voor mij camoufleerde het in your face-drama de overduidelijke scenario-flaws niet voldoende. Al zal de doelgroep daar geen seconde last…
De Libi is een beetje de energieke ‘puberversie’ van Rabat, die sterke (en serieuzere) Habbakrats-film over de zoektocht van Nederlanders met een niet-westerse achtergrond naar hun plek in onze maatschappij. Maar verwacht niks al te zwaars of zo, want daarvoor lijkt regisseur Shady El-Hamus toch iets te groot fan van Ferris Bueller’s Day Off, waar De Libi een bij vlagen licht scherpe en multi-cultureel Nederlandse variant van is. De energie, het goede acteerwerk en de hippe…
Ik ben de laatste jaren steeds enthousiaster over het feit dat ik het in grote blockbusters verrassend vaak ‘eens’ ben met de slechterik. Als in: laat beide kanten in een conflict goed onderbouwd zien, zodat er frictie ontstaat in jouw hoofd als kijker (waardoor je betrokkenheid bij het verhaal groter wordt). Want schuilt in ons allemaal niet zowel goed als kwaad? De schrijvers van Godzilla: King of Monsters herkenden die vibe/urgentie/thematiek waarschijnlijk ook, maar in…
Allereerst: Hotel Mumbai is een Australische productie. Dus nee, vrees niet – net als ik kort deed – voor overdreven Amerikaans heroïsme en/of Westerse borstklopperij. Wat je krijgt is namelijk een ontzettend spannend thriller-achtige vertelling van de terroristische aanslagen in Mumbai in 2008 (zo lang geleden alweer ja). Mét snoeihard geweld dat ik wel herkende uit Australische films, waarin individueel drama toch net wat ondergeschikter lijkt te zijn dan in Hollywood. Ja, ik was best…
Het verhaal aan de oppervlakte van deze documentaire – over drie identieke jongemannen die op hun negentiende elkaar en hun ‘drielingschap’ ontdekken – is zo ongelooflijk, dat dit het kijken van Three Identical Strangers al meer dan de moeite waard maakt. Maar als de initiële awe wat is gaan liggen, en tal van TV-optredens nationale bekendheden heeft gemaakt van deze jongens, wordt het verhaal wat duisterder. Ik voelde een beetje die Capturing the Friedmans–vibe opkomen, zeker toen onderzoeksjournalist…
Zhang Yimou is – na het mislukte The Great Wall-uitstapje – volledig ’terug’ met dit visueel overdonderend en intrigerend actie-drama. Over look-a-likes (oftewel de titulaire “schaduw”), politieke intriges, yin & yang, supercreatief vechten, traditie, oorlogvoering en natuurlijk liefde. En dat alles met een bij vlagen enorm fijne en rustige opbouw, flink wat symboliek (die naderhand meestal wordt ’toegelicht’ in mono- en/of dialogen) en interessante karakters met allen hun eigen ‘verhaaltje’. Gezet in een wereld waarin…
Sommige films wil ik wel eens ‘verplicht stellen’ om te kijken. Capharnaüm is zo’n film. Het is niet alleen één van de mooiste films van het jaar – “Onbeschoft prachtig” appte ik direct na afloop naar een vriendin – maar het kijken hiernaar zou ook een passende taakstraf zijn voor iedereen die ooit iets lomps heeft gezegd over vluchtelingen, en dan met name over (verdronken) kinderen in de Middellandse Zee. Over armoede, ouderschap, overleven, mensensmokkel,…
Wauw, wat een opvallend (en goed) regiedebuut van Jonah Hill zeg! Opmerkelijk ook hoe dit de gedramatiseerde versie van de Oscargenomineerde documentaire Minding the Gap lijkt te zijn, want de thematiek is vrijwel 100% identiek. Daardoor lopen mijn herinneringen aan beide films wel behoorlijk door elkaar heen. Niets ten nadele van één van deze films overigens, al zou ik ze dus niet achter elkaar kijken. En dat Jonah Hill onlangs nog te zien was in Harmony…