Moet allereerst toegeven dat ik een bovengemiddeld fan ben/was van Lance Armstrong (en van wielrennen in het algemeen). Ergens heb ik altijd een zwak voor die Amerikaanse sportmentaliteit waarin vaak op dramatische wijze alles moet wijken voor dat ene doel, en Armstrong was daar op meerdere vlakken een toonbeeld van. Deze vrij rechtlijnige film – met een af en toe eng lijkende Ben Foster in de hoofdrol – heeft me echter wel duidelijk gemaakt wat…
Toen ik gisteravond, na het zien van deze (voor mij in elk geval) geweldige film, wat aantekeningen aan het maken was, toen wist ik al meteen: het gaat moeilijk worden om hier een korte recensie over te schrijven. Meestal zijn m’n aantekeningen opgebouwd uit losse flarden, maar nu schreef ik direct volzinnen over jaloezie, mannelijke onzekerheid, ‘wijsheid’, depressie, de verleiding van (of afkeer tegen) roem, eerlijke kwetsbaarheid en ongelooflijk veel herkenbare zaken waar ik me…
Kelly Reichardt blijft me goed verbazen. Na haar duidelijke allegorie met Bush’ Amerika in Meek’s Cutoff komt ze nu met een wat ‘grotere’ film die je kunt zien als de wat rauwere versie van de eco-thriller The East. Maar het knappe aan Night Moves is dat ze de wat extreme milieubeschermers en hun progressieve motieven kritisch onder de loep neemt, terwijl ze zelf juist bewonderd wordt om haar progressieve films. Met andere woorden: ze laat…
Als ik vooraf had geweten dat regisseur Christopher Landon eerder z’n geld verdiende als schrijver van vier Paranormal Activity-vervolgen (waarvan hij er ook één regisseerde), dan waren m’n verwachtingen een stuk lager geweest. Nu hoopte ik op een soort Zombieland-adept, met dezelfde fijne combinatie van droge humor en zombiequatsch. Nu zat het met dat laatste wel goed, qua quatsch dus, maar de humor kun je beter vergelijken met die in bijvoorbeeld Sex Drive of in…
Allereerst: ik heb om meerdere redenen heerlijk genoten van deze af en toe té herkenbare en nogal lompe komedie, die een vrij aparte plek inneemt in het (brede) komedie-spectrum. Dat het een Sundance-favoriet was, dat kun je je – door de incrowd NY-scene waarin de film is opgenomen – grotendeels wel voorstellen, maar de film raakt net zo goed een wat fouter subgenre, bekend van films als Hall Pass en Trainwreck. Deels door de aanwezigheid van Jason Sudeikis,…
Dat Yorgos Lanthimos zijn visie op de mensheid in absurdistische satires weet te vangen, dat bewees hij eerder al met Kynodontas (a.k.a. Dogtooth) en Alpeis (a.k.a. Alps), en met The Lobster trekt hij die lijn niet alleen internationaal door. Want waar je zijn kenmerkende en geforceerd gekunstelde werelden in z’n eerdere films nog kon zien als een rare niche in onze ‘werkelijkheid’, daar lijkt hier – met een onverwachte grote sterrencast – de héle wereld overgeleverd…
Helaas, maar deze Bond-film deed het dus niet echt (of “echt niet”?) voor mij. Ik krijg steeds meer het gevoel dat regisseur Sam – American Beauty, Skyfall – Mendes zó graag een klassieke Bond-film wilde maken dat er niet al te goed is nagedacht over logica en dergelijke. Iets wat des te teleurstellender is na de interessantere weg die hij met Skyfall insloeg, waarin de villain een stuk ‘hedendaagser’ aanvoelde dan Christopher Waltz’ bad guy in…
Vanaf de begincredits is al duidelijk dat Cop Car geen standaard formulefilm is, en de film boeide me van begin tot eind behoorlijk. Ergens is het de ultieme avontuurlijke jongensfantasie, die mij (als ‘volwassene’) af en toe wel wat ‘bezorgd’ deed zijn, mede omdat onze jonge hoofdrolspelers, vanuit een combinatie van stoer doen/groepsdruk en naïviteit, niet helemaal door hebben wat ze allemaal aan het doen zijn. Dat dat in hun wereld allemaal wel geloofwaardig blijft is…
Yep, Black Mass lijkt op het punt te staan een classic gangsterfilm te worden, ondanks dat het (waargebeurde!) verhaal waarschijnlijk net te rustig verteld wordt om het mainstream publiek te bekoren. En ondanks dat één rol bij een tweede viewing wat door de mand lijkt te vallen, is het de regisseur van Crazy Heart en Out of the Furnace wél gelukt om Johnny Depp z’n beste acteerprestatie in lange tijd af te laten leveren, waarbij het intensieve make…
Robert – Back to the Future, Flight – Zemeckis’ The Walk biedt eigenlijk precies wat je verwacht: een adrenalineverhogende ervaring die mij – als iemand met een vrij heftige vorm van hoogtevrees – een paar keer het scherm deed vervloeken, iets meer spanningsnijdende grapjes liet maken dan ‘normaal’ en mij m’n natte handen een paar keer liet afvegen aan m’n broek. Daarnaast is Joseph Gordon-Levitt, ondanks z’n overduidelijke toupetje en donkere lenzen, ook de perfecte…
Damn, één van de betere films van het jaar, if you ask me. De maker van het prachtige Incendies en het commercieel succesvolle Prisoners komt nu met een gewelddadige, grijze en vooral ook cynische ‘opvolger’ van Steven Soderberghs Traffic, over hoe in de war on drugs moraliteit een nutteloze luxe is en diverse overheidsinstanties elkaar misbruiken om tot hun doel te komen. Een doel, waarin eigenlijk alle middelen geheiligd zijn en wat ook mijn kijk op…
Gebaseerd op een boek van een schrijver die ook één van de spiritueel-interessantste verhalen van de laatste decennia schreef (The Egg) komt Ridley – Blade Runner, Prometheus – Scott met een verrassend geloofwaardig aanvoelende science-fiction film over een astronaut die na een heftige storm op Mars voor dood wordt achtergelaten door z’n missiegenoten. Wat zich dan ontspint is een beetje Moon meets Gravity met een klein beetje Interstellar, maar dan wel met flink wat relativerende humor.…