Zeggen dat Schneider vs. Bax een typische Van Warmerdam-film is klinkt wat dubbel, juist omdat hij nogal atypische films maakt. Verwacht wederom af en toe hilarische zwarte humor, lompe dialogen, ietwat theatraliteit in het acteren, vervreemding én flink wat (onbeantwoorde?) vragen, maar ook onduidelijkheid over wie nou de pro- en wie de antagonist is, verrassend veel spanning en voor 99% zeer fijne regie. En waar Van Warmerdam alle ‘standaard’-elementen voor een metafoor hanteert, is het…
Wauw, The Dead Lands is een epische Maori-samoerai-western-coming-of-age-‘mashup‘ over wraak, vergiffenis, eer en ‘het kwaad’, die juist vanwege het simpel houden van het thema toch universeel en dus vrij eenvoudig ‘inleefbaar’ aanvoelt. Daarnaast krijg je een kijkje in de cultuur van pre-koloniaal Nieuw Zeeland, waarin de geesten van voorouders een mythische laag over het verhaal gooien, maar wat ook geografisch én thematisch tussen ‘Oost’ en ‘West’ in ligt. En dat deze film in de VS…
Ondanks de aanwezigheid van twee van de hoofdrolspeelsters én de regisseur blijft het wat lullig om deze film te vergelijken met het mega-succesvolle Bridesmaids. Verwacht eerder een mix van James Bond en Johnny English, maar dan met een voornamelijke vrouwelijke cast (en Jude Law en Jason Statham in bijrollen), met een shitload aan hilarische grappen die continu de grens opzoeken in hoe ver je kunt gaan met grappen over lelijke en/of stevige mensen. Ik hoorde mezelf…
Wederom een film (na San Andreas) die een vrij standaard formule volgt, maar dat ook op zo’n relaxte manier doet, dat het resultaat meer dan bevredigend is. De regisseur van het (in mijn ogen) verschrikkelijke The Inbetweeners Movie kreeg hier duidelijk hulp van een vrouwelijke scenarist, en als ik eerlijk ben: maar goed dat ik vooraf niet wist dat de regisseur ook verantwoordelijk was voor een film die ik als één van de slechtste van…
Als je de filmografieën van de makers nader bestudeerd, dan getuigt het van een goede dosis zelfkennis dat ze gewoon heel strikt de ‘regels’ van de rampenfilm volgen in San Andreas. En dat doen ze eigenlijk zo ‘goed’ dat ik dit misschien wel de beste rampenfilm sinds Independence Day vind. Natuurlijk zet je bij zo’n film alle logica overboord en dien je jezelf over te leveren aan het shock & awe-entertainment, maar juist door het…
Ik kan me uit m’n jeugd nog twee horrorfilms herinneren, die er toendertijd allereerst voor zorgden dat ik een paar weken bijna niet kon slapen, maar daarmee ook de reden waren dat ik zo’n 10-15 jaar geen horror meer wilde kijken. Eén daarvan was A Nightmare on Elm Street, de andere was Poltergeist uit 1982. Je zult begrijpen dat ik me dus allereerst over m’n jeugdangst heen moest zetten om deze te zien, maar daarnaast…
In hoeverre deze nieuwe van Andrew – Gattaca, Lord of War – Niccol lijdt onder de eerdere release van Clint Eastwoods controversiële(re) American Sniper is wat moeilijk in te schatten, maar tijdens de film maakte ik al de flauwe grap dat hij deze net zo goed “American Droner” hadden kunnen noemen. Want ondanks de zeer duidelijke in your face-kritiek op het Amerikaanse drone-programma – waardoor straaljagerpiloten niet meer de lucht in gaan maar ergens in een…
Ik heb het al vaker gesteld, dat de beste en leukste komieken zich kenmerken door juist erg goed te zijn in serieuzere tragikomische rollen. Dat ik Kirsten Wiig de grappigste vrouw ter wereld vind heb ik al vaker gesteld, maar ik weet het nu, na haar tweede serieuzere rol van dit jaar (na The Skeleton Twins), dus zeker. Samen met een geweldige ondersteunende cast levert ze met Welcome to Me niet alleen één van de…
Tomorrowland, in Nederland uitgebracht als Project T, is een beetje een mix van Jupiter Ascending en de volwassener variant van Big Hero 6, met een leuke energieke jonge actrice in de hoofdrol en een ‘herkenbare’ rol van George Clooney. Mooi hoe de film heel anders is dan de trailer doet vermoeden, want het gaat veel meer om de ontwikkeling van de karakters dan om de sci-fi-setting. Niet dat deze in m’n top 10 van het jaar…
Misschien wel het knapste aan McFarland, USA – een familie-sportfilm met Kevin Costner in de hoofdrol – is dat het vrij onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal wel degelijk meeslepend gebracht wordt, ondanks de vrij logische ‘formule’ die regisseuse Niki – Whale Rider – Caro volgt. Dat Disney deze film produceerde zegt natuurlijk ook wel wat, maar juist vanwege mijn zoetsappige verwachtingen was ik daarom aangenaam verrast. Al heb ik ook wel wat kritiek hoor, want ‘wringen’…
Films die de scheidslijn tussen wetenschap en spiritualiteit aftasten trekken altijd direct mijn aandacht, en als zo’n film dan ook nog eens gemaakt wordt door de regisseur van Another Earth (met zeker ook links naar films als Sound of My Voice en The East), dan knalt dat mijn verwachtingen flink omhoog. Dat kan gevaarlijk zijn, maar in het geval van I Origins verraste Mike Cahill me desondanks alsnóg. En mogelijk wel omdat ik zulke onderwerpen…
Naast het feit dat Mad Max: Fury Road één van de beste over-the-top actiespektakel-rides van het jaar (of decennium?) is, die ook fans van de ‘originele’ trilogie geweldig zal vermaken (alhoewel je die niet gezien hoeft te hebben), weet George Miller wederom zowel een in your face als een veel subtielere metafoor te verpakken in een twee uur durende road trip. 30 Jaar na Mad Max: Beyond Thunderdome keert Miller dus terug naar de wereld die hij ooit…