Deze Apple TV-film is een vrij simpel, vermakelijk niemendalletje waar je zulke grote namen niet in verwacht. Maar juist doordat Clooney en Pitt uiteindelijk wel even die Ocean’s Eleven-dynamiek ‘aanraken’, werkt Wolfs wel redelijk als ’tijddoder’. Aan de andere kant: je hebt beide topnamen dus allang in betere versies van deze misdaadkomedie gezien. Vooral Pitt met Killing Them Softly – een film waar ik altijd graag naar wijs – en als ik die stelling ‘rond’…
“Holy bloody moly“, zo luidde m’n tweede aantekening na het zien van Ari – Hereditary, Midsommar – Asters nieuwste, met een geweldig acterende Joaquin – Joker, The Master – Phoenix. Beau is Afraid is namelijk met afstand de raarste film van het jaar (en ik zag Brandon Cronenbergs Infinity Pool ook al (recensie volgt nog)). Maar mogelijk dat jouw mind nu wel al schreeuwt: “Hey FILMOFIEL, wat was je eerste aantekening dan??” Nou, ik zal…
Dat de Vlaamse regisseur Felix van Groeningen erg goed de juiste dramatische snaren weet te raken, dat toonde hij al keihard met The Broken Circle Breakdown. Ja, hij maakte ook de geweldige boekverfilming De helaasheid der dingen en het heerlijk oprechte en dynamische Belgica, maar zijn Amerikaanse debuutfilm lijkt toch wel ’t meest op die prachtige film over hoe een jong gezin niet om kan gaan met de ziekte van hun dochter. In Beautiful Boy…
Nu Netflix de serie Narcos uitzendt kan ik me voorstellen dat een film als The Infiltrator daar zowel profijt als last van kan hebben. Profijt omdat de Colombiaanse drugshandel onder Pablo E. een stukje recente geschiedenis oplevert om iets vets omheen te maken, maar ook last, omdat dit waargebeurde verhaal mogelijk wat te rustig verteld wordt, als je het vergelijkt met Narcos. Aan de andere kant is het zien van The Infiltrator mogelijk ook de…
Yes, Central Intelligence biedt precies het onschuldige en simpele vermaak dat je verwacht als Dwayne ‘The Rock’ Johnson met Kevin Hart gaat samenwerken in een film van de regisseur van Dodgeball en We’re the Millers. Met flink wat grote namen in bijrol-achtige cameo’s, een wat homeriaans verhaal over een highschool-reünie en The Rock in een behoorlijk onverwachte rol. En was zijn gezicht op een zeer dik tienerlichaam plakken nou ook een grap, of was dat…
Soms is het maar beter dat ik mezelf ‘verplicht’ om een film toch in de bioscoop te gaan kijken. Eerlijk gezegd had ik helemaal niet zo’n zin in een film over de Koude Oorlog, maar vanwege de toch wel positieve reacties op deze nieuwste van Steven Spielberg, besloot ik om ‘m gisteravond te kijken. En inderdaad: ook hier zul je vrijwel enkel positieve geluiden horen over deze film, die ontzettend fijn ‘loopt’, geweldige onderhandelingsdialogen bevat…
Gelukkig zag ik Birdman: or (The Unexpected Virtue of Ignorance) pas in 2015, anders was m’n keuze voor beste film van 2014 nóg lastiger geweest, want wat een geweldige, prachtige, technisch imponerende, scherpe en intrigerende film is Alejandro Iñárritu’s laatste zeg. Over de verraderlijkheid van het ego, de illusies en maskers die we allen nodig lijken te hebben, over faustiaanse keuzes en zoveel meer. Birdman is terecht genomineerd voor maar liefst negen Oscars en zó…
De eerste keer dat je Stallone en Schwarzenegger écht samen een film ziet dragen zal bij jou mogelijk ook flink wat nostalgische gevoelens oproepen, zeker als je boven de 30 bent en hun heerlijk foute 80’ies actiefilms kent. Want ergens is dit een vrij straightforward hommage aan de films waar ze ooit bekend mee werden, zij het dat de makers wel rekening hebben gehouden met hun leeftijd en het echte knokken wat beperkt blijft. Maar…
Tom McCarthy levert met Win Win wederom een mooie film af waarin het leven van gewone (en geloofwaardige ‘echte’) mensen overhoop wordt gehaald door een ongewone gebeurtenis. Dat Win Win mij dan nét niet zo hard raakte als The Station Agent en The Visitor (McCarthy’s eerdere films) is misschien wat jammer, maar toch blijft het een erg fijne film om gezien te hebben. Alleen al voor Paul Giamatti’s gekleurde rol als Mike Flaherty – advocaat, high…
Er zit iets ongemakkelijks aan Jack Goes Boating. Ik zou het uit willen leggen als “eerlijkheid” (denk uncomfortable silences), maar kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die het “saai” noemen, of nog teveel leunend op de theaterachtergrond van het verhaal. Het meer dan geweldige en schaamteloze acteerwerk en de subtiele regie van Philip Seymour Hoffman (z’n debuut!) zorgde er bij mij echter voor dat ik nog altijd met een ietwat ongemakkelijk, maar wel…