Opvallend dat zo’n overduidelijk opzichtige franchise-film mij gisteravond weinig kritisch maakte. Okay, ik zag de film met een groepje mannen dat zich jaarlijks met Carnaval als Ghostbusters verkleedt (en die dus ook tal van nieuwe klus-ideeën kregen), en de aanwezigheid van een perfecte gecaste Paul Rudd doet volgens mij de rest. Op basis van het verhaal zou je als criticus namelijk veelvuldig met je ogen kunnen rollen (ik ben het grotendeels ook alweer aan het…
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben,…
Allereerst: ik zat eigenlijk helemaal niet op een vierde Toy Story-deel te wachten. Achteraf gezien ben ik blij dat van mijn verwachting zo’n 85-90% volledig onjuist bleek: Toy Story 4 ‘vermoordt’ de eerdere trilogie inderdaad, maar uit die metaforische dood ontstaat nu een quadrilogie die vooral Woody nóg meer laat leren, en daarmee nog menselijker maakt? Net als vooral deel 2 veel meer een film over vriendschap en onvermijdelijke stappen die ‘we’ in het leven moeten…