Ik zag deze film, over de extreme opofferingsgezindheid die moeders kunnen hebben (en hoe lomp kinderen daarop kúnnen reageren), in het vliegtuig naar Thailand. Waarmee het toevallig een best goede introductie was op die mij als westerling soms wat in de weg zittende bescheiden onderdanigheid, die ik pas na het zien van Riceboy Sleeps zou gaan ‘ontdekken’. Maar de film is vooral mooi klein en subtiel, die toch zeker ook wel wat kritische punten (aan)raakt.…
eerlijke, onafhankelijke en makkelijk leesbare filmrecensies…