De reden dat ik me behoorlijk goed vermaakte bij Assassin’s Creed lag niet aan de ‘kwaliteit’ van de film, maar doordat het verhaal vooral toont hoe volgens mij spiritueel ontzettend interessante verhalen door de kerk en z’n volgelingen (de tempeliers in dezen) totaal verkeerd geïnterpreteerd worden. Nu is dat voor mij niet nieuw, maar ik had – juist vanwege de totale onbelangrijkheid van een film als deze – dus wel genoeg tijd om na te…
Dat Yorgos Lanthimos zijn visie op de mensheid in absurdistische satires weet te vangen, dat bewees hij eerder al met Kynodontas (a.k.a. Dogtooth) en Alpeis (a.k.a. Alps), en met The Lobster trekt hij die lijn niet alleen internationaal door. Want waar je zijn kenmerkende en geforceerd gekunstelde werelden in z’n eerdere films nog kon zien als een rare niche in onze ‘werkelijkheid’, daar lijkt hier – met een onverwachte grote sterrencast – de héle wereld overgeleverd…
Negen jaar later komen we Jesse en Celine (gelukkig) wederom tegen, deze keer op vakantie in Griekenland. En wederom weten regisseur-scenarist Richard Linklater en mede-schrijvers Ethan Hawke en Julie Delpy mij te verbazen met geweldige en af en toe eng herkenbare dialogen, die zo naturel ogen dat je je amper voor kunt stellen dat ze geschreven en gerepeteerd zijn. Over de resulterende pijn en pracht van eerlijkheid in misschien wel de mooiste en meest unieke…
Of Giorgos Lanthimos überhaupt iets ‘concreets’ wil zeggen met z’n nieuwste film weet ik niet, maar ik ondervind ook aan m’n lijf hoe lastig ’t is om deze film te duiden. Dat ik daarin niet alleen sta blijkt wel uit de grote hoeveelheid regisseurs waarmee Lanthimos wordt vergeleken in andere recensies. Van de droge en pijnlijke humor van Alex van Warmerdam, de ongemakkelijke en cynische relaties in Lars von Triers films tot het shockerende geweld…
Wat een mooie rare film was dit zeg. Qua weer zeker wat grauwer dan Dogtooth (a.k.a. Kynodontas), maar wel van dezelfde makers, en met een licht vergelijkbare absurditeit. Maar waar je bij Dogtooth nog kon denken dat de buitenwereld wel ‘normaal’ was, en dat enkel de ouders een rare wereld voor hun kinderen creëerden, daar is de wereld in Attenberg overall ‘weird’. Maar stiekem ook erg interessant… Allereerst: Attenberg is de foutieve manier waarop vriendin…