Mogelijk moet ik beginnen met melden hoe sportprestaties mij sowieso vrij stevig kunnen raken. Zo voelde ik aardig wat euforie-tranen over m’n wangen lopen toen Ireen Wüst afgelopen week wederom goud pakte op de Olympische 1.500m. Koppel je fenomenale sportprestaties dan aan een ‘ultieme-underdog-film’ als King Richard, dan begrijp je mogelijk wel waarom ik zo enorm BLIJ was met deze film over de vader van tennislegendes Venus en Serena Williams. Al moet ik ook direct…
Mogelijk is het wel tekenend voor mijn white privilige, maar If Beale Street Could Talk is een film die in mij zulke heftige woede-gevoelens oproept, dat ik me tijdens het zien van zo’n film vrij snel afvraag: “Zou ik wel een dag vrij rondlopen als mij zoveel onrecht aangedaan zou worden?” En daar zit dus nogal wat privilege in, omdat ík me in zo’n verhaal wel vrijelijk (en vooral tijdelijk) kan laten meevoeren en gruwelijk kwaad…