Vier dagen na het zien van deze DC-versie van Marvels Spider–Verse-animaties glimlach ik vooral nog om de leuke inside jokes die erin zitten, en die waarschijnlijk enkel leuk zijn voor filmnerds als ik. Want ja, er zitten best een paar gave tijdreis-/multiverse-vondsten in het scenario, maar daarvan zaten de meeste al (en veelal ‘beter’) in die twee Spidey-films. Waardoor ik dus wederom concludeer dat DC een beetje de Aldi-versie lijkt van Marvels Albert Heijn. Al moest…
Ja, mijn beleving van Air kan ik echt niet los zien van m’n volledige Texas/SXSW-avontuur, maar daarover zal ik verderop wat uitweiden. Maar mijn beleving was dus zo intens, dat ik meerdere momenten mee wilde klappen (met het Amerikaanse publiek); iets dat ik normaliter niet zou doen. Ik ben overigens ook wel een behoorlijke sucker for sportsuccesverhalen. En wat ik ook meerdere momenten voelde, was enorm genot om zowel het spel, scenario én de geweldige…
Yes..! Wat Bill & Ted totaal niet lukte, dat lukt Dante en Randal met het allergrootste gemak: een ‘meegegroeide’ sequel maken die – bij mij althans – wel alle juiste snaren raakte. En dat voelde ik al vóór Kevin Smiths prachtige love letter aan ons (en z’n eigen vak) in een monoloog tijdens de aftiteling. Mogelijk dat ik extra geraakt werd, doordat ik deze film – over ouder wordende ‘helden’ die met hun sterfelijkheid moeten…
Nadat ie een alcoholistische basketbalcoach speelde in The Way Back, is Ben Affleck wederom erg goed in George Clooney’s The Tender Bar, als favoriete oom van een wannabe schrijver. Oftewel: twee nogal persoonlijk sterk inleefbare karakters in één film! En daarom deed deze toch ook ietwat voortkabbelende film het bij mij behoorlijk goed, ook al ontbreekt het échte drama wel. Alsof de verteller, vanwege het autobiografische bronmateriaal, in hindsight de scherpe randjes een beetje mist…
Met een aardig gelaagde drievoudige vertelling van één verhaal/evenement kun je behoorlijk veel projecteren op Ridley Scotts nieuwste epos. Dat hij een meester is in het tonen van lompe zwaard- en lansgevechten, dat wisten we allang natuurlijk (van Gladiator, maar ook van z’n debuutfilm uit 1977), maar hier verfilmt hij een waargebeurd, middeleeuws verhaal, verteld vanuit drie perspectieven. En dat deze perspectieven geschreven zijn door het Oscargenomineerde schrijversduo achter Good Will Hunting én Nicole –…
Als een film een acteur zo’n mooie kans geeft om te excelleren – Ben Affleck is echt in topvorm hier – en het verhaal ook vrij succesvol naar een mooie tranentrekkende ontlading toewerkt, maar ik ‘m nog geen week later alweer aardig vergeten ben, dan ga ik als recensent natuurlijk op zoek naar de reden daarvoor. M’n voorlopige conclusie: ondanks dat de film af en toe ook erg rauw is, voelt het allemaal toch wat…
Wat er precies mis is met Live by Night, Ben Afflecks vierde film die hij zelf geregisseerd heeft, vind ik nog wat lastig te duiden, maar het zit hem in een ietwat onbevredigend verhaal en een behoorlijke miscasting, namelijk die van Affleck zelf in de hoofdrol. In slechts één scène vond ik hem redelijk overtuigen als wel-of-niet wannabe gangster, terwijl het verhaal wel volgepropt lijkt met ‘grote’ thema’s als boetedoening, wraak en moraliteit in een amorele…
“Vette en goedgemaakte actiethriller over iemand met autisme..,” was m’n eerste reactie toen de aftiteling van The Accountant begon. En als je ‘m dan laat bezinken, dan voelt ie steeds meer aan als een soort origin-story voor een superheldenfilm, maar dan zonder superheld. Titels die door m’n hoofd schoten sindsdien zijn Unbreakable, X-Men en Good Will Hunting, maar dan gemixt met de af en toe harde actie uit de Bourne-filmreeks… Al met al dus een…
Uiteindelijk is Suicide Squad niet meer dan een super-hyper-zijverhaaltje in de grotere DC Comics Justice League-verhaallijn, gestart met het – en dit gaat mogelijk raar klinken – toch wat betere Batman v Superman: Dawn of Justice. Geschreven in slechts zes weken en met een extra montageronde door de makers van de hyper-trailer is Suicide Squad nogal een puinhoop, al zit er in de bonte verzameling karakters zeker wel wat potentie. Deze potentie wordt echter slechts af…
Ik ging deze film met behoorlijk lage verwachtingen in. De reden daarvoor was dat ik ervan uitging dat een gevecht tussen Superman en Batman normaliter natuurlijk nooit een geloofwaardig gelijkwaardig gevecht zou kunnen worden, vanwege Supermans bovenmenselijke krachten. Maar om direct het beste aan deze film te noemen: m’n vrees daarover werd totaal niet bewaarheid. Dat gevecht wordt eigenlijk volledig bevredigend opgezet én uitgevoerd. En alleen daarom al ben ik erg positief over deze film!…
Direct na het zien van David Finchers nieuwste dacht ik al: “Damn, volgens mij heb ik nu de beste film van het jaar gezien..!?!“, en een dag later is dat gevoel niet echt vervlogen. Natuurlijk wacht ik nog op Paul Thomas Andersons Inherent Vice, en is de strijd met Linklaters Boyhood nog niet helemaal beslist, maar boy o boy, wat zet Fincher zich op een aantal vlakken (wederom) als één van de beste hedendaags filmmakers…
Terrence Malick levert met To the Wonder na The Tree of Life wederom een geweldig poëtisch kunstwerk af, waarbij ik het initieel wel wat jammer vond dat de films toch wel wat op elkaar lijken (letterlijk ook, daarover verderop meer), maar waarbij ik ook merk dat hoe meer ik er over nadenk, lees en contempleer, hoe intrigerender en mooier hij wordt. Over de (on)mogelijkheden van liefde, relaties, religie, spiritualiteit en onze disharmonie met de natuur om…