Jeymes – The Harder They Fall – Samuel flikt het gewoon weer: een lange tijd door een witte bril gezien genre hyper-dynamisch en volledig omgooien. En dat op een heerlijk creatieve manier die sommige ‘snowflakes‘ (ik gebruik deze term nu voor degenen die deze zelf verzonnen lijken te hebben) zó tegen de haren instrijkt, dat ik zojuist schrok van het IMDb-cijfer voor deze film. Want een bijbelverhaal herschrijven met vrijwel alleen zwarte karakters is natuurlijk…
Helaas, ondanks een aantal heerlijke cameo’s (waaronder dé favoriete acteur van de regisseur) en waarschijnlijk een voor echte Marvel-nerds orgastische samenkomst met een andere succesvolle Marvel-franchise, vrees ik dat het Marvel Cinematic Universe door Doctor Strange in the Multiverse of Madness eerder fans verliest, dan dat erbij komen. Voor eventueel nieuwe fans is alles namelijk teveel verweven met eerdere films én series, en dat zorgde bij mij uiteindelijk ook voor m’n kritische oordeel: deze films…
Moet eerlijk toegeven dat ik wat lichte tegenzin voelde bij wéér een Spider-Man-film. Maar waarschijnlijk was ik daardoor behoorlijk en blij verrast met Spider-Man: No Way Home. Heel anders dan de trailer deed vermoeden, en gezien de meerdere hoorbare ‘nerdgasms‘ (euforie-orgasmes) van échte Marvel-nerds was de film voor hen volgens mij “De beste ooit!“. Ik was dus onder de indruk, omdat de reden voor mijn lichte tegenzin juist heerlijk functioneel wordt ingezet, waardoor ‘alles’ ineens…
Jane – The Piano – Campion speelt in The Power of the Dog wederom met onderdrukte (en daarmee frustrerende) emoties, en dat levert een in mijn hoofd steeds beter wordende ‘neo-western’ op, met Benedict Cumberbatch in een ogenschijnlijk schofterige klootzak-rol. Een zeer rustige vertelling, waarbij je continu wel een nare onderliggende spanning voelt, die uiteindelijk een werkelijk prachtige ‘verklaring’ krijgt. Al eindigt de film daar thematisch én plottechnisch niet mee… Campion won voor haar regie…
Dat de Amerikaanse reactie op de aanslagen van ‘9/11‘ qua schofterigheid niet veel onder deed aan die aanslagen zelf, daarover zijn al aardig wat zaken gelekt (denk aan Wikileaks) en/of documentaires en films gemaakt. Misschien dat dat de ‘urgentie’ van The Mauritanian wat verwaterd heeft, maar hierin wordt dus wel het waargebeurde verhaal verteld van Mohamedou Ould Slahi (een glansrol van Tahar – Un Prophète – Rahim), die zonder aanklacht (en bewijs) ruim veertien jaar…
Ja, oorlog is verschrikkelijk, en 1917 toont dat geweldig indrukwekkend, met Oscarwaardig camerawerk (en editing?), want het lijkt alsof de film in één shot geschoten is. Maar ik heb best wat oorlogsfilms gezien die mij een stuk harder raakten. En ik denk dat dat ook de reden is dat mijn eerste reactie na afloop (die mogelijk mijn herinnering aan deze film ook al aan het beïnvloeden is) was: “Ja, ik begrijp de Oscar-buzz voor deze…
Allereerst: Avengers: Infinity War is één groot actie-avontuur-spektakel dat z’n weerga amper kent. Maar daarbij is de film ook zó volgepropt met ‘meer meer meer meer Marvel meer meer’, dat ik me tijdens de film al begon af te vragen: “Waarom zou je, als je toch al alle thematiek van zo’n beetje alle grote epische films van de laatste decennia bij en door elkaar propt, hoe lang duurt het dan nog voordat we een Chewbacca-meets-Thor-gevecht…
Als je de maker van de geweldige vampier-mockumentary What We Do in the Shadows, het (onverwacht?) goede Hunt for the Wilderpeople en het hilarische Flight of the Concords de regie over een Marvel-superhelden-film geeft, dan krijg je dus inderdaad een ontzettend vermakelijke toevoeging aan minstens twee samensmeltende/samengesmolten franchises. Niet zo’n groots entertainment-spektakel als Guardians of the Galaxy, maar vooral vanwege de interactie tussen onze Noors-mythologische dondergod en die ongelooflijk groene reus biedt Thor: Ragnarok ruim…
Nadat ik Captain America: Civil War behoorlijk vond tegenvallen had ik het eigenlijk wel wat gehad met films uit het Marvel Cinematic Universe (mag ik de X-Men-franchise daar buiten laten, want die blijft erg sterk?), maar dat is door deze Doctor Strange eigenlijk weer volledig goedgemaakt! Veel meer een origin-story dan de wat warrige trailer deed vermoeden voegt deze een mooie en interessante spirituele laag toe het Marvel-universum, eigenlijk perfect gevangen in het cameo-shot van Marvel-‘vader’…
Okay, allereerst: ik denk dat ik de eerste Zoolander-film misschien wel tien keer gezien heb, en er elke keer keihard om heb moeten lachen. Ik ben een dag na het zien van Zoolander 2 dan ook nog altijd wat aan m’n gevoel voor humor aan het twijfelen, want ik vrees dat ik maximaal drie keer gegniffeld heb bij het zien van dit ogenschijnlijk compleet mislukte tweede deel. Op een gegeven moment was het zelfs zo…
Yep, Black Mass lijkt op het punt te staan een classic gangsterfilm te worden, ondanks dat het (waargebeurde!) verhaal waarschijnlijk net te rustig verteld wordt om het mainstream publiek te bekoren. En ondanks dat één rol bij een tweede viewing wat door de mand lijkt te vallen, is het de regisseur van Crazy Heart en Out of the Furnace wél gelukt om Johnny Depp z’n beste acteerprestatie in lange tijd af te laten leveren, waarbij het intensieve make…
Waar ik gisteren nog dacht dat de strijd voor de Oscar voor Beste Acteur tussen Eddie Redmayne (The Theory of Everything) en Jake Gyllenhaal (Nightcrawler) zou gaan, daar weet ik nu dat ze geduchte tegenstand gaan krijgen van Benedict Cumberbatch in The Imitation Game (en hopelijk ook nog van Macon Blair in Blue Ruin, btw). Cumberbatch houdt zich namelijk mooi kwetsbaar staande in dit intrigerende verhaal over paranoia, hoogverraad, hoog-intellectueel spel, spionage én een meeslepende zoektocht naar identiteit.…