Weet je, soms is het fijn als een film net zo ‘onbelangrijk’ is, als dat ie slecht is. Dan vind ik het namelijk niet zo erg om er géén recensie over te schrijven. Maar een film, geschreven, geregisseerd, betaald én ‘voorgegaan’ door Jerry Seinfeld met een shitload aan comedians in de cast (denk Bill Burr, Maria – Borat 2, Bodies Bodies Bodies – Bakalova, de halve Saturday Night Live (tv)-cast, Sarah – Trump-impersonator – Cooper,…
Zoals de meesten ken(de) ik George Carlin vooral vanwege z’n nog altijd mega-relevante oneliners en punchlines, nog altijd veelvuldig aangehaald als er weer een politicus uit de bocht vliegt of één of ander Hooggerechtshof in een groot land de klok 50 jaar terug wil draaien. Wat Judd Apatow en Michael Bonfiglio met het tweedelige George Carlin’s American Dream echter vooral tonen is wie Carlin was als mens, hoe hij zich bewust was van z’n concurrentiedrang,…
Allereerst: ik zag bij de aftiteling pas dat dit een remake is van Den skyldige uit 2018, dus mijn ervaring werd nergens beïnvloed door hoe goed die Deense film was. Het (mogelijk dientengevolge) niet al te hoge IMDb-cijfer hield me initieel wat tegen om deze Netflix-film te kijken, maar ik was uiteindelijk dus best onder de indruk van deze Antoine – Training Day, The Magnificent Seven – Fuqua-film, met een over-aanwezige Jake Gyllenhaal in de…
Yes, als Saturday Night Live-fan genoot ik ontzettend hard van Pete Davidsons (semi-)autobiografische The King of Staten Island, geregisseerd door iemand die nogal bedreven is in dit soort ‘grown child‘-verhalen: Judd – The 40 Year Old Virgin, Knocked Up, This is 40, Trainwreck – Apatow. Vooral de heerlijke én eerlijke dialogen vielen me op, al is het – zo in nabeschouwing – ook wel jammer dat veel heftige/interessante thema’s enkel aangeraakt worden (zelfmoordgedachtes, wat blowen…