Oh wauw, wat een interessante ervaring was Zoë Kravitz’ regiedebuut zeg..! Een bij vlagen ietwat ongemakkelijke setting – ik voelde zeker ook Don’t Worry Darling-vibes (maar dan nog iets subtieler) – die in de zaal al behoorlijk intrigeerde, maar die me na afloop nogal wat kanten op deed vliegen qua “Damn, wat zit hier allemaal in verwerkt??“-gedachten. En daarin zag ik een behoorlijk scherp-cynische blik op ‘ons mannen’, maar ik kon er ook voldoende ‘perennial…
Soms zijn twee charismatische hoofdrolspelers al genoeg om een meer dan leuke film te maken. En eigenlijk is dat bij Fly Me to the Moon het geval. Dat dat charisma ook nog eens is gevangen in een vrij klassieke lovestory, aangevuld met hedendaags aanvoelende ‘waarheidskritiek’ (vertrouw the powers that be niet altijd op hun (nog altijd vooral) blauwe ogen), dat maakt Greg – The Flash (tv), Arrow (tv), You (tv) – Berlanti’s film meer dan memorabel, if…
Ondanks dat ik misschien wel ’t stevigste (en onverwacht) geraakt werd door de best nostalgische backstage-beelden tijdens de aftiteling – beetje als zo’n videomontage bij een uitvaartdienst – is Deadpool & Wolverine vooral de heerlijke verfilming van misschien wel de leukste bromance in Hollywood-historie: die tussen Ryan Reynolds en Hugh Jackman. En conceptueel is de film ook zo over-the-top vierdemuurdoorbrekend dat er niet enkel commentaar op de gespeelde karakters wordt gegeven (waar je van houdt…
Allereerst: Bullet Train is heerlijk energiek, bevat een shitload aan ‘vette acteurs’, en zit nóg voller qua plottwists en -verrassingen. Allertweet: het voelt een beetje aan alsof de makers een wedstrijdje wilden houden met Netflix-film The Gray Man. In elk geval qua shock-and-awe filmmaken, want qua ‘gebrekkige originaliteit in een VET jasje’ is Bullet Train daar het beste mee te vergelijken. En dan is regisseur David – John Wick, Atomic Blonde, Deadpool 2, Fast & Furious…
Volgens mij is het voor mij als man bijna onmogelijk om de aantrekkingskracht van The Lost City op waarde te schatten. Ik zag deze ‘boeketreeks-film’ namelijk in een zaal waarin vooral de vrouwen zich de spreekwoordelijke ‘ballen uit de broek’ lachten. Inderdaad, een biologisch gezien vrij lastig ‘spreekwoord’. Maar met het risico om politiek-gender-gevoelig volledig uit de bocht te vliegen, voelde The Lost City voor mij een beetje hetzelfde aan als een kledingruilfeestje voor vrouwen:…
Heerlijk: deze nieuwe van de Coen-broers lijkt ogenschijnlijk een beetje het vierde deel in hun idiot trilogy (inderdaad, dat kan niet waar zijn), want de film zit vol met heerlijke quatsch en wederom een drollerig George Clooney-karakter, maar het is ook zo’n film waar ik ook continu een bepaalde ‘onderlaag’ bij voelde die ik – stijltechnisch – herkende uit bijvoorbeeld A Serious Man. Maar die onderlaag heeft te maken met de aanwezige Jezus-metafoor, die veel verder…
Het eerste dat ik schreef na het zien van Tarantino’s The Hateful Eight was: “Sow, eindelijk houdt Tarantino zich weer wat in qua platte coolheid, al is Greg Nicotero’s niet voor niets ingehuurd als special fx make-up artist.” Daarna voelde ik vooral weer het ‘probleem’ dat ik inmiddels met vrijwel elke Tarantino-film heb: hij refereert ontzettend veel aan films van zijn grote helden, waardoor hij best wat symboliek ‘leent’ uit andere films, maar uiteindelijk lijkt…
Foxcatcher vertelt het ontzettend rare, ogenschijnlijk wat klinische maar ook waargebeurde verhaal van een stinkend rijke industriële magnaat die in de jaren 80-90 van de vorige eeuw het Amerikaanse worstelen wilde ondersteunen met o.a. topfaciliteiten. Daarbij merk je tijdens de film echter dat zijn geestelijke gezondheid stevig voer voor menig psychotherapeut zou zijn geweest. Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie niet echt in het verhaal gezogen werd en me zelfs afvroeg of je…
Cinderella in Space (and on a Smidge of Acid…), zo hadden de inmiddels broer en zus Wachowski (Lana heette vroeger Larry) deze visueel geweldige sci-fi camp-epic ook kunnen noemen. Want ondanks zeker ook interessante en goede intenties voelt Jupiter Ascending uiteindelijk toch vooral aan als een nogal onoverzichtelijke potpourri van over-the-top actie, campy bad guys en een absurd incomplete plotlijn, die alle ruimte open laat voor ‘franchisevorming’. Maar met de juiste instelling biedt dit ruimtesprookje…
21 Jump Street was twee jaar geleden de leukste komedie van het jaar geweest, als Bridesmaids niet ook was uitgebracht. Het leuke aan het eerste deel was dat ze zichzelf en de onoriginaliteit van het idee om een TV-serie uit de jaren 80 nieuw leven in te blazen goed op de hak namen. In dit tweede deel doen ze dat niet dunnetjes, maar gruwelijk dik over. En in 85% van de gevallen werken die zelfkritische…
White House Down is voor een Ronald – 2012, The Day After Tomorrow – Emmerich-film ‘best’ okay, zeker als je vooraf je verwachtingen wat laag instelt, zoals ik deed. Als je me kent weet je wat voor een hekel ik aan Emmerich heb, dus bovenstaande is eigenlijk best wel een compliment. Jammer alleen dat ie in m’n herinnering (ik zag ‘m al een maand geleden) steeds meer samenvloeit met Olympus Has Fallen, wat natuurlijk niet…
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…