Babylon is een nogal opvallende, risicovolle en bombastische terugblik op het Hollywood van bijna 100 (!!) jaar geleden, waarbij sommige kijkers (althans, in de zaal waar ik ‘m zag) volgens mij niet door hadden dat dat exorbitante, flamboyante en mega-decadente gedrag dat Damien – La La Land, Whiplash – Chazelle ons toont wel degelijk gemeengoed was in die tijd. Chazelle schotelt ons – in dit wat lastig balancerende epos – een geweldige poel van verderf…
Ik ging met aardig wat enthousiasme naar deze nieuwste van Noah – The Squid and The Whale, Frances Ha, Marriage Story – Baumbach, maar merkte tijdens de film al dat ik behoorlijk veel aan andere dingen zat te denken. Dat enthousiasme maakte dan ook vrij snel plaats voor “WTF? Wat wil ie hier nou mee??“-gedachten, gevolgd door een “Is dit een companion piece van Romero’s Dawn of the Dead of zo?” Ondanks de heerlijke 80-ies…
“Chloe” en “Fineman”: de twee woorden die er in combinatie voor zorgden dat ik deze film überhaupt wilde zien. Als groot Saturday Night Live-fan volg ik haar namelijk op Instagram, en wat ik vermoedde bleek waar: het zijn vooral haar scènes waarin deze enorm zoetsappige film nét iets boven de bekende formule uitstijgt. Al doen Andy Garcia, Gloria – “Doe die conga!” – Estefan, Adria – Morbius – Arjona, Isabela – Sicario: Day of the…