Babylon is een nogal opvallende, risicovolle en bombastische terugblik op het Hollywood van bijna 100 (!!) jaar geleden, waarbij sommige kijkers (althans, in de zaal waar ik ‘m zag) volgens mij niet door hadden dat dat exorbitante, flamboyante en mega-decadente gedrag dat Damien – La La Land, Whiplash – Chazelle ons toont wel degelijk gemeengoed was in die tijd. Chazelle schotelt ons – in dit wat lastig balancerende epos – een geweldige poel van verderf…
Allereerst: First Man gaat over Neil Armstrong, niet zozeer (en zeker niet enkel) over zijn prestatie als eerste man op de maan. Allertweet: ondanks dat het nooit bewezen is, zijn er veel mensen die denken dat Armstrong leed aan het Syndroom van Asperger (een ‘mildere’ vorm van autisme). Daar werd in de jaren 50-60 van de vorige eeuw ook nog niet op getest, en het maakt voor z’n prestaties natuurlijk ook geen snars uit, maar…
La La Land biedt ‘ouderwetse’ en af en toe zelfs wat surrealistische Hollywood-magie, die mij in elk geval zo betoverde dat ik tijdens de film al riep: “Laat die Oscarnominaties maar komen!“, maar die me naderhand ook wel liet voelen dat Eckart Tolle (van de boeken The Power of Now en A New Earth) mogelijk niet helemaal blij is met deze film. Regisseur/scenarist Damien – Whiplash – Chazelle gaat echter toch wel een stap dieper dan…
De manier waarop deze film gefinancierd is toont al de geweldige creativiteit van een ambitieus en gefocust filmmaker. Gelukkig voor ons is deze Damien Chazelle ook de schrijver én regisseur van deze indrukwekkende film, want hij heeft z’n creatieve kwaliteiten ook op inhoudelijk en visueel vlak prachtig in kunnen zetten. Daarbij markeert Whiplash de volgende stap in een zich verrassend sterk ontwikkelende carrière van een op het eerste gezicht wat simpele acteur en stelt de film een pedagogisch…