Als zelfs in een filmhuis – waar de gemiddelde bezoeker toch wel wat serieuzer naar film kijkt – bijna de helft van het publiek tijdens de film wegloopt omdat ze er geen touw aan vast weten te knopen, dan zegt dat natuurlijk wel wat. Ik hield het – ondanks of dankzij m’n vermoeidheid? – wonderwel goed vol, mede omdat ik het niet (meer) zo erg vind als ik niet direct begrijp waar een verhaal naar…
Lang op gewacht, totaal niet zeker wat ik ervan moest verwachten, maar inderdaad erg goed passend bij andere films die ik zag over dit continent (dat méér dan mijn interesse heeft): Lucrecia Martels Zama is bij vlagen namelijk net zo ‘ongrijpbaar’ als El abrazo de la serpiente, Aguirre: der Zorn Gottes en ook wel een beetje My Son, My Son, What Have Ye Done. Als in: Zuid-Amerika is en blijft een inspiratiebron voor mysterieuze verhalen,…