Lichte verwarring hier, want toen ik gisteravond The Wolverine in een volle bioscoopzaal zag vermaakte ik me behoorlijk stevig, maar toen ik naar buiten liep voelde ik toch een lichte teleurstelling. Nu ik tijdens dit schrijven echter meer en meer terug haal, krijg ik het gevoel dat regisseur James Mangold deze film misschien wel als iets van een tussendoortje en/of opmaat voor Bryan Singers X-Men: Days of Future Past (2014) heeft gemaakt (of moest maken?),…
Hansel & Gretel: Witch Hunters toont het sprookjesduo als volwassenen die het trauma uit hun jeugd trachten te verwerken door de ultieme heksenjagers te worden. Na het lezen van die zin weet je al dat de film op z’n hoogst ’n lekkere guilty pleasure kan worden, waar ie voor ’n deel ook wel in slaagt, maar de manier waarop het originele verhaal is verbasterd tot slechts ’n wraakmotivatie maakt van de film ’n soort van…
“Nee, wees niet al te kritisch op de dialogen, want dan ga je je net zo irriteren als in deel 1. Kijk ‘m gewoon als simpel vermaak!“, zei ik letterlijk tegen mezelf voordat Taken 2 in de sneak-zaal begon. Het resultaat: ik irriteerde me inderdaad minder, maar zag ik ook ’n film die vrijwel alle positieve dingen uit het eerste deel mist en de actie en plotwendingen op zo’n simpele manier herhaalt dat ik nu…
Nadat ik op dinsdag behoorlijk geraakt en verrast werd door 50/50 was ik erg benieuwd naar regisseur Jonathan Levine’s debuutfilm The Wackness. Okay, hij schoot All The Boys Love Mandy Lane een paar jaar eerder, maar de films verschenen ongeveer gelijktijdig in de Amerikaanse bioscopen, waarbij de Mandy Lane-film een ietwat opvallende maar meer een ‘voet in de Hollywood-deur’-film was, terwijl The Wackness veel persoonlijker aanvoelt. Over een 18-jarige jongen die net is geslaagd voor z’n middelbare…