Thematisch gezien geïnspireerd door een citaat van een 18e eeuwse Ierse politicus, is Speak No Evil een behoorlijk opvallende horror-thriller. Direct na afloop vroeg ik me af naar welk bijbelverhaal ik gekeken had, waardoor ik ook direct begreep waarom deze net zo goed in filmhuizen als in commerciële bioscopen draait. Speak No Evil – of Gæsterne (de officiële Deense titel) – is namelijk een creepy slow burner die net zo goed over sociaal geaccepteerd gedrag…
Ik vond het een aardige verrassing, dat een behoorlijk onder-de-radar-vertoonde film als De Veroordeling maar liefst vier van de belangrijkste Gouden Kalveren won dit jaar (in een wat mij betreft sterk jaar voor de NLse film (denk aan De Oost en De slag om de Schelde)). Maar na het zien van deze ontzettend kwaadmakende film, past dat ongeziene wel erg goed bij de gaslighting-achtige tactiek van de ogenschijnlijk échte bad guy in de film. Maar gelukkig…
Allereerst: ik ken veel mensen die aan deze film hebben meegewerkt, plus dat ik ooit bijna een klein bedrag wilde meefinancieren. Dus eigenlijk gun ik de makers alles, zeker ook omdat de passie af en toe van het scherm spat. Vandaar dat ik me ook bijna ‘schuldig’ voel dat ik toch best wel wat kritiek op dit regiedebuut van Frank Lammers heb, ondanks de vele leuke scènes, een paar gave typetjes en al die energie…
Bloed, Zweet & Tranen is een perfect voorbeeld van de manier waarop wij Nederlanders zo’n biopic (moeten) maken. Niks geen opsmuk – wat gezien het onderwerp ook dubbel ongepast zou zijn – recht-door-zee, rauw en zonder extra dramatisering. En vooral dat laatste doet me wat ‘vrezen’ dat deze film het in bijvoorbeeld Amerika een stuk minder zou doen, juist omdat ze daar teren op groots drama, wat hier naar goede Nederlandse traditie behoorlijk is ingetogen.…
Afgelopen zaterdag had ik afgesproken voor ’t eerst met m’n neefje (6) en nichtjes (3 en 8 jaar) naar ’n kinderfilm te gaan, en ik koos (gelukkig) voor Nono, het Zigzag Kind. Deels omdat ik er aardige dingen over gehoord had, deels omdat het de verrassende openingsfilm van het afgelopen Nederlands Film Festival was, deels omdat ik geen zin had in de eerste Sinterklaasfilm en deels ook omdat de andere optie, Mees Kees, is geschreven door…