Holy smokes, now that’s cinema..! Al is Oppenheimer voornamelijk een portret van de vrij enigmatische man áchter de ontwikkeling van de Amerikaanse atoombom. Waardoor het ook een vrij minutieus verteld verhaal (met ontzettend veel verschillende karakters) is geworden, waardoor ik na een uur ook even de draad lichtelijk kwijtraakte. Een verwarring die goed past bij het grijs genuanceerde beeld dat geschetst wordt van een man, die na het succesvol ontwikkelen van dit massavernietigingswapen een tekst…
Zonder enige voorkennis is The Woman in the Window interessant en gevuld met werkelijk een TOPcast, maar na het zien dacht ik al “Hmmmm, beetje Rear Window meets The Father meets een te simpel commerciële thriller-twist-formulefilm“. En als je dan wat onderzoek gaat doen naar het boek (en vooral de schrijver daarvan) waarop het scenario gebaseerd is, dan zal waarschijnlijk ook jouw teleurstelling zienderogen toenemen. Dat is bij mij nu namelijk in volle gang. Hoe…
Mank – over Herman J. Mankiewicz’ inspiratie voor en het schrijven van het scenario van ‘all time classic‘ Citizen Kane – is niet alleen vormgegeven als een klassieker, maar lijkt dat ook ‘instant’ te zijn. Nu vind ik films over schrijvers altijd bovenmatig interessant (van The End of the Tour tot Adaptation tot Where the Buffalo Roam, en nog zoveel meer), maar in Mank vertelt regisseur David – Se7en, Gone Girl – Fincher niet alleen…
Ook al is dé speech waar naar toe wordt gewerkt minder intens dan in Dunkirk (een Amerikaanse productie!), die ook vrijwel naadloos ín Darkest Hour geplakt had kunnen worden – de twee films spelen namelijk in exact hetzelfde tijdsgewricht – de twijfel en menselijkheid waarmee regisseur Joe Wright (en vooral ook Gary Oldman) Winston Churchill hier neerzet is fenomenaal. Én interessant, want het valt me op dat de laatste jaren de twijfel en onzekerheid van…
Dawn of the Planet of the Apes is voor een zomer-blockbuster een stuk interessanter dan je mogelijk denkt, maar in het licht van die Charlton Heston-klassieker uit 1968 toch wel makkelijk, simpel, ‘cool’ en schreeuwerig. Maar toch zie ik met lichte smart uit naar de volgende uit deze franchise. En dat had ik eigenlijk niet na het zien van Rise of the Planet of the Apes… Het verhaal De verplichte “Hoe het mis ging met…
Allereerst is het vrij belangrijk te melden dat ik met gruwelijk lage verwachtingen naar deze remake van Paul Verhoevens Hollywoodfilm uit 1987 ging. Maar aangezien ik ‘alles’ wil zien besloot ik me afgelopen vrijdagavond toch te wagen aan deze nieuwste van José – Tropa de Elite – Padilha, en ik durf wel toe te geven dat ie mij behoorlijk meeviel. Denk zelfs dat ie voor het jongere publiek, die Verhoevens film nooit zagen, best wel…
Toen de sneak preview voor deze film afgelopen was had ik al door dat ik snel iets moest gaan schrijven over deze behoorlijk mislukte film, omdat ik hem anders wel heel snel zou vergeten. Helaas vergat ik dat dus ook, dat snelle schrijven, waardoor het nu vrij lastig is een recensie te schrijven. Maar dat zegt eigenlijk ook genoeg natuurlijk, ondanks de aanwezigheid van grootheden als Gary Oldman, Harrison Ford en Richard Dreyfuss. Gooi daar…
Lawless is ’n heerlijke en af en toe gruwelijk gewelddadige moonshine-western-outlaw-hillbilly-gangsterfilm, gezet tijdens de drooglegging (denk aan The Untouchables) in de levendige bergen waar ook Jesco – White Lightnin’, The Wild and Wonderful Whites of West Virginia – White z’n kunsten vertoont, gebaseerd op ’n waargebeurd verhaal. En misschien dat Lawless nergens echt de diepte in gaat zoals John Hillcoats vorige film (The Road) dat deed, het feit dat er zoveel bijzaken enkel aangeraakt worden zorgt ervoor dat er…
The Dark Knight Rises is de ontzettend grootse afsluiter van Christopher Nolans origins trilogy van onze vleermuizige vriend die ik deels om ’n geheel andere reden behoorlijk geweldig vond, maar waar ik als film toch ook wel wat op aan te merken heb. Dat betreft vooral ’t scenario, en daarin word ik misschien best wat zeikerig. En een aardig deel van me wil ook helemaal geen kritiek spuien, want ook ik heb me gruwelijk goed vermaakt. Daarbij…
Wat een enorme verrassing was het dat deze film gisteren in de sneak draaide. Helaas is een sneak ook zeker geen plek om deze (over-) ingenieuze verfilming van het John le Carré-boek te zien, want het eerste uur hoorde ik enkel “Ik snap er helemaal niks van” en varianten daarop om me heen. En ik moet eerlijk zeggen dat de film wel wat risico’s neemt door zo enorm rustig te zijn (mijn aandacht verslapte op…
Yes, ook ik vond Kung Fu Panda 2 beter dan het eerste deel, dat net niet lang genoeg was om irritant te worden. De slotscène van deel 2 deed iets wat ik bij zo’n franchise-films niet vaak heb: zin hebben in het volgende deel. Daar mag best twee jaar overheen gaan, dat dan weer wel, maar als deze opgaande lijn wordt voortgezet, wat voor punt zou dat derde deel dan wel niet krijgen? Kung Fu…
Wat The Book of Eli in elk geval vóór heeft, is dat het een post-apocalyptische film is die haar publiek tenminste serieus neemt. Geen voice-over die vertelt hoe “het allemaal mis ging”, maar een rare sfeer die naarmate de film vordert beetje bij beetje ontrafelt wordt. Ik zag echt een meisje naast me af en toe op haar horloge kijken, alsof ze wilde dat de film haar eens iets uit ging leggen. Dat dat niet…