Waar ik direct na afloop nog dacht: “Natuurlijk moet je in een Van Warmerdam-film niet letten op mogelijk overdreven jaren 70-huizen, ouderwetse kapsels en een beetje kneuterigheid in de decors.” Maar toen ik de aftiteling van Nr. 10 zag, bekroop me wel steeds meer het gevoel, dat die wat budgetloos-aandoende kluchtigheid van het eerste deel mogelijk bedoeld is om het tweede deel van de film naar nog grotere epische proporties te contrasteren en/of dramatiseren. Want…
Zo, was dat even een stevige mix van emoties en gedachtes, die door m’n hoofd en lijf schoten tijdens het zien van Adil & Bilalls derde film (na Black en Image). Allereerst complimenten voor een paar heel vette actiescènes en m’n verbazing dat ik bij zeker twee scènes best goed meeleefde. Daarnaast zat de primaire doelgroep keihard te genieten bij alle stoere oneliners, energiek snel geknipte actiescènes en vette auto’s en andere bling bling, terwijl ik…
Zeggen dat Schneider vs. Bax een typische Van Warmerdam-film is klinkt wat dubbel, juist omdat hij nogal atypische films maakt. Verwacht wederom af en toe hilarische zwarte humor, lompe dialogen, ietwat theatraliteit in het acteren, vervreemding én flink wat (onbeantwoorde?) vragen, maar ook onduidelijkheid over wie nou de pro- en wie de antagonist is, verrassend veel spanning en voor 99% zeer fijne regie. En waar Van Warmerdam alle ‘standaard’-elementen voor een metafoor hanteert, is het…
Herman Pleij schrijft in Moet kunnen dat als er één overkoepelend identiteitskenmerk van ‘de Nederlander’ bestaat, dat dat onze afkeer tegen ‘verbeelding’ is. Als in: trots zijn op iets dat we bereikt hebben dient direct de kop ingedrukt te worden door op z’n minst relativering, want we zouden ons toch eens iets verbeelden zeg. Dat het heldenepos Michiel de Ruyter stevige kritiek krijgt omdat De Ruyter zeker ook een ‘slavernijschoft’ blijkt te zijn geweest, dat is…
Alex van Warmerdams laatste is een boosaardig en bij vlagen ook weer lekker absurdistisch grappig sprookje dat zoveel interessante elementen bevat dat de film door veel buitenlandse recensenten wordt vergeleken met Haneke’s Funny Games en Lanthimos’ Dogtooth, maar ik zie ook zeker wel raakvlakken met David Lynch’ werk. Zeker inzake de al dan niet vaagheid van de maker over hoe z’n werk te interpreteren, want daarin is het moeilijk om niet direct té concreet te…
De nieuwe Alex van Warmerdam is misschien wel z’n meest toegankelijke en is zeker zeer vermakelijk, maar ergens vond ik Ober toch beter. Ook al glimlach ik meteen weer als ik aan ‘Theo’ denk… In De laatste dagen van Emma Blank volgen we de bewoners van een grote villa. Emma Blank staat aan het hoofd, en de rest van de bewoners vormen haar personeel. Marlies Heuer speelt een fantastisch lompe ‘heks’ die haar personeel tot…