Fijn hoe Jim Jarmusch een verhaal over een dichter gebruikt om zelf een soort ‘film-gedicht’ te maken, compleet met een Shakespeareaans-achtige resolutie. En dat klinkt dan misschien direct wat hoogdravend, maar Jarmusch’ films gaan juist altijd over ontzettend herkenbare mensen, misschien wel zoals jij en ik. In Paterson zie je namelijk hoe een buschauffeur al dagdromend en z’n omgeving analyserend z’n rustige en gestructureerde leven omzet in poëzie, en dat werkt volgens mij nóg beter door…
Het is vrij apart, dat het feit, dat van de vijf acteurs met de grootste (Iraanse) rollen in deze film er slechts één echt Iraans is, geen moment in de weg zit tijdens het kijken naar Rosewater, het ‘zelf-verlossende’ schrijf- en regiedebuut van The Daily Show-host Jon Stewart. Met coole zelfverzekerdheid heeft Stewart een mooi ingehouden, intelligent en krachtig debuut weten te maken, waarin niet alleen erg goed geacteerd wordt, maar waar ook tal van…
Ondanks de visueel geweldige mix van live action en animatie (waarbij niet altijd duidelijk is waar de overgang zit), de zeer mooie thema’s (zonder lijden geen kunst, onmogelijke liefde), de mooie balans tussen zwaar melodrama en magisch-realistische humor én de knappe acteerprestaties (van o.a. Mathieu Almaric, Isabella Rossellini, Chiara Mastroianni, Golshifteh Farahani en Maria de Medeiros) lukte het me helaas niet om écht te genieten van Poulet aux prunes (letterlijk: kip met pruimen, een Iraans gerecht),…