Er zijn een paar redenen waarom ik niet al te kritisch wil zijn op André van Durens De Helleveeg, zeker omdat de film me aan het eind toch ineens best stevig raakte. Terwijl ik gedurende het kijken van de film toch wel iets teveel plotgerelateerde kritiek had. Waardoor m’n uiteindelijke conclusie, vooral voor mensen die A.F.Th. van der Heijdens waarschijnlijk prachtige boek hebben gelezen, een beetje dubbel is. Ik had liever gezien dat ze een…
Bloed, Zweet & Tranen is een perfect voorbeeld van de manier waarop wij Nederlanders zo’n biopic (moeten) maken. Niks geen opsmuk – wat gezien het onderwerp ook dubbel ongepast zou zijn – recht-door-zee, rauw en zonder extra dramatisering. En vooral dat laatste doet me wat ‘vrezen’ dat deze film het in bijvoorbeeld Amerika een stuk minder zou doen, juist omdat ze daar teren op groots drama, wat hier naar goede Nederlandse traditie behoorlijk is ingetogen.…
Alex van Warmerdams laatste is een boosaardig en bij vlagen ook weer lekker absurdistisch grappig sprookje dat zoveel interessante elementen bevat dat de film door veel buitenlandse recensenten wordt vergeleken met Haneke’s Funny Games en Lanthimos’ Dogtooth, maar ik zie ook zeker wel raakvlakken met David Lynch’ werk. Zeker inzake de al dan niet vaagheid van de maker over hoe z’n werk te interpreteren, want daarin is het moeilijk om niet direct té concreet te…