Yes, Quentin Tarantino lijkt bijna z’n eigen genre gecreëerd te hebben, waarin hij exploitation-films mengt met snedige dialogen, en dat nu vermengt met ’n soort slasher-western-komedie die eigenlijk alle kanten op vliegt en stiekem ook nog teruggrijpt naar de Noorse mythologie. Misschien dat eigenlijk alles wel samen komt in de naam van de persoon die de titulaire Django zijn primaire motivatie geeft om zich letterlijk te ontketenen: z’n vrouw Broomhilda von Shaft. Hoor je Isaac Hayes’ Shaft-themesong nu…
Dat regisseur Michael Morrissey een groot fan van duistere comics is, dat zie je niet alleen terug in de poster hiernaast (de officiële filmposter vind ik niet echt geslaagd, to be honest), maar vooral in de manier waarop hij z’n protagonist neerzet als een getormenteerd joch dat zich ’s nachts ontpopt tot een soort vigilante superheld. Vergelijkingen met films als Kick-Ass en Super zijn snel gemaakt, maar Boy Wonder is eerder een psychologische thriller dan…
Het is alweer een tijdje geleden dat ik aan ’t einde van een film dacht: “Vet als ze ‘m hier zouden eindigen, dan klopt ’t einde precies“, en dat de eindcredits dan ook komen. En dan bedoel ik het niet zoals je dat bij conventionele films al van mijlenver aan voelt komen (vanwege de gehanteerde formule waarmee zulke films worden opgebouwd), maar dat de film in je beleving ‘emotioneel’ klopt als je ‘m dan stopt,…