Waar ik bij Lars von Triers Melancholia volledig mee kon gaan in hoe hij een depressie bijna letterlijk in film wist te vangen, had ik dat bij She Dies Tomorrows existentiële angst eigenlijk niet. Deels mogelijk doordat ik te moe was (viel aan het eind bijna in slaap), want ik vond het zeker intrigerend allemaal, maar waar ik een depressie zelf ervaren heb, kan ik me niet herinneren ooit écht gevoeld/-dacht te hebben dat ik…
Ik ging Brigsby Bear in met de gedachte: “Yes, heb zin in zo’n lekkere flauwe Saturday Night Live-spinoff: even heerlijke quatsch!“, maar was er eigenlijk na twee minuten al achter dat het totaal niet erg was dat ik daarin niet bediend ging worden. Na het dispenden van een behoorlijk originele disbelief voelde ik al vrij snel dat dit wel eens een topfilm kon gaan worden, op dat moment ook nog onwetende dat deze film, met in de hoofdrol…
Ik kan me uit m’n jeugd nog twee horrorfilms herinneren, die er toendertijd allereerst voor zorgden dat ik een paar weken bijna niet kon slapen, maar daarmee ook de reden waren dat ik zo’n 10-15 jaar geen horror meer wilde kijken. Eén daarvan was A Nightmare on Elm Street, de andere was Poltergeist uit 1982. Je zult begrijpen dat ik me dus allereerst over m’n jeugdangst heen moest zetten om deze te zien, maar daarnaast…