Voordat ik de bioscoop betrad, hoorde ik nog hoe een mede-bezoeker “succes” (of “sterkte”) werd gewenst door iemand die Joker: Folie à Deux al eerder had gezien. Dat bevestigde de negatieve audioflitsen die ik eerder die dag op de radio voorbij hoorde komen, en zorgden dus voor aardig ‘ingetogen verwachtingen’ bij dit vervolg op die megavette (maar verhaaltechnisch ook best weer vergeten) Joker-film uit 2019. Maar wat bleek: ik zat vrij snel redelijk diep ‘in’…
Bij een groot regisseur als Ridley – Alien, Blade Runner, Gladiator, The Martian – Scott weet je, dat als de actiescènes en vertelling wat afgevlakt aanvoelen, hij dus niet dát verhaal primair wil vertellen. Dus dat Napoleon een beetje als een samenvattende brugklas-geschiedenisles aanvoelt, dat móet dan toch wel de bedoeling zijn. Waarmee de focus komt op iets dat ik ook al bij Oppenheimer zag (en misschien dat Barbie hier thematisch ook wel bij ‘past’):…
“Holy bloody moly“, zo luidde m’n tweede aantekening na het zien van Ari – Hereditary, Midsommar – Asters nieuwste, met een geweldig acterende Joaquin – Joker, The Master – Phoenix. Beau is Afraid is namelijk met afstand de raarste film van het jaar (en ik zag Brandon Cronenbergs Infinity Pool ook al (recensie volgt nog)). Maar mogelijk dat jouw mind nu wel al schreeuwt: “Hey FILMOFIEL, wat was je eerste aantekening dan??” Nou, ik zal…
Toen ik na afloop dacht: “Waarom heeft deze film geen Oscarnominaties ontvangen?“, antwoordde ik mezelf nog: “Mogelijk dat ie pas voor volgend jaar ‘eligible‘ is?“. Maar toen kwam ik er dus achter, dat deze prachtige viering van het leven gewoon volledig is overgeslagen door The Academy, terwijl hij wat mij betreft letterlijk alle nominaties van Beste Film-winnaar CODA wel had mogen krijgen. Want wát een prachtige film, geweldig (en wel origineel) scenario en voortreffelijke bijrol…
Het is lang geleden dat ik zó onder de indruk was van een film, en nog langer geleden dat ik wilde dat de film zou stoppen, zodat ik met m’n applaus kon beginnen..! Wat een ontzettend goede film is Joker zeg, met een megalomaan-goede Joaquin Phoenix (die weer bewijst één van de heersende acteerkoningen te zijn), maar vooral een film die me dingen liet voelen waarvan ik niet zeker was of ik die wel ‘mocht’…
Na afloop van deze vrij opvallende western grapten we nog dat dit de tweede cowboyfilm met Jake – Brokeback Mountain – Gyllenhaal was die nogal wat conventies tartte. Het is dan mogelijk ook niet echt opvallend dat IMDb deze film niet onder de westerns schaart (ik wel hoor), misschien mede omdat Jacques – Un prophète, De rouille et d’os – Audiard het verhaal natuurlijk doorspekt heeft met commentaren op onze huidige tijd, waarmee het bij…
Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot is een overduidelijke en degelijke gemaakte Gus Van Sant-film, over het leven van de rolstoelgebonden en alcoholistische cartoonist John Callahan uit Portland. Met wederom een goede rol van Joaquin Phoenix en een nogal opvallende Jonah Hill, Jack Black die z’n ‘komedie-acteur-die-z’n-echte-acteerkwaliteiten-toont-door-drama-te-doen’-validatie (nog een keer) uitvoert in een bijrolletje, en een ietwat overdreven normaler/lelijker gemaakt Mara-zusje. Het ‘probleem’ dat ik met deze film echter ervoer, was Van Sants…
Als je wilt zien hoe een topregisseur van een wat pulp-achtig verhaal één van de betere arthousefilms van het jaar weet te maken, kijk dan Lynne – We Need to Talk About Kevin – Ramsays You Were Never Really Here. Niet alleen verdient Ramsay meer prijzen dan ‘enkel’ die voor Beste Scenario op het afgelopen filmfestival in Cannes, ook Joaquin Phoenix zou het winnen van de prijs voor beste acteur in Cannes wel eens kunnen…
Inherent Vice lijkt in eerste instantie een wat stonede film noir die nogal volgepropt is met vette scènes, scherpe oneliners, een hele verrassende en aparte voice-over en heel veel wiet. Maar zoals het alle meesterwerken van Paul Thomas Anderson (PTA) betaamt is Inherent Vice vooral een film die maar beter blijft worden, hoe langer hij nasuddert. Dus waar ik eerst dacht dat het vooral een leuke en grappige zijstap was van PTA, kan ik nu…
Spike Jonze heeft met Her een film gemaakt die mogelijk eenzelfde ‘status’ als Lost in Translation kan krijgen, en de link met deze film (van Jonze’ ex-vrouw!) gaat verder dan Scarlett Johanssons betrokkenheid bij beide films. Maar Her is vooral ook een film die geweldig gebruik maakt van een nogal apart gegeven, maar juist doordat je dat gegeven wel moet (en zeer waarschijnlijk ook ‘makkelijk’ wilt) accepteren om van deze film te genieten, biedt dat…
Eigenlijk ben ik nog helemaal niet in staat om deze recensie te schrijven, want anderhalve dag na het zien van het meesterlijke The Master is de film nog altijd aan het bezinken. Held Paul Thomas Andersons film is er één die zeer veel over laat aan jou als kijker, iets waar het mainstream (Hollywood-) publiek vrijwel zeker geen zin in heeft, want zelf nadenken omdat de film geen duidelijke antwoorden geeft, daar waagt ‘men’ zich in…
De reden dat deze film in Nederland nog altijd niet/nooit is uitgebracht is waarschijnlijk vrij ingewikkeld, net zoals het recenseren van deze documentaire ongelooflijk lastig zal worden. Toen de film in Amerika uit kwam ging iedereen er vanuit dat men écht naar het heel snel afglijden richting zeer diepe afgrond van de Oscargenomineerde acteur Joaquin Phoenix zat te kijken, maar ook toen heerste er al wat twijfel, want mogelijk was het wel nep. En na…