Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…
Yes, Quentin Tarantino lijkt bijna z’n eigen genre gecreëerd te hebben, waarin hij exploitation-films mengt met snedige dialogen, en dat nu vermengt met ’n soort slasher-western-komedie die eigenlijk alle kanten op vliegt en stiekem ook nog teruggrijpt naar de Noorse mythologie. Misschien dat eigenlijk alles wel samen komt in de naam van de persoon die de titulaire Django zijn primaire motivatie geeft om zich letterlijk te ontketenen: z’n vrouw Broomhilda von Shaft. Hoor je Isaac Hayes’ Shaft-themesong nu…
Deze film staat nu (28 augustus 2012) een 5,6 op IMDb. Laat dat in elk geval je verwachtingen temperen, want als ik je vertel dat deze is gemaakt door ’n regisseur met zes jaar Saturday Night Live-ervaring en in de cast Ben Stiller, Vince Vaughn, Jonah Hill, Will Forte, Billy Crudup, Richard Ayoade, Rosemarie DeWitt en zelfs Full Metal Jackets Gunnary Sergeant Hartman (R. Lee Ermey) rondlopen, dan zouden je verwachtingen wel eens veel te hoog kunnen oplopen.…
21 Jump Street is niet alleen verrassend grappig (ik had vooraf best lage verwachten, dat wel), maar geeft ook een geweldige sneer naar het gebrek aan creativiteit in Hollywood, waarmee de film zichzelf ook direct relativeert. Met andere woorden: neem deze film te serieus (door bv. de plot teveel te analyseren), en je beleving zal een stuk minder zijn. Maar doe net als de filmmakers en mogelijk lach je wel net zo hard als ik gisteravond.…
David Gordon Green bewandelt een behoorlijk raar pad. Waar hij een aantal jaar geleden nog gold als één van de interessantste nieuwe Amerikaanse regisseurs (na festival-hits als Undertow, All The Real Girls, Snow Angels en George Washington), daar sloeg hij twee jaar geleden met Pineapple Express een compleet andere weg in. En waar die film nog een verrassende en aardige stoner comedy/actiefilm was, daar was opvolger Your Highness – to put it mildly – nogal op een…
Ja, Moneyball doet iets raars. De film toont namelijk een strijd tussen het volgen van gevoel en instinct en het volgen van cijfertjes en statistieken, en het opmerkelijke is dat ik dus ook voor de personen was die deze rationele laatste weg volgen. Dat is natuurlijk de kracht van identificatie in film, maar het komt ook doordat Moneyball gewoon een goed en degelijk gemaakt sportdrama is over vechten tegen de gevestigde orde door een tweetal…
De trailer en aanwezigheid van Will Ferrell gaven de doorslag, en gisteravond zag ik Megamind, van de regisseur van Madagascar. Ik heb me boven verwachting vermaakt met een leuke animatiefilm met voldoende fun voor de kids, maar ook een paar leuke verwijzingen die het voor volwassenen ook goed te behappen maken. Ideaal om met je zoon, dochter, neefje of nichtje te kijken dus. En er zit zelfs een mooie boodschap in… Megamind wordt als baby…
Als je ‘quirky’ op Wikipedia opzoekt, dan krijg je een korte uitleg van dit bijvoeglijk naamwoord, maar je zou net zo goed een verwijzing naar Cyrus kunnen krijgen, een aparte ‘indie comedy’ met John C. Reilly, Marisa Tomei, Catherine Keener en in de titelrol Jonah Hill. Een beetje een weirde film (ook om te recenseren), maar ik was wel degelijk aangenaam verrast… Regisseurs Jay en Mark Duplass maakten in het ‘indie circuit’ al eerder naam…
Ik heb ooit een eerste niet-uitgewerkt idee gehad voor ’n film over iemand die 100% de waarheid vertelt. Nee, geen remake van Liar Liar, maar meer een “studie” van hoe zo’n wereld eruit zou kunnen zien. En dan komt topkomiek Ricky Gervais nu met The Invention of Lying, een film die mijn idee een stuk verder uitwerkt, een aantal hilarische momenten veroorzaakt, maar die mijn idee nergens verder uitdiept. Ik had ‘m graag een stuk…
Hoppa… Afgelopen donderdag had ik ’t wel effe gehad met dat warme weer, en zocht ik de airco van Pathé op om Get Him to the Greek te zien. Geen vervolg op Forgetting Sarah Marshall, maar wel van dezelfde regisseur en met twee/drie dezelfde acteurs…??? Fuck it, en maakt niet uit, want ik heb me behoorlijk hard kapotgelachen. Ook al is de film vooral erg lomp en niet in balans… In Get Him to the…
Verwacht van Funny People niet het hilarische van The 40-Year Old Virgin. Toch moest ik zeker meerdere keren keihard lachen. Wat het meest opviel aan deze film was dat Judd Apatow wat meer probeert dan alleen platte humor. Wat ook opviel was dat de film 146 (!) minuten duurt. En dat de film uiteindelijk niet helemaal ‘in balans’ voelt, dat nam ik in elk geval op de koop toe. Ik moet eerlijk zeggen: toen de…