Allereerst: ik wist vooraf dus niet dat er schijnbaar zes (!!) Dune-boeken zijn geschreven door Frank Herbert. Ten tweede: Dune: Part Two is qua productie en ‘grootsheid’ misschien wel het beste of vetste ooit gemaakt op sci-fi-gebied. En ten derde: qua spirituele beleving vond ik het eerste deel toch wel een stuk interessanter… En dit schrijf ik dus binnen 30 minuten nadat ik de lokale IMAX-zaal uitliep, waar ik dus wel werd weggeblazen door de…
Holy bloody moly, wat een heerlijke ride en geweldige film is Denis Villeneuve’s Dune (Part One)! Ik zat er zo lekker in, dat ik eigenlijk hoopte dat ie maar door zou blijven gaan. Dus dat er bij succes meerdere delen gaan volgen (met héél graag Villeneuve weer aan het roer!), kom maar op!! Terwijl ik normaliter dus helemaal geen fan van franchises ben. Maar naast de enorm vette production design, visual fx, kostuums en musical score,…
Yes, Avengers: Endgame biedt een zeer goed tot geweldig einde van een reis die in totaal 22 films duurde..! Waar ik normaliter best kritisch ben op zulke commerciële franchises, heeft het Marvel Cinematic Universe mij vrijwel geen enkele keer teleurgesteld. Al vielen mij twee trailers voorafgaand aan deze epische afsluiter wel om verschillende redenen op. Eén toonde namelijk een karakter dat in Infinity War verpulverd werd, wat mijn chronologie-logica wat uitdaagde. En de andere trailer…
Natuurlijk kon een vervolg op Denis – Arrival, Blade Runner 2049 – Villeneuve’s succesvolle Sicario niet uitblijven, maar ondanks dat Sicario: Day of the Soldado nog altijd een best vette film is (vooral vanwege de coolheid van Benicio Del Toro en het lompe van Josh Brolin), is de grootste kracht uit het origineel – die mega-cynische kijk op de Amerikaanse drugsbestrijding – nu slechts een plot-device. Een plot dat redelijk is hoor, maar ik vind…
Ja, ik heb een stuk meer genoten van Deadpool 2 dan van het eerste deel. De grootste reden is dat het verhaal wat beter in elkaar steekt (met zelfs een paar redelijk invoelbare motivaties!). Daarnaast waren m’n verwachtingen wat lager, juist omdat ik Reynolds’ zelfbewuste-wisecracking commentaren al leuk vond in Van Wilder, maar me daar in Deadpool eigenlijk al lichtelijk aan stoorde. Aan de andere kant: die wiseguyness gaat hier nog wel een stapje verder…
Allereerst: Avengers: Infinity War is één groot actie-avontuur-spektakel dat z’n weerga amper kent. Maar daarbij is de film ook zó volgepropt met ‘meer meer meer meer Marvel meer meer’, dat ik me tijdens de film al begon af te vragen: “Waarom zou je, als je toch al alle thematiek van zo’n beetje alle grote epische films van de laatste decennia bij en door elkaar propt, hoe lang duurt het dan nog voordat we een Chewbacca-meets-Thor-gevecht…
Heerlijk: deze nieuwe van de Coen-broers lijkt ogenschijnlijk een beetje het vierde deel in hun idiot trilogy (inderdaad, dat kan niet waar zijn), want de film zit vol met heerlijke quatsch en wederom een drollerig George Clooney-karakter, maar het is ook zo’n film waar ik ook continu een bepaalde ‘onderlaag’ bij voelde die ik – stijltechnisch – herkende uit bijvoorbeeld A Serious Man. Maar die onderlaag heeft te maken met de aanwezige Jezus-metafoor, die veel verder…
Damn, één van de betere films van het jaar, if you ask me. De maker van het prachtige Incendies en het commercieel succesvolle Prisoners komt nu met een gewelddadige, grijze en vooral ook cynische ‘opvolger’ van Steven Soderberghs Traffic, over hoe in de war on drugs moraliteit een nutteloze luxe is en diverse overheidsinstanties elkaar misbruiken om tot hun doel te komen. Een doel, waarin eigenlijk alle middelen geheiligd zijn en wat ook mijn kijk op…
Holy smokes, wat spannend was deze film zeg..! Opvallend dat het ontbreken van iets van karakterontwikkeling me deze keer totaal niet in de weg zat, mede omdat de film daar – bedoeld of niet – juist een functionele reden voor lijkt te hebben. Voeg daar een cast aan toe die je de eerste tien minuten van de film van verwondering naar verwondering laat gaan (“Oh, hij ook nog!“, hoorde ik mezelf hardop zeggen), en zeker…
Inherent Vice lijkt in eerste instantie een wat stonede film noir die nogal volgepropt is met vette scènes, scherpe oneliners, een hele verrassende en aparte voice-over en heel veel wiet. Maar zoals het alle meesterwerken van Paul Thomas Anderson (PTA) betaamt is Inherent Vice vooral een film die maar beter blijft worden, hoe langer hij nasuddert. Dus waar ik eerst dacht dat het vooral een leuke en grappige zijstap was van PTA, kan ik nu…
Die ontzettend grote hoeveelheid getagde acteurs onder deze recensie en het feit dat de productie uiteindelijk flink wat jaren langer duurde dan initieel was gepland zijn waarschijnlijk illustratief voor mijn grootste ‘probleem’ met dit vervolg op Sin City (uit 2005!): het is nogal een zooitje. Wel een gruwelijk lomp en bij vlagen ook erg lekker zooitje, maar ik denk dat deze film zo lang op zich liet wachten omdat Frank Miller (en Robert Rodriguez) nogal wat…
Of het nu een remake is van Park – Stoker, Thirst – Chan-wooks origineel uit 2003 of een andere adaptatie van de Japanse mangastrip is weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ie echt gruwelijk minder interessant en heftig is dan het Koreaanse origineel, hoe hard Josh Brolin ook z’n best doet. Maar ook in zijn acteren lijkt de noodzaak om écht diep te gaan en z’n demonen écht te tonen te…