Baz Luhrmann doet met Elvis iets redelijk gedurfds, juist door het narratief bij Elvis’ manager Colonel Tom Parker te leggen. Want net zoals deze ‘lying Dutchman‘ (geboren in Breda in 1909 als Andreas van Kuijk) het verhaal dicteert, dicteerde hij ook Elvis’ volledige muzikale carrière. En dat levert dus een indrukwekkende, pijnlijke kijk in het leven van de King of Rock ’n Roll, wat bij vlagen ook een ‘nare film’ oplevert. Al zit in dat…
Jane – The Piano – Campion speelt in The Power of the Dog wederom met onderdrukte (en daarmee frustrerende) emoties, en dat levert een in mijn hoofd steeds beter wordende ‘neo-western’ op, met Benedict Cumberbatch in een ogenschijnlijk schofterige klootzak-rol. Een zeer rustige vertelling, waarbij je continu wel een nare onderliggende spanning voelt, die uiteindelijk een werkelijk prachtige ‘verklaring’ krijgt. Al eindigt de film daar thematisch én plottechnisch niet mee… Campion won voor haar regie…
“Dolemite is my name, and fuckin’ up motherfuckers is my game!“, aldus Rudy Ray Moore, Eddie Murphy’s ‘comeback’-rol in dit hele vette waargebeurde verhaal (het derde waargebeurde verhaal op rij dat ik recenseer!). Vooral voor rap-/hip hop-liefhebbers mogelijk een bekende naam, maar voor mij was het heerlijk ontdekken van (en meeleven met) Murphy’s karakter. Af en toe kreeg ik zelfs een wat ‘naar’ gevoel, omdat je bij elke scène voelt dat het volledig mis kan…
Ik mag mezelf zeker geen fanboy noemen (al kijk ik wel alle films en ook series als The Flash en Arrow), maar als ik even een knuppel in het comic-hok mag gooien: Marvels snelheidsduivel Quicksilver is een speedster waar DC Comics’ The Flash behoorlijk jaloers op mag zijn. Daarbij moet ik wel melden dat ik de X-Men-franchise (met uitzondering van het ‘originele’ deel 3: The Last Stand) nog altijd de beste comic-franchise around vind, en dat…
Deze Brits/Nieuw-Zeelandse western won op Sundance de Juryprijs voor World Cinema: Drama en kun je een beetje zien als een mix van Meek’s Cutoff en No Country for Old Men, alhoewel die ‘instant classic‘-status van laatstgenoemde Coen-film mogelijk wat te hooggegrepen is. Desalniettemin zie je dus wel degelijk overeenkomsten met No Country for Old Men, en niet alleen thematisch, maar ook door het opvallende gebruik van humor, het ongemakkelijke maar heftige geweld en de intelligentie in…
Dawn of the Planet of the Apes is voor een zomer-blockbuster een stuk interessanter dan je mogelijk denkt, maar in het licht van die Charlton Heston-klassieker uit 1968 toch wel makkelijk, simpel, ‘cool’ en schreeuwerig. Maar toch zie ik met lichte smart uit naar de volgende uit deze franchise. En dat had ik eigenlijk niet na het zien van Rise of the Planet of the Apes… Het verhaal De verplichte “Hoe het mis ging met…
Nou, voor alle mensen die depressief werden van onze wereld na het zien van de ‘mooie’ wereld in Avatar is er nu de perfecte tegenhanger: The Road. Nom de dieu, wat een indrukwekkend depressieve film was dát. En ik moet eerlijk toegeven: toen ik de bioscoop verliet was ik erg blij met onze wereld, wat negatievelingen me ook wijs proberen te maken… Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel in The Road. Alhoewel: in…