Weet je, soms is het fijn als een film net zo ‘onbelangrijk’ is, als dat ie slecht is. Dan vind ik het namelijk niet zo erg om er géén recensie over te schrijven. Maar een film, geschreven, geregisseerd, betaald én ‘voorgegaan’ door Jerry Seinfeld met een shitload aan comedians in de cast (denk Bill Burr, Maria – Borat 2, Bodies Bodies Bodies – Bakalova, de halve Saturday Night Live (tv)-cast, Sarah – Trump-impersonator – Cooper,…
Denk Bad Teacher meets American Pie, maar dan met de altijd mijn-aandacht-trekkende Jennifer Lawrence in een nogal Charlize-Theron-in-Tully achtige rol. Gene Stupnitsky’s No Hard Feelings lijkt initieel de formule wel echt te perfect te volgen, om dan ergens toch iets ‘verrassends’ te doen, waardoor het mogelijk allemaal iets te ‘zoetjes’ wordt. En achter die “te” zit ook wel iets van Lynchiaanse kritiek, want No Hard Feelings is ook de ‘perfecte’ continuatie van die ‘perfecte’ tiener-fantasieën…
Ik ging Brigsby Bear in met de gedachte: “Yes, heb zin in zo’n lekkere flauwe Saturday Night Live-spinoff: even heerlijke quatsch!“, maar was er eigenlijk na twee minuten al achter dat het totaal niet erg was dat ik daarin niet bediend ging worden. Na het dispenden van een behoorlijk originele disbelief voelde ik al vrij snel dat dit wel eens een topfilm kon gaan worden, op dat moment ook nog onwetende dat deze film, met in de hoofdrol…
Okay, allereerst: ik denk dat ik de eerste Zoolander-film misschien wel tien keer gezien heb, en er elke keer keihard om heb moeten lachen. Ik ben een dag na het zien van Zoolander 2 dan ook nog altijd wat aan m’n gevoel voor humor aan het twijfelen, want ik vrees dat ik maximaal drie keer gegniffeld heb bij het zien van dit ogenschijnlijk compleet mislukte tweede deel. Op een gegeven moment was het zelfs zo…