Leos Carax is terug met een film die misschien wel minder weird is dan z’n heerlijke Holy Motors, maar de openingsscène toont ook direct dat Annette meer een wat ‘contemplatief kunstwerk’/rock opera is, dan ‘standaard film’. Met Adam – The Last Duel, Paterson, The Force Awakens – Driver als egocentrische, zelfhatende stand-up comedian én Marion – La Vie en Rose, De rouille et d’os – Cotillard als operazangeres, door de hippe pers in de film…
De reden dat ik me behoorlijk goed vermaakte bij Assassin’s Creed lag niet aan de ‘kwaliteit’ van de film, maar doordat het verhaal vooral toont hoe volgens mij spiritueel ontzettend interessante verhalen door de kerk en z’n volgelingen (de tempeliers in dezen) totaal verkeerd geïnterpreteerd worden. Nu is dat voor mij niet nieuw, maar ik had – juist vanwege de totale onbelangrijkheid van een film als deze – dus wel genoeg tijd om na te…
Ik ‘vreesde’ er al voor, dat deze film op de een-na-laatste dag van het jaar m’n top 10 van het jaar nog wel eens overhoop kon gaan gooien. Gelukkig dat ik dat lijstje nog niet gepubliceerd heb, want ik verwacht zelfs dat deze nieuwe van de Waalse broers Dardenne wel eens in m’n top 5 kan komen. Wat een prachtig mooi herkenbaar, invoelbaar, menselijk maar vooral inzichtelijk verhaal over iemand die worstelt met niet alleen…
De Franse acteur Guillaume – Jeux d’enfants – Canet maakt z’n Amerikaanse speelfilm-regiedebuut met een remake van een Franse film uit 2008 (Les liens du sang), waarin hij zelf één van de hoofdrollen speelde. En ook al weet hij een erg fijne 70’ies sfeer neer te zetten en bevat het verhaal zeker flink wat mooi drama, hij weet er toch niet de film van te maken die hij en schrijver/producent James Gray voor ogen hadden. Al…
The Dark Knight Rises is de ontzettend grootse afsluiter van Christopher Nolans origins trilogy van onze vleermuizige vriend die ik deels om ’n geheel andere reden behoorlijk geweldig vond, maar waar ik als film toch ook wel wat op aan te merken heb. Dat betreft vooral ’t scenario, en daarin word ik misschien best wat zeikerig. En een aardig deel van me wil ook helemaal geen kritiek spuien, want ook ik heb me gruwelijk goed vermaakt. Daarbij…
Ik denk dat ik er goed aan doe om zo snel mogelijk deze recensie te schrijven, want hoe langer ik wacht, des te groter de kans dat m’n praise voor deze film ongeloofwaardige vormen aan gaat nemen, want wát een prachtige, menselijke, pijnlijke maar ook o zo mooie film is dit zeg. En dan begint en eindigt de film ook nog met een nummer van Bon Iver. Ja, deze gaat erg lang blijven hangen… De rouille et…
Ik heb een beetje een ambivalent gevoel bij Steven Soderberghs Contagion. Aan de ene kant weet hij een sfeer neer te zetten die ik nog altijd ‘voel’, en dat is best knap. Aan de andere kant liep ik ook de zaal uit met een “Hey, waar was nou ’t spektakel?“-gevoel. En achteraf gezien is dat deels kritiek, maar ook deels een compliment. Soderbergh gaat namelijk niet voor de standaard Hollywood-formulefilm, en daardoor voelt de film…
Ik weet niet of ik het Woody Allens beste film van de laatste tien jaar durf te noemen, maar Midnight in Paris is zeker de meest vermakelijke. Daarnaast was het een verfrissende keuze om Owen Wilson de token Woody-rol te laten spelen. Want als Allen niet zelf (één van) de hoofdrol(len) in z’n film speelt, dan laat hij een andere acteur zijn rol spelen. Eerder deden o.a. Larry David (Whatever Works) en Josh Brolin (You…
Als ik over twintig jaar aan Public Enemies denk, dan weet ik vrijwel zeker dat ik denk: “Shit ja, dat is echt één van die klassieke gangsterfilms.” Ik heb namelijk met volle teugen genoten van deze nieuwe Michael Mann, ondanks dat ik misschien wel veel meer achtergrondinformatie had gewild… Want hoe interessant is het dat John Dillinger – een rol van Johnny Depp – acteerde in de tijd van Frank Nitti, waarin de maffia in…