Weet je; mogelijk had ik deze met m’n 18-jarige neefje moeten kijken, om te zien hoe vet hij zo’n 90’ies-style adrenaline fueled actiefilm vindt. Een leeftijd waarop de mega-standaard-formule die deze film volgt niet is ingesleten in je filmbrein, zodat je tijdens de film mogelijk niet meewarig glimlacht als de volgende actie van welk personage dan ook voorspelbaarder blijkt dan de vele tornado’s in de film. Al wordt die overall cheesiness voor een best groot…
Al bij z’n regiedebuut (Confessions of a Dangerous Mind) gaf regisseur George Clooney eerlijk toe, dat hij graag leentjebuur speelde bij andere films en/of regisseurs. En dat heeft ie voor het present- en post-apocalyptische The Midnight Sky wederom overduidelijk gedaan. Waarmee het een beetje Interstellar meets Gravity meets Moon meets Ad Astra is geworden, waarbij Clooney zelf ook scenarist Mark L. Smith’ eerdere The Revenant als inspiratiebron noemde. Met andere woorden: The Midnight Sky is…
Dat dit waarschijnlijk mijn favoriete film van het jaar zou worden wist ik al toen ik de trailer had gezien. En wat bleek: ik weet nu eigenlijk al zeker dat ie in m’n top 3 van het jaar gaat komen, want wat een prachtige, rauwe, epische en vooral ook poëtische avonturenfilm is dit geworden zeg. Zou het kunnen dat Iñárritu twee jaar achter elkaar met de Beste Film-Oscar naar huis gaat, na het verbluffende Birdman…