Damn, wat een heerlijk rijke, nostalgische film over jeugdige liefde. En ook de naturel, ‘gewone’ en daarmee extra speciale tegenhanger van de potentieel ‘levensvernachelende’ romantiek die je in films als bijvoorbeeld West Side Story ziet. Daarnaast zit deze nieuwste van meester-regisseur Paul Thomas Anderson vol met echt-bestaande karakters en is de film verrassend grappig, fijn losjes – zeker vergeleken met bijvoorbeeld het strakke van Phantom Thread – en een beetje het voorportaal van Andersons Boogie Nights,…
Deze nieuwe Pixar-animatie is veel meer Disney-sprookje (check zeker ook de muziek) dan Pixar-original, en daarmee dus zeker ook nogal formule-matig (in zowel thematiek als uitvoering). Maar wel gezet in een enorm levendige en kleurrijke omgeving, en met een paar ‘lessen’ – over identiteit, een drang naar vrijheid, stoerheid die onzekerheid verhult, en dergelijke – die zeker nuttig zijn voor elk kind. Al vroeg ik me wel de hele film af, hoeveel scooter-merk Piaggio heeft…
Omdat ik gisteravond zin had in wat escapisme, was de keuze voor deze Netflix-film snel gemaakt. En inderdaad, ik snap die positieve reacties als “leuke hyper-energieke familiefilm” wel. Maar met een iets kritischere blik is The Mitchells vs the Machines vooral ook een samenraapsel van veel films (denk Zombieland meets We’re the Millers meets iRobot meets Wreck-it Ralph meets The Terminator, en nog wat andere) die in hun respectievelijke genres mogelijk allemaal (net wat) beter…
Eigenlijk kun je aan alles zien dat de crew en cast een geweldige tijd hebben gehad tijdens het maken van deze film. In hoeverre je hem nog kunt (of moet) vergelijken met de TV-serie CHiPs uit de jaren 70-80 van de vorige eeuw weet ik niet, want echt goed herinner ik me die niet meer. Maar als je ook nog eens weet hoe Shepard z’n vorige film – Hit and Run uit 2012 – in slechts…
Inherent Vice lijkt in eerste instantie een wat stonede film noir die nogal volgepropt is met vette scènes, scherpe oneliners, een hele verrassende en aparte voice-over en heel veel wiet. Maar zoals het alle meesterwerken van Paul Thomas Anderson (PTA) betaamt is Inherent Vice vooral een film die maar beter blijft worden, hoe langer hij nasuddert. Dus waar ik eerst dacht dat het vooral een leuke en grappige zijstap was van PTA, kan ik nu…
Een beetje het energieke, licht sci-fi en (daardoor) fantasieprikkelendere broertje van How to Train Your Dragon 2, want beide films zijn in mijn ogen duidelijke voorbeelden van hoe animatiefilms zowel voor kids als voor (‘pedagogisch verantwoorde’) volwassenen zeer bevredigend kunnen zijn. How to Train Your Dragon 2 verkent het grijze gebied tussen goed en kwaad iets beter dan Big Hero 6, maar deze is een stuk spannender, doordat ie zich in een meer herkenbare (en…
Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind The Way Way Back de leukste film die ik tot nu toe heb gezien dit jaar. Weet daarbij wel dat “leuk” een combinatie van goed, lief en vermakelijk is, want de beste film van het jaar zal het niet worden. Maar het is een erg fijne feel-good-coming-of-age zomerkomedie, gemaakt door twee kerels die als acteur in de film te zien zijn en eerder met Alexander…
Never judge a movie by its poster, had ik al veel eerder tegen mezelf moeten zeggen. Ik weet ook niet zeker of het de poster was die me ‘lange’ tijd tegenhield deze film te zien (mogelijk kwam ’t grotendeels ook wel gewoon omdat mijn videotheek ‘m niet ingekocht had), maar ik ben maar wat blij dat ik ‘m nu gezien heb. Een lach, een traan, maar vooral een heerlijke American indie van een regisseur die misschien…
Dat Kristen Wiig misschien wel de beste vrouwelijke komiek éver is (ik ken Lucille Ball niet, btw), dat wist ik – als grote fan van Saturday Night Live – al een aantal jaren. Maar dat de rest van de wereld dit door Bridesmaids nu ook door zal krijgen, daar ben ik erg blij mee. Want waar vieze kots-, poep- en seksgrappen eigenlijk altijd het terrein van mannen waren (Wedding Crashers, The Hangover, etc), daar tonen…