Holy smokes, Planet of the Humans was wel een hele stevige aanslag op mijn nog altijd aanwezige hoop op iets van menselijk voortbestaan op deze planeet. Al maakt deze documentaire me ook wel weer wat nederiger en/of onverschilliger. Mijn initiële reactie na het zien was namelijk vrij cynisch: “Damn, wat ben ik blij dat ik geen kinderen heb zeg!” Maar ergens voelt het lichten van de sluier van veel ‘groene energie-initiatieven’ ook wel weer louterend.…
Iets van subtiliteit verwachten van Michael Moore is natuurlijk best naïef, maar hier lijkt deze gepassioneerde documentaire-activist zóveel in één documentaire te willen stoppen, dat je als kijker uiteindelijk mogelijk al murw gebeukt bent, voordat alles aardig bij elkaar komt tot een conclusie die ik na Fahrenheit 9/11 al trok (al ziet Moore net iets andere tegenstanders dan ik ’toen’). Of je bij die conclusie uit komt ligt een beetje aan je eigen positie op…
Na een ietwat risicovol begin weet één van Amerika’s meest kritische documentairemakers niet alleen ons Europeanen nogal wat veren tussen de billen te steken, uiteindelijk lijkt hij zelfs hoopvol te eindigen, waarbij z’n finale boodschap ook nog iets gelaagder in elkaar steekt dan je van zo’n ‘relmaker’ verwacht. Ik vraag me overigens af of de cynicus in, mij die Capitalism: A Love Story recenseerde, niet allang gelijk heeft gekregen, want waarom kijken wij allang niet…
De grootste kracht van Michael Moore’s tegenstanders is dat ze het voor elkaar hebben gekregen dat wij hem vrijwel allemaal niet heel erg mogen, en dat wij vinden dat hij zelf ook alles eenzijdig belicht, en misschien wel net zo’n propaganda-mannetje is als bv. Bush en consorten. En ik ben dan zo cynisch te denken dat wij dat denken, omdat Moore’s tegenstanders wíllen dat wij dat denken. Inderdaad: ik geloof niet dat we helemaal vrij…