Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters…
Helaas, ondanks een aantal heerlijke cameo’s (waaronder dé favoriete acteur van de regisseur) en waarschijnlijk een voor echte Marvel-nerds orgastische samenkomst met een andere succesvolle Marvel-franchise, vrees ik dat het Marvel Cinematic Universe door Doctor Strange in the Multiverse of Madness eerder fans verliest, dan dat erbij komen. Voor eventueel nieuwe fans is alles namelijk teveel verweven met eerdere films én series, en dat zorgde bij mij uiteindelijk ook voor m’n kritische oordeel: deze films…
Toen ik wat vrienden na het zien van deze film appte dat ik me het eerste uur wel af en toe afvroeg wat er – buiten die heerlijke lome zomersfeer in de film, erg fijn op de koudste dag van het jaar – nou zo bijzonder was aan Call Me by Your Name, maar dat ik aan het eind van de film misschien wel letterlijk ‘veranderd’ was, was het grapje van één van hen onbedoeld…
The Shape of Water is een prachtige film(ervaring) die niet alleen technisch gezien erg fijn in elkaar zit, maar Guillermo del Toro’s voor 13 Oscars genomineerde sprookje-voor-volwassenen heeft ook een ontzettend rijkgevuld plot met daaronder een heel mooi klein verhaaltje. Jammer dat de maker schijnbaar openlijk over dat “kleine verhaaltje” praat, wat Nederlands bekendste filmjournalist deed besluiten het een onderwerp te maken tijdens een uitzending van Jinek. Daardoor wist ik dus vooraf al grotendeels waar…
Arrival komt in mijn persoonlijke top 5 van het jaar, punt. Dat ik dat nu al weet komt doordat topregisseur Denis – Incendies, Prisoners, Enemy, Sicario (enkel één-woord-titels in z’n oeuvre?) – Villeneuve aan het eind van z’n film dezelfde conclusie trekt – overigens vanuit een totaal andere invalshoek – als die ik niet lang geleden trok na flink wat ‘spirituele hersenspinsels’. Omdat ik die spinsels zelf ook wel eens raar, vergezocht en mogelijk zelfs wat van-de-pot-gerukt vindt, overigens…
Nadat ik Captain America: Civil War behoorlijk vond tegenvallen had ik het eigenlijk wel wat gehad met films uit het Marvel Cinematic Universe (mag ik de X-Men-franchise daar buiten laten, want die blijft erg sterk?), maar dat is door deze Doctor Strange eigenlijk weer volledig goedgemaakt! Veel meer een origin-story dan de wat warrige trailer deed vermoeden voegt deze een mooie en interessante spirituele laag toe het Marvel-universum, eigenlijk perfect gevangen in het cameo-shot van Marvel-‘vader’…
Wat het meest opvallende aan Trumbo is weet ik nog niet zo goed. Is het dat dit serieuze (maar bij vlagen ook scherp-humoristische) drama gemaakt is door de man die ooit Austin Powers maakte? Of is het dat ik als filmfreak nog nooit van de naam Dalton Trumbo had gehoord, terwijl hij toch één van Hollywoods meest succesvolle scenaristen aller tijden is geweest? Wat overigens totaal niet opvallend is, is dat hoofdrolspeler Bryan – Breaking…
Ik weet niet of Ashton Kutchers Jobs daar wél geschikt voor is, want die heb ik nooit gezien, maar voor een ‘standaard’ biografie over het leven van deze inmiddels legendarische Apple-oprichter moet je Danny Boyle’s Steve Jobs níet kijken. Het aparte script van Aaron – The Social Network, The Newsroom – Sorkin levert namelijk een zogenaamde ‘love it or hate it‘-film op, en zoals wel vaker zit ik daar dan ergens tussenin. Ik denk namelijk dat…
Met Blue Jasmine keert Woody Allen terug op Amerikaanse bodem en levert vooral een podium voor Cate Blanchett om op te excelleren. Daarnaast voel ik echter wel wat ambivalentie, want aan de ene kant heb ik best wat aan te merken op de film, terwijl mijn bewondering voor wat Allen in deze film doet niet enkel te zien is in Blanchetts prestatie (zij kan natuurlijk teren op een geweldig talent), maar vooral in wat hij…
Apart dat een film over Alfred Hitchcock juist wat tegenvalt bij de échte Hitchcock-fans. Natuurlijk zal elke fan deze film willen/moeten zien, want alles wat over deze master of cinema te vinden valt zal door fans worden verorberd, maar eigenlijk biedt de film ’n wat oppervlakkige kijk op Hitchcocks relatie met z’n vrouw en z’n strijd om één van z’n meesterwerken – Psycho – geproduceerd te krijgen. En daarmee is het eerder ’n film die ‘leken’…
“Huiverig” is mogelijk wat overdreven, maar voorafgaand aan ’t zien van deze met 12 Oscarnominaties overladen film over de laatste vier maanden in het (politieke) leven van Abraham Lincoln had ik wel zoiets van: “Ja, zouden wij die film hier wel op dezelfde manier waarderen, want bevat de film niet teveel Amerikaanse borstklopperij?“. Nadat ik ‘m gisteravond met precies die insteek zag kan ik alleen maar concluderen dat ze het bij de Academy for Motion Pictures…
Wat ’n heerlijke film is Seven Psychopaths! Althans: dat vind ik. Als ‘broodschrijver’ denk ik namelijk dat deze film voor niet-schrijvers wel eens wat ‘verwarrend’, too much of overdreven hip zal zijn. Denk Adaptation meets Slipstream, maar dan nog ’n stuk ‘zelfbewuster’. Op IMDb variëren de reacties van “Best screenplay ever” tot “Worst film of the year“, en ook al zou ik me eerder aan willen sluiten bij die eerste quote, dat is ook zwaar…