Ooit brak Scrubs (tv)-acteur Zach Braff als regisseur lekker door met z’n American indie Garden State (met/tegenover Natalie Portman), waarna zijn Wish I Was Here en Going in Style hem niet echt naar grotere hoogten wisten te stuwen. Maar met A Good Person biedt hij Florence – Midsommar, Don’t Worry Darling – Pugh (en ook Morgan Freeman) een geweldige kans om écht te shinen. En dan is de film zeker niet perfect hoor (de film volgt…
Going in Style is een remake van het schijnbaar een stuk scherpere en meer duistere origineel van Martin – Beverly Hills Cop, Midnight Run, Scent of a Woman, Meet Joe Black en Gigli (!!??) – Brest uit 1979, over een drietal oudjes dat hun pensioen afgepakt ziet worden door hun nietsontziende voormalige werkgever en besluit om dan maar een bank te gaan beroven. Inderdaad: ga niet al te kritisch lopen wezen qua geloofwaardigheid, zeker ook omdat de…
Okay, ik ergerde me aan deze ‘remake’ van Ben-Hur veel minder dan aan Ridley Scotts Exodus: Gods and Kings. Mogelijk heb ik daarmee wel al direct het meest positieve aan deze film genoemd, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat ik echt met nul verwachtingen naar deze film ging. En ja: de film is veel te makkelijk, wat mij mogelijk meer opvalt dan de gemiddelde kijker vanwege m’n kritischer houding. Toch wil ik de combinatie “boekhoudkundige…
De karakters in Now You See Me 2 zijn allen vrijwel net zo arrogant als de film zelf: probeer het publiek maar achterover te blazen met veel blitz, glitter & awe, met ‘gecompliceerde’ verhaallijnen die 100% gemaakt zijn om niet al te kritisch te puzzelen, en hoop dan maar dat men niet zo kritisch is dat ze zien dat arrogantie vaak een soort camouflage voor onzekerheid is. Alhoewel ik me ook voor kan stellen dat…
Waar ik Ted nog de beste komedie van 2012 noemde, daar moet ik eerlijk toegeven dat Ted 2 niet de beste komedie van 2015 zal worden. Natuurlijk zit de film weer vol met zeer grove grappen, erg leuke cameo’s en heel veel wiet, dus voor superfans van het Seth – Family Guy, American Dad – MacFarlane-universum zeker vermakelijk, maar waar het eerste deel nog aardig meeslepend was vanwege een wat corny verhaaltje, daar deed de…
Een dag nadat ik Scarlett Johansson zag schitteren in Under the Skin zag ik haar ook bijna letterlijk schitteren in Lucy. Maar in deze film van lopende-band-filmmaker Luc Besson komt dat vooral doordat ze één of andere prestatiebevorderende drugs heeft genomen, waar zelfs Bradley Cooper in Limitless jaloers op zou zijn geweest. Want ondanks dat zij dus bijna 100% van haar hersenen schijnt te gebruiken (en wij normaliter maar 10%, volgens een verkeerd geïnformeerde Besson!),…
Het duurde even voordat ik zin had in Transcendence, ondanks dat de trailer me een paar maanden geleden wel degelijk aan sprak. Maar de eerste reacties waren niet echt positief (om even een eufemisme te gebruiken), en ik weet nu wel waarom. Want ondanks dat de als regisseur debuterende cameraman Wally Pfister flink wat tijd neemt om het verhaal in te leiden, denk ik toch dat de thematiek wat boven z’n pet gaat. Dus laat…
Het lastige aan Last Vegas is dat mij niet echt duidelijk is wie de doelgroep voor deze film is. Je zou eigenlijk zeggen, die doelgroep waar maar weinig films voor worden gemaakt: de 55+-ers. Maar die generatie is veel betere komedies gewend, vrees ik. En dat de film – met grapjes over ‘bejaarden’ die niet weten wie 50 Cent is of hoe technologie werkt – een jonger publiek aan zal spreken, dat verwacht ik ook…
Now You See Me is als film een beetje een magic trick die aan het einde wordt uitgelegd en dat je dan eerst wat verbaasd en verrast zult zijn, maar als je terughaalt hoe de truc precies ging, ga je je waarschijnlijk afvragen of er niet valsgespeeld is. Vertaald naar film: Now You See Me lijkt zo’n film die je mogelijk vaker wilt zien om te kijken of je bepaalde twists aan ziet komen (want die…
Als je je eenmaal hebt overgegeven aan het redelijk belachelijke gegeven van deze film (vraag me ook af hoe blij de secret service met deze film is) en het nogal overdreven Amerikaans patriottisme naast je neer kunt leggen, dan is het aardig genieten van deze nieuwe van Antoine – Training Day – Fuqua. Denk een beetje foute/makkelijke 80-ies actie als in bijvoorbeeld Raw Deal, of een wat simpele variant op de Die Hard-franchise, vermengd met 24 en…
Nuance kan duidelijkheid wel eens in de weg zitten, en misschien gaat dat hieronder ook gebeuren, maar ik vond Breaking the Taboo aan de ene kant één van de belangrijkere documentaires van de laatste jaren. Want door het taboe – dat we moeten toegeven dat de war on drugs een mislukking is en er nagedacht moet gaan worden over ’n meer humaan en liberaler beleid – te doorbreken voorkom je mogelijk meer dan 100.000 drugsdoden…
Met Oblivion weet regisseur/producent/scenarist Joseph Kosinski zeker wel wat universele en interessante sci-fi thema’s aan te raken. Daarin vult hij wel iets te makkelijk wat zaken in, die waarschijnlijk beter hadden gewerkt als wij daar onze eigen interpretatie op los hadden mogen laten. Maar ja, dat had ’n risicovollere film opgeleverd. Ik vond Oblivion niet top, maar wel boven verwachting, als ik eerlijk ben. Maar dan moet ik ook net zo eerlijk zijn door te stellen dat…