Allereerst: wat mogen ‘wij’ filmkijkers blij zijn met het enorme (komische) talent van Taika – Jojo Rabbit, What We Do In The Shadows, Thor: Ragnarok – Waititi. Hij weet namelijk al m’n kritiek op de laatste twee Marvel-films (Morbius en Doctor Strange in the Multiverse of Madness) te weerleggen door een flinke hoeveelheid plot op heerlijke en overzichtelijke wijze in amper twee uur te stoppen. Maar dan zó vernuftig en/of grappig, dat ik geen moment…
De reden dat ik deze film van Terrence – The Tree of Life, Days of Heaven – Malick ‘nu pas’ zag, is dat ik niet zo heel veel goede dingen over deze film hoorde. De reden dat de gemiddelde filmkijker niet zoveel goeds over dit kunstproject te melden heeft, is omdat het dus eerder een kunstproject genoemd kan worden, dat ’toevallig’ op film is vastgelegd. Dus als je een regulier plot en herkenbare karakterontwikkelingen verlangt,…
Yes, Avengers: Endgame biedt een zeer goed tot geweldig einde van een reis die in totaal 22 films duurde..! Waar ik normaliter best kritisch ben op zulke commerciële franchises, heeft het Marvel Cinematic Universe mij vrijwel geen enkele keer teleurgesteld. Al vielen mij twee trailers voorafgaand aan deze epische afsluiter wel om verschillende redenen op. Eén toonde namelijk een karakter dat in Infinity War verpulverd werd, wat mijn chronologie-logica wat uitdaagde. En de andere trailer…
In sterk contrast met de film die ik hiervoor recenseerde daagt Alex Garland je met Annihilation juist ongelooflijk uit om mee/na te denken, want wat was het heerlijk filosoferen na het zien van deze visueel ook prachtige Netflix-film zeg! Garland gaat nog een stap verder dan met z’n intrigerend-geweldige Ex Machina, en maakt wederom een film die speelt met een angst die wij als mensen al dan niet onbewust mogelijk allemaal wel voelen; dat we onze…
Ik hoorde vooraf al dat Jackie anders zou zijn dan ik verwachtte (vanwege de link met Crystal Fairy & the Magical Cactus, daarover verderop meer), en zelfs met die kennis in m’n achterhoofd verraste deze film over het leven van Jacqueline Kennedy/Onnasis/O. me nog altijd behoorlijk. Nu weet ik niet goed hoe zij in het echt was, maar een korte ‘struining’ door wat YouTube-video’s toont wel dat Portmans spel aardig on point is. Alhoewel dat wel wat verwarring opleverde, juist…
Waar de eerste Thor nog wat plichtmatig aanvoelde, om het Marvel-karakter te introduceren vóórdat de The Avengers-film zou komen, daar is dit tweede deel niet alleen erg vermakelijk, maar ik vond ‘m ook beter dan die andere post-The Avengers-Marvel-film: Iron Man 3. Al voegt de 3D helemaal niks toe en miste ik wel degelijk de juiste motivatie van de bad guy in de film, ik vind Thor: The Dark World een erg goede aanvulling op…
Gelukkig, na drie mindere films had ik zoiets wel weer nodig, damn! Joseph Gordon-Levitt toont in Hesher wederom dat hij Ben Fosters plek naast Ryan Gosling heeft ingenomen als ‘beste jonge acteurs’. Een film over een soort lompe hardrock ‘engel’ die een gezin komt ‘helpen’ om te gaan met verlies en om (weer) te leren het leven in eigen handen te nemen. En ook al is de film redelijk all over the place, door dit…
Verkrachtende minotaurs, aanrandende wijze tovenaars en een main event met de titel “The Fuckening” zullen direct duidelijk maken dat Your Highness op geen enkel moment serieus genomen moet worden. Als je dat wel doet, dan kun je lekker meedoen op IMDb en overal over klagen (alhoewel die Amerikanen natuurlijk vooral klagen over de hoeveelheid “FUCK” in de film), maar doe het alsjeblieft niet. Of vermijd deze film, want het is namelijk één grote quatschfilm, met…
Tja, hoe zal ik hier nu beginnen? Ik kan er wel wat bijvoeglijke naamwoorden tegenaan gooien, zoals “vermakelijk doch wat kaal“, “aardig interessant maar ook simpel“, en nog wel meer. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is hoe opmerkelijk het is dat ik me helemaal niet verveeld of geërgerd heb, terwijl de film zelf toch meer als een verplicht hoofdstuk is om Thor straks in The Avengers mee te kunnen laten doen. Het risico om deze…
In mijn niet aflatende lijstje van goede films (Howl, Biutiful, 127 Hours en True Grit) keek ik afgelopen zondag Black Swan in de bios. Ik durf nu al met zekerheid te zeggen dat deze films op het eind van het jaar in mijn top-10 van 2011 gaan komen, waarbij Black Swan mogelijk wel bovenaan komt. Darren Aronofsky is inmiddels één van de meest interessante regisseurs van onze generatie aan het worden… Black Swan gaat over…
Als de VVV van New York ooit verlegen zit om een promotiefilmpje, dan kunnen ze vanaf nu dus altijd teruggrijpen op New York, I Love You, de Amerikaanse variant van Paris, je t’aime. Dit is overigens die uitzondering op de regel dat Amerikaanse ‘remakes‘ altijd minder zouden zijn. Maar man o man, als ik wél geld zou hebben zou ik zo impulsief zijn geweest en direct een ticket geboekt hebben om nog voor de zomer…
Toen ik de trailer van Brothers zag, en ook zag dat ie van Jim – In America, In The Name of The Father, My Left Foot én Get Rich or Die Trying (???) – Sheridan was, toen wist ik zeker: dat wordt een ontzettend mooie tranentrekker… En ik moet zeggen: ondanks dat het een behoorlijk krachtige film is, vermijdt Sheridan gelukkig weer de “oversentimentaliteit”. En of het volgende positief of negatief is, dat weet ik…